Η εξομολόγηση, δεν είναι μια διαδικασία επιβολής εξουσίας, δεν είναι ένας εύκολος τρόπος για να πάρει ο εξομολόγος τον έλεγχο της ζωής του εξομολογουμένου. Η εξομολόγηση δεν είναι ένα δικαστήριο στο οποίο ο εξομολογούμενος ως άλλος κατηγορούμενος απαριθμεί τα εγκλήματά του και περιμένει από τον εξομολόγο-δικαστή να βγάλει ετυμηγορία, χωρίς μάλιστα την ύπαρξη και κάποιου δικηγόρου. Η εξομολόγηση τέλος, και αυτό είναι ίσως πιο θλιβερό από τα παραπάνω, δεν είναι πεδίο ανταγωνισμού και επίδειξης, ώστε ο πνευματικός να απαριθμεί πόσοι και -κυρίως- ποιοι εξομολογούνται σε αυτόν. Δεν εξυψώνει το επίπεδο του εξομολόγου, το βιοτικό ή μορφωτικό επίπεδο των εξομολογουμένων.
Η εξομολόγηση, για τον πνευματικό είναι μια ευλογημένη αγγαρεία, να το θέσω κάπως αδόκιμα. Στηρίζεται στο λόγο του Κυρίου, «δεύτε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς». Ο εξομολόγος είναι ένας άλλος Σίμωνας Κυρηναίος, τον οποίο αγγάρεψαν οι Ρωμαίοι να κουβαλήσει τον σταυρό του Χριστού. Και όπως ο Σίμωνας δεν επέλεξε ποιανού το σταυρό θα κουβαλήσει, έτσι και ο εξομολόγος δεν επιλέγει ποιον θα εξομολογήσει. Δεν κρατάει τον έναν και διώχνει τον άλλον. Αυτό το έργο που αναλαμβάνει είναι ένα και μοναδικό. Να βοηθήσει τον κάθε κουρασμένο να ξαλαφρώσει από το βάρος της αμαρτίας που κουβαλά στη ζωή του. Όλα τα άλλα είναι πονηρές σκέψεις και σοφιστείες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου