Ερντογάν,προφητείες και ύπνωση

apopseis.com


Στην Ελλάδα υπάρχει μια γενικευμένη τάση υποτίμησης παραγόντων. Αυτό ισχύει και όσον αφορά τον μεγάλο εξωτερικό της αντίπαλο, την Τουρκία, για την οποία ορισμένοι βαυκαλίζονται ότι θα διαλυθεί αύριο το πρωί βάσει της τάδε ή της δείνα προφητείας, ότι θα τη διαλύσουν οι Αμερικάνοι, οι Ρώσοι ή οι ένδοξοι Ζουλού, ότι τέλος πάντως πόλεμος Ελλάδας – Τουρκίας δεν πρόκειται να γίνει γιατί θα το σταματήσουν οι Αμερικανοί κλπ. 

Όλα αυτά είναι ενδεχομένως καλά και άγια, αλλά δεν έχουν και μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα. Προφητείες, σουρεάλ ευσεβείς πόθου και ρεαλισμός δεν συμβαδίζουν. Η Τουρκία είτε μας αρέσει, είτε όχι είναι ήδη περιφερειακή μεγάλη δύναμη και εκμεταλλεύεται ακριβώς τη θέση της αυτή.

Έχει προβλήματα; Φυσικά, τεράστια. Αλλά η Ελλάδα δεν έχει; Γιατί δηλαδή θεωρείται δεδομένο ότι σε μια περίπτωση κρίσης η Ελλάδα θα επιδείξει τον καλύτερό της εαυτό και η Τουρκία τον χειρότερο; Και αν συμβεί το αντίθετο ή αν, όπως είναι και το λογικότερο, αμφότεροι οι αντίπαλοι αλλού κινηθούν ορθά και αλλού εσφαλμένα;



Η Τουρκία είναι μεγάλη χώρα με εξαιρετική γεωπολιτική θέση. Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύεται ο σουλτάνος και αξιοποιεί το ρωσικό χαρτί έναντι των ΗΠΑ για όσο θα τον συμφέρει ή για όσο μπορεί. Έχοντας καθαρίσει το εσωτερικό μέτωπο ο Ερντογάν για την ώρα είναι κυρίαρχος. Πρόσφατα μάλιστα πέτυχε δύο μεγάλες νίκες.

Η πρώτη αφορά το κουρδικό δημοψήφισμα στο Ιράκ που οδήγησε σε απόλυτη ταπείνωση των εκεί Κούρδων και η δεύτερη την συμφωνία του με τη Μόσχα που του επιτρέπει να δρα στην Συρία εξουδετερώνοντας, σε μεγάλο βαθμό, τον κίνδυνο των Κούρδων της Συρίας.

Ενδυναμωμένος από τη μια και πιεζόμενος, τρόπο τινά, από την υπόθεση Ζαράμπ, από την άλλη, ο Ερντογάν ήρθε στην Αθήνα μας είπε όσα ήταν δεδομένο ότι θα πει – και απορούμε για την έκπληξη ορισμένων – και απήλθε κάνοντας ένα μικρό σόου στη Θράκη και συνεχίζοντας τη διεκδικητική του ρητορική επιστρέφοντας.

Αισθανόμενος αρκετά ισχυρός άνοιξε επίσης νέο μέτωπο με το Ισραήλ, κατηγορώντας το, αυτός ο μέγας «δημοκράτης», για τρομοκρατία κατά των Παλαιστινίων. Όλα αυτά θα ήταν φαιδρά εάν δεν ήταν επικίνδυνα.

Και είναι επικίνδυνα διότι απλώς η Τουρκία καθημερινά εξοπλίζεται. Ήδη παρουσίασε δύο νέα καμικάζι drones ικανά να φέρουν, κατά τους Τούρκους τουλάχιστον, θερμοβαρικές κεφαλές. Έχει κάνει άλματα στον τομέα του πυροβολικού, προχωρά στο πρόγραμμα του εγχώριου άρματος μάχης και στην παραγωγή σειράς εγχώριων τεθωρακισμένων οχημάτων, την ώρα που το ελληνικό μηχανοκίνητο πεζικό διαθέτει ΤΟΜΠ Μ-113 μιας άλλης εποχής.

Παράλληλα τα εξοπλιστικά τουρκικά προγράμματα, πέραν των S-400, τρέχουν με απίστευτους ρυθμούς όπως οι προσπάθειες των Τούρκων να πουλήσουν τα όπλα τους. Ήδη θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι το Πακιστάν θα αγοράσει τέσσερις τουρκικές κορβέτες ενώ δεν έχουν διακοπεί οι διαπραγματεύσεις με την Σαουδική Αραβία για την αγορά πέντε κορβετών.

Και μιλάμε για τις τουρκικές, εγχώριες, κορβέτες MILGEM (= εθνικό πλοίο). Την ίδια ώρα στις τουρκικές φρεγάτες αρχίζει η εγκατάσταση νέας πλατφόρμας ηλεκτρονικού πολέμου. Η Τουρκία του Ερντογάν, μας αρέσει ή όχι, συνεργάζεται με μεγάλους αμυντικούς οίκους, διεθνώς, αλλά και με χώρες, με στόχο, τελικά, την απεξάρτησή της από την ξένη αγορά στον τομέα της άμυνας και την αυτάρκειά της μέσω της εγχώριας παραγωγής.

Στην άλλη πλευρά η πτωχή πλην τίμια κόρη Ελλάς, ως συνήθως, περί άλλων τυρβάζει χαμένη στο success story της εξόδου από τα μνημόνια, την έξοδο στις αγορές με φόντο τις εκλογές και τη διατήρηση ή το κέρδος της καρέκλας. Προφανώς ο περιώνυμος σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού του Μαξίμου δεν είναι σε θέση, αστράτευτος κατά συνείδηση όντας, να γνωρίζει τις εν λόγω «πεζές» λεπτομέρειες που δεν συνάδουν άλλωστε με το αριστερό ανθρωπιστικό ιδεώδες.

Και για να προλάβουμε, δηλώνουμε ευθαρσώς ότι και οι προηγούμενοι έκαναν εγκλήματα στον τομέα της άμυνας. Είναι αυτός λόγος για να τα συνεχίζουν και οι νυν την ώρα ειδικά που συντελείται, σε παγκόσμιο επίπεδο, μια τεχνολογική κοσμογονία στον χώρο της αμυντικής τεχνολογίας;

Υπάρχουν ήδη οι λεγόμενοι πολλαπλασιαστές ισχύος, υπάρχουν συστήματα ενεργητικής προστασίας αρμάτων μάχης, υπάρχουν πακέτα αναβάθμισης παλαιών συστημάτων και οχημάτων, υπάρχουν προοπτικές ένταξης στο πρόγραμμα για το ευρωπαϊκό μαχητικό 5ης γενιάς. Η Ελλάδα όμως είναι μονίμως απούσα από τις εξελίξεις. Μόνο στο παρά 1 τρέχει και αν φτάσει έφτασε, αλλιώς το χάος.