Του Κυριάκου Τσιμίλλη
Είναι κάποια γεγονότα που έρχονται αιφνιδιαστικά να διαταράξουν μια υποτονική προεκλογική διαδρομή που, περνώντας τα Χριστούγεννα, θα ολοκληρωθεί πριν από την ώρα της για να μην μας προλάβει το λεμεσιανό καρναβάλι. Στη λεμεσιανή όμως αρένα έγινε ο χαμός! Το παιχνίδι δεν ήταν φιλικό, πού να το φανταστούμε όμως πως θα χρειαζόταν τρία τέρμινα για να τελειώσει, όπως τέλειωσε. Έπρεπε, στο ενδιάμεσο, να μεταφερθούν οι τραυματίες από το πεδίο της μάχης. Τα ερείπια του γηπέδου ακόμα τα μαζεύουν. Τα ερείπια του φίλαθλου πνεύματος θα χρειαστούν πολύ περισσότερο! Ήταν απερίγραπτες οι εικόνες ποδοσφαιρικού (μόνο;) σοβινισμού, βίας και παράνοιας. Εκατοντάδες κροτίδες και φωτοβολίδες πέρασαν από τους ακοίμητους(;) φρουρούς της τάξης και ασφάλειας πριν ριχτούν στην αρένα. Και πετροβολισμός…
Απερίγραπτες ήταν και οι δηλώσεις «αρμοδίων» που σαν σκυταλοδρόμοι ανευθυνότητας μάς «απέδειξαν» πως δεν υπήρξε λάθος ή παράλειψη! Τώρα πια, οι δυο (ποδοσφαιρικές) κοινότητες δεν μπορούν να συμβιώσουν – χρειάζεται άραγε κι εδώ η «επιτυχημένη» συνταγή μιας διζωνικής κι ας μην ξέρουμε ούτε αυτής το περιεχόμενο…
Κι όμως, είχαμε πολύ πιο σημαντικά γεγονότα να μας απασχολήσουν. Τρεις μέρες είχαν περάσει από την ιστορική (όπως και να την αναλύσεις) επίσκεψη του σουλτάνου στην Ελλάδα. Τυπικά, η επέλασή του ήταν (αυτή τη φορά) ειρηνική, από τον Άγνωστο Στρατιώτη μέχρι τη Θράκη. Αξιοποίησε, όμως, το εκτός έδρας παιχνίδι, προβάλλοντας στα διεθνή μέσα τις επεκτατικές του θεωρίες. Οι οικοδεσπότες τον αντιμετώπισαν με διπλωματική αμηχανία και απλανή χαμόγελα. Δεν είναι εύκολο, και καλός να ‘ναι ο γείτονας, να έρθει καλεσμένος και να σου κάνει και μαθήματα (αν)ηθικής στέλλοντας σαφή κατοχικά μηνύματα και στην Κύπρο.
Τελικά η πιο περιεκτική αντίδραση προήλθε από την κυπριακή εφημερίδα «Αφρίκα» και τον Σενέρ Λεβέντ! Χρόνια τώρα κάνουν τον δικό τους αγώνα και μάλιστα σε συνθήκες κατοχής και όχι «ημικατοχής» που άλλοι προσποιούμαστε πως δεν υπάρχει, άλλοι την έχουμε συνηθίσει, άλλοι την ανεχόμαστε, έχοντας την ψευδαίσθηση διαφυγής… Δεν αρκούνται στο ασαφές «Λύση τώρα» (κι αυτοί βιάζονται) αλλά καταγγέλλουν τα πραγματικά αίτια της μη λύσης. «Αυτή η χώρα δεν είναι δική σου. Είναι δική μου!». Κι επειδή μια εικόνα, ένα σκίτσο είναι πιο δυνατά από χίλιες λέξεις, εκείνο που ενόχλησε περισσότερο την κατοχική Τουρκία και το ψευδοκράτος ήταν ακριβώς ένα σκίτσο. Ανάλογο με εκείνο που λοιδορούσε τη βασιλεία που επιδίωκε την επιστροφή της στην Ελλάδα με το δημοψήφισμα του Δεκέμβρη του 1974. Πολύ ηπιότερο από εκείνα που έκαναν πρόσφατα τους Ευρωπαίους να θυμηθούν τη σημασία της ελευθερίας της άποψης και της κριτικής. Δεν θα ‘πρεπε να «Είμαστε όλοι Σενέρ Λεβέντ»;
Υ.Γ.: Έχουν περάσει μήνες πολλοί για τους Κούρδους απεργούς πείνας. Η κυπριακή Κυβέρνηση δεν αποφάσισε να δώσει υπηκοότητα. Όχι επειδή απεργούν αλλά γιατί υποστηρίζουν πως τη δικαιούνται. Γι’ αυτό απεργούν. Αν έχουν λάθος, ας το αποδείξουν οι αρμόδιοι αντί να σκέφτονται να βάλουν «κότα» (στην εφαρμογή της νομοθεσίας;) για να μη υπάρξουν, λέει, μαζικές διεκδικήσεις. Οι κυβερνώντες θεωρούν πως, παρά τη νομοθεσία, η κυπριακή υπηκοότητα είναι μόνο για (μοσχο)πούλημα. Μακάρι με τις ενέργειες, τις παραλείψεις και την ανοχή μας να μην καταντήσει ένα μοναδικό συλλεκτικό είδος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου