Όταν ο Απόστολος Ανδρέας ρώτησε τον Χριστό που μένει, ο Ιησούς του απάντησε απλά "έλα και δες". Όταν ο Ναθαναήλ ρώτησε τον Φίλιππο «Από τη Ναζαρέτ δύναται να είναι κάτι αγαθό;» αυτός επίσης απάντησε: «Έλα και δες». Και έτσι ξεκίνησε η ιστορία που όλοι ξέρουμε. Η ιστορία του Ιησού, του Υιού του Θεού και των Μαθητών Του. Με τρεις μικρές λεξούλες. "Έλα και δες". Και με αυτές τις τρεις λέξεις γεννήθηκε, εξαπλώθηκε και αναπτύχθηκε η Εκκλησία. Αυτή είναι η κλήση της Εκκλησίας στον κόσμο, αυτός είναι ο μοναδικός αποδεκτός τρόπος ιεραποστολής και προσηλυτισμού-ας χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη αν και δεν ταιριάζει απόλυτα.
Και οι μαθητές πήγαν και είδαν. Και έμειναν έκθαμβοι. Και έγιναν Μαθητές και Απόστολοι. Και οι πρώτοι Χριστιανοί ομοίως. Και έγιναν Μάρτυρες, Όσιοι και Οσίες, Πατέρες. Γιατί είδαν κάτι καινούριο, κάτι νέο κάτι που τόσο πολύ τους ανανέωνε, τόσο τους ανάπαυε, τόσο τους έδινε ελπίδα και πίστη, τόσο τους έδινε μια νέα ζωή γεμάτη νόημα.
Σήμερα, ακόμα η Εκκλησία λέει ελάτε και δείτε. Τι βλέπουν όμως αυτοί που έρχονται; Μεγαλοπρέπεια περασμένων αιώνων που σήμερα αν δεν απωθεί τουλάχιστον ξενίζει, αυτοαναφορικότητα, κομπασμό, αλληλοεγκωμιασμούς χωρίς ουσιαστικό λόγο και αιτία, αυτοπεριχαράκωση.
Πραγματικά ώρες ώρες αναρωτιέται κανείς όταν τελούμε λειτουργία με ανατολίτικου τύπου πολυτελή άμφια ή εκφωνούμε με περισσή αυταρέσκεια πομπώδεις λόγους ή δίνουμε τόση πολλή σημασία στη μουσική και τις εκφωνήσεις μας ή όταν αδυνατούμε να πούμε μια σύγχρονη κουβέντα και επιμένουμε να μιλάμε με όρους περασμένων αιώνων, αν απευθύνουμε κάλεσμα που λέει έλα και δες το Χριστό ή έλα και δες εμάς. Αν εγώ που σας μιλάω τώρα τελώ τις λειτουργίες και τις ακολουθίες και ασκώ τα ποιμαντικά μου καθήκοντα ώστε να φανερωθεί και να δοξαστεί ο Λόγος του Κυρίου η για να φανώ εγώ στα μάτια σας ως κάποιος εξαιρετικός τύπος.
Η πρόσκληση του Χριστού, η πρόσκληση της Εκκλησίας μπορεί να αποτελείται από τρεις απλές λεξούλες αλλά το νόημα, η ευθύνη που μας φέρνουν, σε όλους τους χριστιανούς, λαϊκούς και κληρικούς, η ουσία που υπάρχει μέσα τους είναι βαρύτατες. Όταν κάποιος εισέρχεται σε μια εκκλησία, σε μια ενοριακή κοινότητα, περιμένει να δει κάτι καινούριο, κάτι ανεπανάληπτο, κάτι εντελώς διαφορετικό. Αλλιώς γιατί να μείνει; Περιμένει να δει απλότητα, περιμένει να δει αγάπη, περιμένει να νιώσει την εσωτερική δύναμη της προσευχής, περιμένει να δει καινούριους ανθρώπους και καινούρια κτίση. Οι τελετουργίες οφείλουν να περνούν αυτό το μήνυμα και όχι να αποτελούν ένα είδος αρχαϊκού σώου. Η κάθε μας έννοια μας οφείλει να είναι Χριστοκεντρική και όχι κοσμική. Να είμαστε ένας χώρος όπου οι ισχυροί δεν καταδυναστεύουν αλλά όποιος θέλει να γίνει πρώτος γίνει υπηρέτης όλων.
Όταν πετύχουμε όλα αυτά, που δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολα, αφού η μεταμόρφωση του κόσμου, την οποία ζητάμε με περισσή ελαφρότητα, περνά πρώτα από τη δική μας μεταμόρφωση, την οποία συνήθως την απορρίπτουμε με μεγάλη ευκολία, όταν λοιπόν τα πετύχουμε όλα αυτά, τότε θα μπορέσουμε κι εμείς να πούμε σε κάποιον που θα μας ρωτήσει τι στην ευχή κάνουμε που πηγαίνουμε στην εκκλησία κάθε τρεις και λίγο: Έλα και δες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου