Είπε ο Κύριος την εξής παραβολή «Κάποιου πλούσιου ανθρώπου χωράφια έδωσαν άφθονη σοδειά. Κι εκείνος σκεφτόταν και έλεγε: τι να κάνω; Δεν έχω μέρος να συγκεντρώσω τα γεννήματά μου! Να τι θα κάνω, είπε. Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω μεγαλύτερες για να συγκεντρώσω εκεί όλη τη σοδειά μου και τα αγαθά μου. Και τότε θα πω στον εαυτό μου: τώρα, έχεις πολλά αγαθά, που αρκούν για χρόνια πολλά. Ξεκουράσου, τρώγε, πίνε, διασκέδαζε. Τότε του είπε ο Θεός: «ανόητε. Αυτή τη νύχτα θα παραδώσεις τη ζωή σου. Αυτά λοιπόν που ετοίμασες, σε ποιόν θα ανήκουν;». Αυτά, λοιπόν, παθαίνει όποιος μαζεύει πρόσκαιρους θησαυρούς και δεν πλουτίζει τον εαυτό του με ό,τι θέλει ο Θεός». Αφού τα είπε όλα αυτά, πρόσθεσε με έμφαση: «Όποιος έχει αυτιά για ν΄ακούει ας τα ακούει».
Την εβδομάδα αυτή, είχα υπηρεσία σε ένα κοιμητήριο της Αθήνας, δεν έχει σημασία σε ποιο αν και μάλλον θα το καταλάβετε από τις περιγραφές παρακάτω. Εκεί βλέπω πολύ συχνά να έρχονται άνθρωποι για βόλτα, χωρίς να έχουν εκεί κάποιον κεκοιμημένο συγγενή. Έρχονται για βόλτα άνθρωποι με τα ζωάκια τους, έρχονται μεμονωμένοι περιπατητές, έρχονται ζευγάρια νεαρά ή και όχι και τόσο νεαρά περπατώντας πιασμένα χέρι χέρι. Η αλήθεια λοιπόν είναι πως μια βόλτα σε ένα τέτοιο μέρος σε κάνει να σκέφτεσαι πολλά πράγματα. Για το πως ζούμε, ποιες προτεραιότητες θέτουμε στη ζωή μας, τις επιλογές μας σε στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους.
Μια βόλτα σε ένα τέτοιο μέρος σε κάνει αυτόματα σχεδόν να σκεφτείς το σπουδαίο βιβλίο του Εκκλησιαστή, δεν ξέρω πόσοι το έχουν διαβάσει, σας το προτείνω πάντως, από το οποίο σίγουρα ξέρουμε και έχουμε πει όλοι τη φράση "ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης" δηλαδή όλα για το τίποτα, όλα ανώφελα. Βέβαια, αν και το βιβλίο αυτό φαίνεται αρχικά ένα μάλλον πεσιμιστικό βιβλίο, στη πραγματικότητα, αφού αναφέρει όλα τα έργα του ανθρώπου και τη ματαιότητά τους, αφού πλούσιοι και φτωχοί, βασιλείς και ζητιάνοι, σοφοί και ανόητοι όλοι τελικά υποκύπτουμε στην ίδια μοίρα, καταλήγει στο ότι η ζωή έχει νόημα όταν την ευχαριστιέσαι, όταν την μοιράζεσαι, όταν ζεις για το τώρα, το σήμερα, όχι για το αύριο ούτε για το χθες, όταν έχεις φόβο Θεού και κάνεις τον καλό αγώνα.
Έτσι λοιπόν, περιδιαβαίνοντας τους δρόμους και τα δρομάκια του κοιμητηρίου αυτού, όπου είναι θαμμένοι αρχιερείς, ήρωες, πολιτικοί ηγέτες, εθνικοί ευεργέτες, μεγάλοι καλλιτέχνες, πλούσιοι με μεγάλες περιουσίες, αλλά και άνθρωποι απλοί, χωρίς ιδιαίτερη οικονομική ευμάρεια ή κάποιο ταλέντο, χωρίς σπουδαίες γνώσεις και ακαδημαϊκές καριέρες πίσω τους, καταλαβαίνει κανείς πως τελικά όλα αυτά που θεωρούμε σημαντικά δε μετράνε. Τελικά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Αυτό που μετράει είναι το πως ζήσαμε. Πόσο αξιοποιήσαμε το χρόνο που μας δόθηκε, όχι μόνο πνευματικά-ξέρω είναι παράξενο να ακούγεται σε ένα κήρυγμα αυτό- αλλά στη καθημερινότητά μας. Γιατί αν κάποιος δεν είναι χαρούμενος, ευτυχισμένος με τη ζωή του, τι σόι πνευματικότητα να αναπτύξει; Αν κάποιος δεν καταφέρει να νιώσει τη χαρά της στιγμής, γιατί η χαρά της ζωής κρύβεται σε στιγμές και όχι σε μεγάλες χρονικές περιόδους ποιον Θεό θια ευχαριστήσει και ποιον συνάνθρωπο θα αγαπήσει; Το πολύ πολύ να κρυφτεί πίσω από θεολογικές και εκκλησιολογικές αρλούμπες περί ιεροπρέπειας, ασκητισμού και άλλων τέτοιων όρων που χρησιμοποιούμε κυρίως για να κρύψουμε την απογοήτευσή μας.
Όπως και ο πλούσιος της παραβολής. Συνήθως στα κηρύγματα-που έχουν την τάση να επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά- λέμε πως ο πλούσιος είναι κακό παράδειγμα σε τούτη τη παραβολή επειδή μάζευε πλούτη συνέχεια και δεν νοιαζόταν για τον υπόλοιπο κόσμο. Ε λοιπόν όχι. Το πρόβλημα του πλούσιου αυτού δεν είναι πως δε νοιαζόταν για τους άλλους. Το πρόβλημά του δεν ήταν πως δε μοίρασε τη περιουσία του. Αυτό ήταν το πρόβλημα του πλούσιου με τον φτωχό Λάζαρο. Αυτού εδώ το πρόβλημα είναι πως δεν έζησε. Πέρασε όλη του τη ζωή να μαζεύει και να μαζεύει πλούτη ώστε να μπορέσει να σταματήσει να δουλεύει και να τα ευχαριστηθεί - ίσως να τα μοιραζόταν και με κάποιους φίλους του, δεν το ξέρουμε αυτό- και όταν τελικά τα θεώρησε αρκετά για να ζήσει, διαπίστωσε με τρόμο πως η ζωή είχε περάσει. Και δεν είναι μόνο τα πλούτη που μας στερούν τη ζωή. Για άλλον είναι οι γνώσεις, για άλλον ένα μεγάλο συγγραφικό έργο, για άλλον οι δουλειές στα χωράφια, για άλλον οι διασκεδάσεις, ναι κι αυτό είναι μια ύπουλη παγίδα, όταν οι διασκεδάσεις γίνονται εμμονή. Μυριάδες λόγους βρίσκει ο άνθρωπος ώστε να πέσει με τα μούτρα και να μη ζήσει ποτέ του πραγματικά. Και τι νομίζετε; Δεν υπάρχει πνευματικότητα σε μια βόλτα χέρι χέρι με ένα αγαπημένο πρόσωπο; Δεν υπάρχει πνευματικότητα όταν πίνουμε έναν καφέ ή ένα ποτό με έναν φίλο; Δεν υπάρχει πνευματικότητα όταν ζούμε το σήμερα και ευχαριστούμε τον Θεό γι' αυτό; Ε λοιπόν, υπάρχει και μάλιστα περισσότερη από μια καταναγκαστική προσευχή που στη πραγματικότητα κρύβει πικρία για τον κόσμο, επειδή δε τολμήσαμε να ζήσουμε.
Ο Χριστός σήμερα, στο πνεύμα του βιβλίου του Εκκλησιαστή μας καλεί να ζήσουμε. Να αφιερώνουμε στις δουλειές και στις μέριμνες τον απαραίτητο χρόνο αλλά να μη γίνονται αυτές η ζωή μας. Γιατί έρχεται η ώρα που θα εμφανιστούμε μπροστά στο Θεό και η ερώτηση που θα μας κάνει μπορεί να μας ξαφνιάσει. Γιατί μπορεί να μας ρωτήσει, "τι έκανες με το δώρο που σου έδωσα; Τι έκανες με τη ζωή σου; Πότε την έζησες και πώς; Τη χάρηκες όσο και όπως έπρεπε ή τη σπατάλησες σε μέριμνες, δουλειές ή και έξαλλες διασκεδάσεις;". Και τότε πολύ πιθανό είναι να μην έχουμε τι να απολογηθούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου