Μπορεί οι άνθρωποι να υποστηρίζουν πως κυνηγούν ή αποζητούν έναν παράδεισο αλλά συνήθως αυτό που πραγματικά επιθυμούν είναι η κόλαση. Πολλές δε φορές συγχέουμε αυτά τα δύο και αυτό που ονομάζουμε παράδεισο είναι στην πραγματικότητα μια κόλαση. Έτσι κυνηγώντας έναν φανταστικό παράδεισο που δεν επιθυμούμε πραγματικά ψάχνουμε εναγωνίως να βρούμε εχθρούς γύρω μας, ένα κόμμα, μια ομάδα, μια θρησκεία, μια ιδεολογία, συγγενείς, γείτονες, γνωστούς και σε αυτούς χρεώνουμε όχι μόνο τα κακά που μας συμβαίνουν αλλά και τα μελλοντικά που θα έρθουν. Ο δρόμος μας προς τον παράδεισο γίνεται ένας δρόμος στρωμένος με τυφλή οργή και κατάρες. Και τελικά παραχωρούμε όλο τον έλεγχο της ζωής μας σε αυτούς τους -είτε υπαρκτούς και ορατούς είτε ανύπαρκτους και αόρατους- εχθρούς σε βαθμό που να μη ζούμε πια ουσιαστικά. Και ακόμα κι αν θριαμβεύσουμε εις βάρος όλων αυτών των εχθρών -και υπό τη σπάνια προϋπόθεση πως δε θα δημιουργούμε συνεχώς νέους- και φτάσουμε σε αυτόν τον πολυπόθητο παράδεισο που υποτίθεται πως αναζητούμε, θα διαπιστώσουμε πως η φωτιά και οι φλόγες που τόσο καιρό εκπνέαμε τον έχουν τελικά κατακαύσει και τον έχουν μετατρέψει σε μία κόλαση απέραντη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου