Για μια γνήσια επανάσταση

 

Δεν μπορώ να καταδικάσω τους καταπιεσμένους που εξεγείρονται, παίρνουν τα όπλα και επιδίδονται στη βία, αλλά θεωρώ την εξέγερσή τους αναποτελεσματική για να φέρει μια πραγματική επανάσταση: είτε οι καταπιεσμένου θα συντριβούν από τους ανθρώπους της εξουσίας είτε, όταν ανατραπεί η υπάρχουσα εξουσία, θα τους αρέσει η εξουσία με τα όπλα, οπότε θα γίνουν καινούριοι καταπιεστές, και όλα θα χρειαστεί να ξαναγίνουν απ' την αρχή. 

Για μια γνήσια επανάσταση, πρέπει νa βρούμε την ηθική δύναμη να προσπαθήσουμε να εξαφανίσουμε αυτό από το οποίο προέρχεται όλη η βία:  το ιεραρχικό πνεύμα και τον φόβο· τον φόβο που αισθάνονται οι διοικούντες ότι πια δεν θα μπορούν να ζήσουν αν δεν κυβερνούν, που τους σπρώχνει στη βία για να διατηρήσουν την κυριαρχία τους· τον φόβο που αισθάνονται οι κυριαρχούμενοι ότι πια δε θα μπορούν να ζήσουν αν ανατρέψουν τους κυρίους τους, και τους ωθεί ν' αποδεχθούν τη βία που υφίστανται. Βρίσκουν ένα αντιστάθμισμα επιδιώκοντας να κυριαρχήσουν πάνω σ' άλλους, πάντα με τίμημα τη βία στον φαύλο κύκλο εξέγερση- καταστολή.

Στο πνεύμα του Ιησού, καταπολεμούμε τη βία κάνοντας επίθεση στο φόβο. Ο Ιησούς λέει στους καταπιεσμένους: "Αν σε χτυπήσουν στο δεξί μάγουλο, στρέψε το αριστερό", και έτσι επιδιώκει να τους απελευθερώσει απ' τον φόβο για τη βία των καταπιεστών τους. Ο ίδιος, απ' τη στιγμή που απελευθερώνεται απ' τον φόβο, όταν δέχεται ένα χαστούκι, δεν τείνει το άλλο μάγουλο αλλά ζητά εξηγήσεις: "Αν έχω μιλήσει άσχημα, δείξε τι κακό έχω πει, αν έχω μιλήσει καλά, γιατί με χτυπάς;" Δεν φοβάται τον θάνατο που θα τον υποχρεώσουν να υποστεί. 

Λέει ακόμα ο Ιησούς: "Αν σου πάρουν το πανωφόρι, δώσε και το πουκάμισό σου· αν σε επιστρατεύσουν για ένα μίλι, κάνε δύο". Θέλει οι καταπιεσμένοι ν' απελευθερωθούν από τον φόβο πως είναι ανίκανοι να ζουν χωρίς κύριο/αφέντη. Θα είναι τότε ικανοί, όπως έκανε εκείνος, ν' αντιμετωπίζουν τους κυρίους/αφέντες σαν υποκριτές, αρπακτικά(παλιανθρώπους), ώσπου οι άνθρωποι αυτοί να μην μπορούν πια να διατηρούν το πνεύμα του καταπιεστή(βλ. κεφ. κγ του Κατά Ματθαίον). Ένας κύριος/αφέντης είναι πάντα περήφανος για τον εαυτό του όταν κυριαρχεί, ας τον υποχρεώσουμε να συνειδητοποιήσει την ποταπότητά του και θα υποχρεωθεί να εγκαταλείψει τη θέση του, γιατί κανένας δεν μπορεί να ζει περιφρονώντας τον εαυτό του. 

Adrien Duchosal, Μαρτυρία: Να είσαι Καθολικός ιερέας και αναρχικός(παράρτημα στο βιβλίο του Ζακ Ελύλ "Αναρχία και Χριστιανισμό, εκδ. Νησίδες)