Πλούτος και κολακεία

 

Κάποιος άρχοντας πλησίασε τον Ιησού και τον  ρώτησε: «Αγαθέ Διδάσκαλε, τι να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;» Ο Ιησούς του απάντησε: «Γιατί με αποκαλείς «αγαθό»; Κανένας δεν είναι αγαθός παρά μόνο ένας: ο Θεός. Τις εντολές τις ξέρεις: μη μοιχεύσεις, μη σκοτώσεις, μην κλέψεις, μην ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου». Κι εκείνος του είπε: Όλα αυτά τα τηρώ από τα νιάτα μου» Όταν το άκουσε ο Ιησούς του είπε: «Ένα ακόμα σου λείπει: πούλησε όλα όσα έχεις και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς, κι έτσι θα έχεις θησαυρό κοντά στο Θεό∙ και έλα να με ακολουθήσεις». Μόλις εκείνος τ’ άκουσε αυτά, πολύ στεναχωρήθηκε, γιατί ήταν πάμπλουτος. Όταν ο Ιησούς τον είδε πολύ στεναχωρημένο, είπε: «Πόσο δύσκολά αυτοί που έχουν χρήματα θα μπούν στη βασιλεία του Θεού! Είναι ευκολότερο να περάσει καμήλα μέσα από βελονότρυπα, παρά να μπεί ο πλούσιος στη βασιλεία του Θεού». Όσοι τον άκουσαν είπαν: «Τότε ποιος μπορεί να σωθεί; Κι εκείνος τους απάντησε: «Αυτά που για τους ανθρώπους είναι αδύνατα, για το Θεό είναι δυνατά». 

Όλες τις εντολές τηρούσε ο άρχοντας της σημερινής περικοπής. Θεωρούνταν ευσεβής. Και επειδή ήταν και πλούσιος θεωρούσαν οι Εβραίοι της εποχής εκείνης πως είχε την ευλογία του Θεού. Και έτσι απλά, χωρίς καμία ένταση, χωρίς καμία φοβερή σύγκρουση να έχει προηγηθεί, ο Χριστός του λέει να πουλήσει τα υπάρχοντά του και να μοιράσει τα χρήματα στους φτωχούς και να Τον ακολουθήσει. Κι επειδή ο άρχοντας αυτός καμία τέτοια διάθεση δεν είχε είπε ο Χριστός ότι είναι ευκολότερο να περάσει καμήλα μέσα από βελονότρυπα, παρά να μπει ο πλούσιος στη βασιλεία του Θεού. Ακούγεται συχνά σε κηρύγματα πως δεν είναι ο πλούτος κακός ή καλός αλλά το πως τον χρησιμοποιούμε. Και ο Χριστός δείχνει άλλη μια φορά πως χρησιμοποιείται ο πλούτος. Μοιράζεται σε όσους έχουν ανάγκη μέχρι να πάψει να είναι πλούτος. Γιατί αν ένας πλούσιος βοηθά όπου υπάρχει ανάγκη, ε, κάποια στιγμή παύει να είναι πλούσιος. 

Ας σταματήσουμε όμως εδώ με τον πλούτο. Ας πάμε στην αρχή της σημερινής περικοπής. Ο άρχοντας αποκαλεί τον Χριστό αγαθό. Για να τον διακόψει απότομα ο Χριστός και να του πει: "Γιατί με αποκαλείς «αγαθό»; Κανένας δεν είναι αγαθός παρά μόνο ένας: ο Θεός". Σήμερα θα λέγαμε μια τέτοια συμπεριφορά αγενή. Στο κάτω κάτω του απηύθυνε μια πολύ τιμητική προσφώνηση ο άρχοντας του Χριστού. Σαν αυτές στις οποίες αρεσκόμαστε ιδιαίτερα στη καθημερινότητά μας αλλά και μέσα στην Εκκλησία. Πάνε οι τιμητικές προσφωνήσεις κι έρχονται. Είναι δε τόσο συνηθισμένες σε ορισμένους κύκλους, ειδικά στη διανόηση και τη πολιτική, που αν δεν φτάσεις και δε ξεπεράσεις τα όρια της κολακείας, θεωρείσαι σχεδόν ασεβής. Φτάσαμε λοιπόν και στο δεύτερο, πρώτο χρονολογικά, αμάρτημα του νεαρού άρχοντα τούτου. Τη κολακεία.

Εδώ είμαστε λοιπόν. Πλούτος και κολακεία. Ανθρωπαρέσκεια και ειδωλοποίηση. Ειδωλοποιούμε αυτούς που έχουν πλούτη, τους κολακεύουμε για να αποκτήσουμε την εύνοιά τους και καταλήγουμε να τους φερόμαστε δουλικά. Πετάμε έτσι στα σκουπίδια την ελευθερία που ο Θεός μας έδωσε. Και ξεχνάμε την κουβέντα του Χριστού, που είπε ότι δε μπορεί κάποιος να είναι δούλος σε δυο κυρίους. Ή του Θεού θα είναι ή του Μαμωνά. Γιατί αυτός που είναι δούλος του Θεού δεν υποτάσσεται σε κανέναν και σε τίποτα ενώ αυτός που είναι δούλος στον Μαμωνά γίνεται από μόνος του δούλος σε άλλον άνθρωπο. Και για να γίνει καλός δούλος, προσπαθεί να κάνει κακό σε άλλους ανθρώπους ώστε να αποκτήσει περισσότερη ακόμα εύνοια από τον πλούσιο και ισχυρό κύριό του. 

Και από την άλλη, η περηφάνεια. Θέλουμε πλούτο, θέλουμε δύναμη, θέλουμε θέσεις, για να μας φέρονται σαν να είμαστε βασιλιάδες. Μας αρέσει να μπαίνουμε σε ένα χώρο και να σηκώνονται όλοι, να μας εκθειάζουν, να αποζητούν τη φιλία μας. Να γινόμαστε κι εμείς είδωλα. Δεν εργαζόμαστε για τον Θεό αλλά για τη δική μας προβολή. Και αν γίνει και υπερπροβολή ακόμα καλύτερα. 

Δεν είναι εύκολο να είμαστε χριστιανοί. Δεν είναι χριστιανός αυτός που ακολουθεί κάποιους κανόνες και κάποιες τυπικές διατάξεις. Χριστιανός είναι αυτός που ενώ ζει μέσα στον κόσμο τον απορρίπτει παράλληλα. Είναι αυτός που αντιστέκεται στον πειρασμό της δύναμης που δίνει ο πλούτος και η εξουσία για την ελευθερία που δίνει η αφιέρωση στον Θεό και τον άνθρωπο. Είναι αυτός που δε ξεχωρίζει τους ανθρώπους με βάση τη κοινωνική θέση, το χρήμα ή ακόμα και τη διανοητική κατάσταση γιατί γνωρίζει ότι είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου Πατέρα και μας αγαπά όλους το ίδιο. Δεν αποτίνουμε τιμή στους μεν περιφρονώντας τους δε. Και κυρίως, δε θεωρούμε πως εμείς είμαστε καλύτεροι από οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο. Είναι πράγματι δύσκολα αυτά που μας ζητά ο Χριστός αλλά ο κόσμος, για τον οποίο όλοι λέμε πως πάει από το κακό στο χειρότερο, μόνο έτσι αλλάζει πορεία. Όταν ο ζητιάνος και ο εκατομμυριούχος, ο καθηγητής και ο αγράμματος, ο ιδιοφυής και  ο ανόητος αναγνωρίζονται ως ίσης αξίας άνθρωποι. Όπως δηλαδή μας έφτιαξε και μας θέλει ο Θεός.