Ήδη από την αρχή, η εφαρμογή των κανόνων του μοναστικού βίου στη καθημερινότητα οικογενειών και ανθρώπων που ζουν στον κόσμο είναι εξαιρετικά προβληματική. Το σχήμα γέροντα-υποτακτικού που υπάρχει στη μοναστική ζωή και έχει τους κανόνες του και απαιτεί απόλυτη υπακοή από τον δεύτερο στον πρώτο αλλά και ετοιμότητα για θυσία του πρώτου για τον δεύτερο(κάτι που συχνά και στα μοναστήρια ξεχνούν οι "γέροντες") δεν μπορεί και δε θα έπρεπε να δοκιμάζεται στη καθημερινή ζωή. Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Γέροντας σε ενορία δεν υπάρχει. Κακώς το λένε οι λαϊκοί, κακώς κάθονται και το ακούνε οι κληρικοί. Ναι, είναι τιμητικό και κολακευτικό, κι εμένα όταν μου το λένε η πρώτη μου αντίδραση αυτή είναι, αλλά είναι λάθος και ανεπίτρεπτο να λέγεται. Στην ενορία υπάρχει ο εφημέριος, ο προϊστάμενος του ναού(στη πραγματικότητα της προσευχής, της σύναξης, της λειτουργίας, όχι κάποιος διοικητικός αξιωματούχος, άλλη στρέβλωση αυτή) ο οποίος πιθανότατα να είναι και εξομολόγος. Δίνει κατευθύνσεις, προτείνει κάποιες λύσεις αλλά εκτός θεμάτων δογματικών δεν μπορεί να αξιώνει υποταγή. Ο άντρας υποτάσσεται στη γυναίκα του και η γυναίκα κάνει υπακοή στον άντρα εντός του χριστιανικού γάμου και της εκκλησιαστικής ζωής. Από εκεί και πέρα όταν εμφανίζονται φαινόμενα γεροντισμού-γκουρουισμού συνήθως έχουν αιτία δύο κύριες αδυναμίες. Τη δίψα για εξουσία και τον έλεγχο ακόμα και προσωπικών στιγμών του άλλου, η στρεβλή άποψη της πνευματικής καθοδήγησης που απλώνεται σε μέρη που δεν μπορεί και δεν πρέπει και η ανάγκη- από την άλλη πλευρά- αποποίησης ευθυνών. Έτσι όταν στην καθημερινή ζωή εμφανίζεται το δίπολο γέροντα-υποτακτικού, έχουμε έναν άνθρωπο που θέλει να ασκεί εξουσία και να ελέγχει ζωές από τη μία και από την άλλη έναν άλλον άνθρωπο που δεν θέλει να αναλάβει τις ευθύνες που απορρέουν από την ελευθερία του και φυσικά τις ενδεχόμενες αποτυχίες που θα έρθουν στη ζωή του. Η υγιής σχέση σε επίπεδο ενοριακό δεν ξεφεύγει από την παροχή συμβουλών και κατευθύνσεων και την αποδοχή ή απόρριψή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου