https://edromos.gr/min-koitate-alloy-otan-pragmatopoieitai-genoktonia/ (πληροφορίες για την συγγραφέα και τι της κόστισαν κείμενα σαν κι αυτό στον σύνδεσμο)
της Λάνα Μπάστασιτς
Δεν αποδεικνύω ότι δεν είμαι αντισημίτρια…
…όπως ακριβώς δεν χρειάζεται να αποδεικνύω ότι δεν μισώ τους άντρες όταν αγωνίζομαι για τα δικαιώματα της γυναίκας. Έχω ξοδέψει ήδη πολύ χρόνο και ενέργεια προκειμένου να εξηγήσω σε ανθρώπους κουφούς ότι η υποστήριξή μου προς τον Παλαιστινιακό αγώνα δεν οφείλεται στο μίσος μου προς κάποια άλλη ομάδα ανθρώπων. Όχι μόνο είναι προσβλητικό να με κατηγορούν για κάτι τέτοιο, αλλά επιπλέον με αναγκάζει να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Όμως η συμμετοχή μου σε μια τέτοιου είδους αντιπαράθεση θα σήμαινε ότι αποδέχομαι τη βασική της υπόθεση, ενώ αυτό δεν ισχύει.
Δεν εξηγώ ότι ο σιωνισμός δεν ταυτίζεται με τον ιουδαϊσμό
Εάν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι υποστηρίζουν πως νοιάζονται για την εβραϊκή κοινότητα, δεν γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ σιωνισμού και ιουδαϊσμού, σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρονται να μάθουν ούτε καν τα στοιχειώδη σχετικά με την ομάδα την οποία υποτίθεται ότι υποστηρίζουν. Υπάρχουν πάρα πολλές εβραϊκές φωνές οι οποίες έχουν ήδη εξηγήσει τη διαφορά μεταξύ σιωνισμού και ιουδαϊσμού, υπάρχουν κινηματογραφικές ταινίες που έχουν γυριστεί επ’ αυτού, υπάρχουν και βιβλία που έχουν γραφτεί. Οι άνθρωποι που αδυνατούν να κατανοήσουν τη διαφορά έχουν είτε κρυφή ατζέντα, είτε άλυτα προσωπικά και ιστορικά ζητήματα με τον ιουδαϊσμό.
Δεν ξεκινώ τη συζήτηση με τη φράση «καταδικάζω τη Χαμάς»
Δεν μπαίνω πλέον σε διαδικασία να απολογούμαι όταν μου καταλογίζεται μια καταφανώς προσβλητική πρόθεση. Επιπλέον, αρνούμαι να εμπλακώ σε μία συζήτηση η οποία προϋποθέτει ότι τα λευκά θύματα είναι σημαντικότερα, κατασκευάζοντας έτσι μια ιεραρχία στην οδύνη. Δεν μας επιτράπηκε να παίρνουμε υπόψη το φόντο στο οποίο έλαβε χώρα η επίθεση της Χαμάς, όταν αυτή εκδηλώθηκε. Γιατί τώρα πρέπει να εξηγούμε συνέχεια τι προκαλεί τις ισραηλινές επιθέσεις; Το να αποδεχθούμε μια τέτοια λογική, σημαίνει ότι αποδεχόμαστε πως υπάρχει ένας βάσιμος λόγος να σκοτώνονται παιδιά, και ότι τα ισχυρά λευκά έθνη έχουν το δικαίωμα να αντιδρούν τσαλαπατώντας τη διεθνή νομιμότητα.
Δεν κάνω τη δουλειά άλλων
Αρνούμαι πλέον να αναλύω θέματα τα οποία μπορούν πολύ εύκολα να αναζητηθούν σε βιβλιοθήκες σε όλο τον κόσμο, όπως και στο Διαδίκτυο. Το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι προτιμούν να μην γνωρίζουν την ιστορία, εξηγείται: πρόκειται για επιλογή ορισμένων προνομιούχων που υπερασπίζονται ένα αφήγημα το οποίο έχουν επιλέξει εκ των προτέρων, συνήθως μεταθέτοντας όλη την ενοχή σε άλλους, ενώ οι ίδιοι εμφανίζονται ως τα τέλεια θύματα. Δεν διαθέτω τον χρόνο να αντιπαρατίθεμαι με οποιονδήποτε ο οποίος είναι τόσο τεμπέλης ώστε αρνείται να μελετήσει την ιστορία, τη γεωπολιτική και τα κοινωνικά ζητήματα που άπτονται του θέματος για το οποίο μιλά τόσο πολύ.
Δεν αποδεικνύω ότι και οι Παλαιστίνιοι είναι άνθρωποι
Πόσα ακόμα ποιήματα, νουβέλες, πίνακες ζωγραφικής, οικογενειακές φωτογραφίες, αποσπάσματα ημερολογίων και άλλες ανθρώπινες μαρτυρίες χρειαζόμαστε προκειμένου να πούμε, κοίτα, οι Παλαιστίνιοι είναι άνθρωποι, και θα έπρεπε να τους αντιμετωπίζουμε ως τέτοιους; Θεωρώ επιτακτικό να διαδίδουμε τις παλαιστινιακές φωνές και μαρτυρίες – αλλά όχι εκκινώντας από μια αμυντική στάση. Όταν μιλάμε για λευκούς, κανένας εξ αυτών δεν χρειάζεται να κοινοποιήσει μια φωτογραφία με το αγαπημένο του κατοικίδιο για να αποδείξει ότι είναι άνθρωπος κι ότι άρα έχει το δικαίωμα να ζει ελεύθερος…
Δεν μιλώ για τα συναισθήματά μου
Ναι, νιώθω χάλια μ’ αυτά που συμβαίνουν. Αλλά δεν είμαι εγώ το θύμα εδώ πέρα. Όσο χάλια κι αν νιώθω, αυτό δεν συγκρίνεται ούτε κατά διάνοια με αυτό που νιώθει αυτή τη στιγμή μια γυναίκα της Γάζας. Ναι, μπορούμε να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας με τους φίλους μας και τις οικογένειές μας, αλλά αυτά δεν χρειάζεται να γίνονται το κεντρικό θέμα της συζήτησης. Οι μαύρες γυναίκες έχουν γράψει πώς μπορούμε να μετατρέπουμε τον θυμό σε αγωνιστική κινητοποίηση. Ο Τζέιμς Μπάλντουιν μας έχει διδάξει να εξοργιζόμαστε με όσα συμβαίνουν στον κόσμο, αλλά να μην απελπιζόμαστε. Νιώστε τα συναισθήματά σας, αλλά μην χάνετε το πιο βασικό ζήτημα: δεν είστε εσείς το θέμα της συζήτησης.
Εν τέλει:
Ο τρόπος που συζητάμε και συμμαχούμε δεν πρέπει να είναι απολογητικός. Οφείλει να είναι επικεντρωμένος στα βασικά, και να πατά στη γνώση του θέματος. Ο λόγος μας πρέπει να ακούγεται πιο δυνατά από αυτόν του καταπιεστή, αλλά και πιο χαμηλόφωνα από αυτόν του καταπιεζόμενου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου