Ομολογώ πως δε συμμερίζομαι τον τρόμο που εκφράζουν πολλοί για την ταχύτατη ανάπτυξη της τεχνολογίας και πως αυτή καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μας. Δεν θεωρώ ότι είναι κάτι φοβερό η ενασχόληση με το κινητό, με τα τάμπλετ και τους υπολογιστές. Δεν έχω κανένα θέμα εξιδανίκευσης και ιεροποίησης των παλιών καλών ημερών, με τις αλάνες, τις ξεκλείδωτες πόρτες και τα παιδιά να τρέχουν στους δρόμους. Ίσως επειδή έχω αυτό το θέμα με τη μνήμη, που θυμάμαι τα παλιά σχεδόν με λεπτομέρειες και τα ξαναζώ κάθε τρεις και λίγο. Ίσως επειδή καθόλου δε με πειράζει που μεγαλώνω και γερνάω. Όπως και να 'χει, όχι μόνο δε με ενοχλεί αυτή η "εξάρτηση" από την τεχνολογία, όχι μόνο δε φοβάμαι τη ραγδαία της εξάπλωση και την ταχύτητα με την οποία διεισδύει σε κάθε σχεδόν πτυχή της ζωής μας αλλά περιμένω με αγωνία και ελπίζω πως θα ζήσω αρκετά για να δω και τα επόμενά της στάδια. Το αύριο, ακόμα κι όταν φαίνεται δυσοίωνο αρκετά είναι κάτι το οποίο πάντα ανυπομονώ να δω. Και η τεχνολογία, συνυφασμένη με το αύριο στις συνειδήσεις των περισσοτέρων με συναρπάζει, τόσο για τις λύσεις που μπορεί να δώσει και τους δρόμους που μπορεί να ανοίξει(σε θέματα υγείας, παραγωγικότητας, εξερευνήσεων, στην τέχνη ακόμα) μα ίσως περισσότερο για τους γρίφους και τις δυσκολίες που ίσως βάλει στο δρόμο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου