Εκεί στο Σύνταγμα

 

Εκεί στο Σύνταγμα γνώρισα πολλούς ανθρώπους. Ανθρώπους που καμία σχέση δεν είχαν μεταξύ τους. Από άλλο υπόβαθρο ο καθένας, με εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις, οικονομική κατάσταση, μορφωτικό επίπεδο, κοσμοθεωρίες, όλες -μα όλες- οι ηλικίες κλπ. 

Μη φανταστεί κανείς ότι εκεί ήταν μια συγκέντρωση αριστερών ή αναρχικών οι οποίοι στήριξαν τον κ. Πάνο Ρούτσι. Καμία σχέση. Προφανώς και ο συγκεκριμένος χώρος είχε έντονη παρουσία. Αλλά εκεί, μπροστά από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, μαζεύτηκε μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Με τα προτερήματα και τα χάλια που κουβαλάει. 

Η περιπέτεια αυτή, ο αγώνας αυτός του κ. Ρούτσι είναι θεωρώ σημείο καμπής για την κοινωνία μας. Οι 23 ημέρες που πέρασαν ήταν ένα ξυπνητήρι, μάλλον ένα ηλεκτροσόκ. Πίστευα και πιστεύω πως η ελληνική κοινωνία είναι ένα πτώμα που περιφέρεται. Και όσοι με ξέρουν, ξέρουν ότι είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος και πως μέχρι τη τελευταία ημέρα πίστευα ότι τίποτα καλό δε θα έβγαινε. 

Και έκανα λάθος. Και χαίρομαι που έκανα λάθος. Και ο κ.Ρούτσι δικαιώθηκε και η κοινωνία μας έδειξε πως έχει σφυγμό ακόμα. Και όχι μόνο αυτό. Έδειξε ότι έχει μέλλον. Αν έβλεπε κανείς πόσα νεαρά παιδιά, μαθητές σχολείων, γυμνασίων, λυκείων, φοιτητές, πέρασαν από εκεί και μίλησαν, αγκάλιασαν, έκλαψαν και έμειναν με τον Πάνο Ρούτσι, θα καταλάβει πως αυτά τα παιδιά, αυτοί οι αυριανοί πολίτες πολύ πιθανόν, να είναι διαφορετικοί. 

Δε θα κλείνουν το στόμα τους επειδή φοβούνται. Επειδή έχουν παιδιά και πρέπει να τα ζήσουν, οπότε θα καταπιούν το ο,τιδήποτε. Δε θα είναι αδιάφοροι άνθρωποι, που θα ασχολούνται μόνο με τα εισοδήματά τους. Δεν θα είναι φανατικοί οπαδοί κάποιας ιδεολογίας αλλά πραγματικοί φίλοι της δικαιοσύνης, της ισότητας, της αδελφοσύνης. 

Γιατί αυτοί οι νέοι άνθρωποι είδαν από κοντά έναν άνθρωπο, αδύναμο, άγνωστο, φτωχό, να τα βάζει με ένα ολόκληρο σύστημα - μπορώ να σας πω ιστορίες για ανθρώπους που παρακολουθούσαν τον κάθε έναν που πλησίαζε, για ανθρώπους που ήθελαν να προκαλέσουν διενέξεις ενώ το τι γραφόταν στο διαδίκτυο το ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Και τον είδαν να το λυγίζει αυτό το σύστημα. 

Όχι μόνο το είδαν, το έζησαν. Ε, αυτές οι εμπειρίες, διαμορφώνουν χαρακτήρα. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Αυτά τα παιδιά που του πήγαιναν ζωγραφιές, που του έλεγαν ένα σωρό όμορφα λόγια, που του έσφιξαν το χέρι και τον αγκάλιασαν δε μπορεί να μην κρατήσουν κάτι. 

Τούτος ο αγώνας είναι κομβικό σημείο. Και στο μέλλον θα είναι και σημείο αναφοράς. Δεν το ελπίζω απλά, πλέον το πιστεύω. 

Υγ. Αν κάποιος έχει μιλήσει με τον Πάνο Ρούτσι, ξέρει πως ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί να χειραγωγηθεί από κανέναν. Και απέχει πολύ από τον "αφελή ή χαζούλη" που ήθελαν τα τρολ της κυβέρνησης να τον παρουσιάσουν. Πανέξυπνος και συγκροτημένος άνθρωπος και γλυκύτατος. 

Υγ2. Αναφέρω δεύτερη φορά την ομάδα Μέχρι Τέλους. Ο,τι πιο αισιόδοξο και ελπιδοφόρο έχει να παρουσιάσει η κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια. Αξίζει όποιος περνά από το Σύνταγμα να σταθεί λίγο και να μιλήσει μαζί τους. Θα αποκομίσει πολλά οφέλη. 

Υγ3. Κάτι άλλο σημαντικό: Κανένας "μεγάλος και σπουδαίος" της ελληνικής κοινωνίας δεν έκανε την εμφάνισή του. Ούτε καλλιτέχνης ούτε πρύτανης, ούτε επιστήμονας, ούτε επιχειρηματίας. Ένας από την αφρόκρεμα δε βρέθηκε; Αν υπήρξαν -σίγουρα θα υπήρξαν- κάποιες εξαιρέσεις, να με συγχωρήσουν αλλά έγινε φανερό πως υπάρχει χάος...

Υγ4. Μου άρεσε η παρουσία του Στ. Κασσελάκη. Διακριτικός τις περισσότερες φορές αλλά παρών.

Υγ5. Τελευταίο κείμενο για το θέμα. Αν και θα μπορούσα να γράφω για καιρό.