Στην παράδοση της χριστιανικής Ανατολής τα εξωτερικά και ορατά δάκρυα δεν θεωρούνται γενικώς ως αδυναμία και έλλειψη ανδρισμού,ούτε συνδέονται ιδιαιτέρως με τη γυναικεία φύση·ούτε,όπως στην περίπτωση του Σιλβανού,θεωρούνται κάτι το ενοχλητικό.Ένας ορθόδοξος τόσο στο παρελθόν όσο και τώρα,νιώθει ότι μπορεί ελεύθερα να κλάψει σε μια κηδεία ή στη διάρκεια μιας εκκλησιαστικής ακολουθίας.
Μια Ρωσίδα φίλη μου, η αείμνηστη Νατνέζντα Γκοροντέτζκυ,θυμόταν συχνά την επίσκεψη σε αγγλικανικό ναό.Συγκινημένη από τη λατρεία,άρχισε να κλαίει.Προς μεγάλη της έκπληξη,μόλις η ακολουθία τελείωσε,περικυκλώθηκε από πιστούς που με γνήσιο ενδιαφέρον τη ρωτούσαν: "Είστε καλά;", "Να καλέσουμε ένα ταξί;", "Μήπως ένα φλιτζάνι τσάι θα βοηθήσει;". "Μα ασφαλώς και μπορεί να δακρύσει κάποιος την ώρα που προσεύχεται",μου έλεγε κάπως αγανακτισμένη."Πού είναι το περίεργο;"
Κάλλιστος Ware, Πώς να εισέλθω στην καρδιά;, εκδ. Εν Πλω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου