Στη σημερινή παραβολή , ο φτωχός Λάζαρος και ο πλούσιος είναι τα δυο κεντρικά πρόσωπα.Συχνά γίνεται μια παρανόηση εδώ.Ο Λάζαρος δεν πήγε στον Παράδεισο επειδή ήταν φτωχός και ο πλούσιος δεν πήγε στον Άδη επειδή είχε πολλά πλούτη.
Ο Λάζαρος πήγε στον Παράδεισο επειδή παρ' όλη τη δυστυχία και την φτώχεια του δε στράφηκε εναντίον του πλούσιου.Δεν προσπάθησε να του αρπάξει μέρος από τα πλούτη του , ούτε τον κατηγόρησε για την κατάστασή του ούτε τον καταράστηκε.Δεν μετέφερε την αιτία των δεινών του σε άλλον άνθρωπο.
Ο πλούσιος από την άλλη βρέθηκε στον Άδη για να συνεχίσει αυτό που έκανε και στην επίγεια ζωή του.Να μη δίνει δεκάρα τσακιστή για όλους αυτούς που δίπλα του υπέφεραν και μπορούσε να τους βοηθήσει.Αυτή η απομόνωση, αυτή η αδιαφορία είναι το πρώτο υλικό που χτίζει την κόλαση.Μια αιωνιότητα χωρίς επικοινωνία και κοινωνία με κανέναν άνθρωπο.
Κάτι άλλο που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι το αίτημα του πλούσιου να αναστηθεί ο Λάζαρος για να προειδοποιήσει τους συγγενείς του ώστε να μην καταλήξουν κι αυτοί στον Άδη.Μα ο νόμος του Μωϋσή και τα λόγια των προφητών είναι εκεί, μπροστά τους.Κι αυτοί τα αγνοούν.
Δεν υπάρχει δικαιολογία όταν δεν πράττουμε κατά το θέλημα του Θεού.Δεν μπορούμε να επικαλεστούμε πως ψάχνουμε κάποιον παπά ή ιεροκήρυκα ή οποιονδήποτε άλλο για να μας βάλει στο σωστό δρόμο.Γιατί εμείς δεν έχουμε μόνο τον Μωϋσή και τους προφήτες.Έχουμε και τους Αποστόλους και τους Πατέρες και κυρίως,τον ίδιο τον Χριστό.
Η ελευθερία που μας έδωσε ο Θεός, το έχουμε ξαναπεί, συνεπάγεται ευθύνη.Ευθύνη να αναζητήσουμε τον Λόγο του Θεού και να τον εφαρμόσουμε , όσο μπορεί ο καθένας , στη ζωή μας. Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει αν δεν θέλουμε εμείς οι ίδιοι να σωθούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου