Στον απόηχο της έγερσης του Λαζάρου τα Ιεροσόλυμα βρίσκονται σε αναβρασμό! Ενώ ο Ιησούς κάθεται για δείπνο με τον Λάζαρο και της αδερφές του Μαρία και Μάρθα, η Μαρία παίρνει μια φιάλη ακριβού μύρου, αλείφει τα πόδια του Ιησού και τα σκουπίζει με τα μαλλιά της. Μπροστά σε αυτή τη πρωτόγνωρη ενέργεια, που προετοιμάζει τους πάντες για την ταφή του Ιησού, ο μόνος που εξεγείρεται είναι ο Ιούδας ο Ισκαριώτης. Γιατί αυτός, άνθρωπος που βλέπει τον κόσμο καθαρά υλικά το μόνο που βλέπει στη κίνηση της Μαρίας είναι χρήματα που πάνε χαμένα. Και οι άνθρωποι που βλέπουν τον κόσμο μέσα από οικονομικό και μόνο πρίσμα και θα κλέψουν, όπως ήθελε να κάνει ο Ιούδας και θα προδώσουν όπως τελικά έκανε ο Ιούδας.
Ο λαός μαθαίνει για το θαύμα που έκανε ο Ιησούς και του ετοιμάζουν λαμπρή υποδοχή στα Ιεροσόλυμα. Τον αναγνωρίζουν σαν Μεσσία, σαν ελευθερωτή τους. Μα δε βλέπουν πέρα από τα στενά εθνικά και εθνικιστικά πλαίσια τα όσα συμβαίνουν. Και όσοι εμφορούνται από εθνικιστικά συναισθήματα ή είναι δεμένοι και με άλλου τύπου ιδεολογικά δεσμά και τα βλέπουν όλα μέσα από αυτή την οπτική αργά ή γρήγορα μετατρέπονται σε μια άμορφη και άψυχη μάζα, η οποία άγεται και φέρεται από επιτήδειους και λαοπλάνους. Γι' αυτό και ο λαός που σήμερα ζητωκραυγάζει θα είναι αύριο ο λαός που θα ζητά τη θανάτωση του Ιησού.
Οι Φαρισαίοι βλέπουν να χάνουν ακολούθους και πιστούς. Βλέπουν την εξουσία τους να κλυδωνίζεται και την αυθεντία τους να αμφισβητείται. Βλέπουν και ακούν τα πάντα αλλά αδυνατούν να καταλάβουν ποιον έχουν μπροστά τους. Ή ακόμα χειρότερα, ενώ ξέρουν ποιον έχουν μπροστά τους δεν τους νοιάζει. Η δίψα για εξουσία που τους έχει καταλάβει δεν αφήνει να ανθίσει η αγάπη για τον ίδιο το Θεό. Γιατί όποιος διψά για εξουσία καμία σχέση δε μπορεί να έχει με τον Χριστό. Καμία σχέση με το Θεό. Κι ας καμώνεται πως ξέρει και υπηρετεί το θέλημα του Υψίστου.
Και ο Ιησούς, βλέπει όλα αυτά και δεν κάνει πίσω. Δεν αρνείται το πικρό ποτήριο που τον περιμένει. Δεν απεχθάνεται τον κόσμο με όλη τη κακία και τις αδυναμίες του. Και έρχεται να σταυρωθεί για να απαλλαγεί από αυτές ο κόσμος. Γιατί στα πρόσωπα που περιγράψαμε παραπάνω, στον Ιούδα, στον λαό, στους Φαρισαίους, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τις δικές μας αδυναμίες. Και αντίθετα από αυτούς να ζητήσουμε τη βοήθεια του Χριστού για να μην τον προδώσουμε, να μην τον εγκαταλείψουμε, να μην τον θανατώσουμε με τις πράξεις και τις σκέψεις μας. Να μείνουμε εκεί με τα κλαδιά των βαϊων στα χέρια μας και στον ύμνο που του έψαλλαν τα παιδια στα χείλη μας: "ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου