Του Σεβ. Μητροπολίτη Ναϊρόμπης κ. Μακαρίου
Με την πρόσκληση των νέων των περιοχών γύρω από τη Ναϊρόμπη αποφάσισα να πάω. Η πρόσκληση ήταν να τελέσω ολονύκτια αγρυπνία και στο τέλος τη θεία λειτουργία των Χριστουγέννων.
Αποφάσισα να πάω με τους συνοδούς μου κληρικούς και λαϊκούς στην ενορία του Αποστόλου Βαρναβα στο χωριό Νκοϊροτίτο μια πολύ δραστήρια κοινότητα αφού εκεί ήμουν την περασμένη κιόλας Κυριακή το απόγευμα για συνάντηση πνευματικής γνωριμίας και επικοινωνίας με τους Ορθόδοξους νέους.
Ξεκινήσαμε στις 11 πριν τα μεσάνυχτα. Διασχίσαμε μικρά χωριά κι ένα τεράστιο δάσος για να φτάσουμε τελικά στην ενορία. Όταν πλησιάσαμε, αντικρίσαμεμια εκκλησία που μέσα κι έξω ήδη έλαμπε από τα φώτα της χαράς των Χριστουγέννων.
Η μεγάλη έκπληξη ήταν ότι ο ναός ήταν ασφυκτικά γεμάτος με νέους και νέες. Προχώρησα και μπήκα στον ναό. Έψαλλαν εκατοντάδες νεανικές φωνές, καλά προετοιμασμένοι όλοι, ήξεραν τι έκαναν.
Όταν ρώτησα τον ιερέα από πότε μαζεύτηκε όλη αυτή η λαοθάλασσα και κατέκλυσαν τον ναό μέσα κι έξω, μου απάντησε ότι ήταν τόση η αγωνία και ο ενθουσιασμός τους που ήθελαν να είναι σίγουροι ότι θα είναι εκεί.
Γεγονός απίστευτο κι όμως αληθινό. Έφθασαν από τις έξι το απόγευμα. Ήθελαν να συναναστραφούν και να ψάλλουν όλοι μαζί. Είναι μέσα στη φύση τους. Η απλότητα και η αγνή διάθεσή τους ήταν έκδηλη.
Πολλοί ήθελαν να εξομολογηθούν την ώρα της ακολουθίας και προτού μπούμε στη θεία λειτουργία. Αυτό έγινε και είναι ακόμα μια ένδειξη πόσο έχουν μπει μέσα στο πνεύμα της βαθιάς πνευματικής ζωής. Αθώες ψυχές. Όσο κι αν θέλουμε να μην το πιστέψουμε.
Στις ακολουθίες και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας οι ψαλμωδίες ήταν καταπληκτικές. Φωνές δυνατές, μελωδικές, συγχρονισμένες, με βαθιά κατανόηση των λεγομένων.
Την ώρα της θείας λειτουργίας και ιδιαίτερα στο «Μετά φόβου» είδα πόσο έντονα αισθάνονταν τα δυναικά νοήματα των λόγων. Κοινώνησαν σχεδόν όλοι. Για περισσότερο από μια ώρα. Νόμιζα ότι ήταν αναστάσιμη ακολουθία.
Άφησα τελευταίο το κήρυγμά μου: τους μίλησα για το δώρο που μας χαρίζει συνεχώς ο Σωτήρας και Λυτρωτής μας να έρχεται και να μας αποδέχεται σαν παιδιά και μορφές δικές Του. Με πόση ευλάβεια, ταπείνωση, πίστη και αγάπη προσεύχονταν. Η εμπειρία ήταν συγκλονιστική. Με τέτοιους νέους η Αφρική θα μας διδάσκει συνέχεια και θα μας σώσει!
ΥΓ. Πάντοτε σημειώνω, ύστερα από βαθιά και προσεκτική σκέψη τα γεγοότα τα οποία σηματοδοτούν όλα αυτά τα χρόνια όσο δύσκολα κι αν ήταν, για να καταλήξω και πάλι ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο αλλά υπάρχει πάντοτε πίσω απ’ όλες τις ενέργειες και τις πράξεις μας το σχέδιο του Θεού και η θεϊκή παρουσία και το αιώνιο χέρι Του που καθοδηγεί και διευθύνει τα πάντα.
Χριστούγεννα! Όλοι μας, όπως ήδη σημειώσαμε, γιορτάζουμε μαζί με τους συγγενείς μας και τους φίλους μας, αγαπητά πρόσωπα.
Πριν μερικά χρόνια, δειλά – δειλά και με πολλή προσευχή, ιδρύσαμε το πρώτο μας ορφανοτροφείο με τους πρώτους τρόφιμους, αγόρια και κορίτσια.
Τα ορφανά αυτά παιδάκια τα μαζέψαμε, χωρίς υπερβολή, έτσι όπως τα βρήκαμε, εγκαταλελειμμένα, από τους δρόμους, τους βόθρους, τα σκουπίδια! Το κάθε παιδί είχε τη δική του ιστορία. Βρέφη και μικρής ηλικίας. Τα φέραμε.
Τους δώσαμε όλες τις καλές δυνατότητες και ευκαιρίες τότε, μέσα από υπεράνθρωπες προσπάθειες, γιατί δεν είχαμε τα απαιτούμενα και τις άμεσες ανάγκες που χρειάζονταν.
Τουλάχιστον τα πιο βασικά τα είχαμε: ένα κρεβάτι με τα απαραίτητα, μπάνια και τα βοηθητικά, ζεστό φαγητό, ρούχα και παπούτσια, μα και σχολείο ακόμα.
Το πιο σημαντικό ήταν η εκκλησία με τις ακολουθίες. Έτσι, με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκαν οι απαραίτητες συνθήκες για να αισθάνονται τα παιδάκια αυτά ότι έχουν επιτέλους κι αυτά το δικαίωμα να ζήσουν σαν ανθρώπινα δημιουργήματα.
Με συγκίνησαν ακόμα πιο πολύ, όταν αντελήφθηκα ότι με θεωρούσαν πατέρα τους.
Ενθυμούμαι έντονα τις στιγμές εκείνες και ευχαριστώ τον Θεό και Κύριό μας που μου έδωσε δυνάμεις σωματικές και ψυχικές να αισθανθώ το βάρος του Σταυρού που είχα να κουβαλήσω για να επιτύχει αυτή η προσπάθεια.
Από το πουθενά, κυριολεκτικά, δημιουργήσαμε κάτι και στηρίξαμε αυτά τα εγκαταλελειμμένα και απροστάτευτα παιδάκια.
Τους δώσαμε αγάπη και τα θεωρήσαμε μέλη της δικής μας οικογένειας. Τα προστατέψαμε όσο μπορούσαμε και κάναμε το παν, να έχουν χαρά.
Χθες μου χάρισαν μια ιδιαίτερη χαρά και ευλογία. Ήρθαν είκοσι έξι αγόρια και κορίτσια από αυτά τα πρώτα παιδάκια! Ήταν κάτι που δεν το περίμενα.
Τώρα, όλοι τους, φοιτητές και φοιτήτριες στα καλύτερα πανεπιστήμια της Κένυας. Με έβλεπαν και τους έβλεπα.
Δεν το πίστευαν. Τους θύμισα τις πρώτες τότε συνθήκες και τους ζήτησα συγγνώμη αν δεν τους προσφέραμε ότι είχαν ανάγκη.
Τους συγχάρηκα γιατί τώρα όλοι και όλες εκμεταλλέυτηκαν σωστάτ τις ευκαιρίες που τους δώσαμε και αισθάνονται έτοιμοι να παλέψουμε για να κτίσουν το μέλλον τους με ασφάλεια και σιγουριά.
Ένας νέος σηκώθηκε στο τέλος και είπε ένα μεγάλο ευχαριστώ εκ μέρους των υπολοίπων για τη στοργή και την αγάπη που τα περιέλαβε η Ορθόδοξη Εκκλησία στο ξεκίνημα τους και σ’ όλη τους την πορεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου