Μου αρέσουν πολύ οι εικόνες του Αγίου Γεωργίου. Αυτές στις οποίες σκοτώνει το δράκο. Ξέρω ότι κάποια οργάνωση μπορεί κάποια στιγμή να διαμαρτυρηθεί για το στερεότυπο του κακού τέρατος ή για την άδικη σφαγή ενός σπάνιου όντος. Μέχρι τότε όμως θα εξακολουθήσω να θαυμάζω αυτές τις εικόνες σε όλη την ποικιλία των τεχνοτροπιών τους. Υπάρχει βέβαια κάτι που με κάνει να αισθάνομαι άβολα όταν κοιτώ τούτες τις εικόνες. Δεν έχει υπάρξει ούτε μια φορά που κοιτώντας το δράκο της εικόνας, πέρα από τους γνωστούς συμβολισμούς και θρύλους, να μην έχω σκεφτεί πως ο δράκος τούτος δεν είναι κάποιο εξωτερικό, φοβερό τέρας αλλά καθρεφτίζει την εσωτερική μου κατάσταση. Ότι είναι μια απεικόνιση αυτού που πραγματικά είμαι κάτω από τους τόνους υποκρισίας με τους οποίους προσπαθώ να το καλύψω. Ίσως να είναι έτσι πραγματικά. Υπάρχει και κάτι θετικό αν δούμε την εικόνα αυτή. Ο Άγιος Γεώργιος - και όλοι οι άγιοι, ολόκληρη η Εκκλησία- έρχεται να σκοτώσει αυτό το τέρας που φωλιάζει μέσα μου, να ρίξει φως στο φοβερό αυτό σκοτάδι και να ελευθερώσει τη ψυχή μου και από τη τερατώδη φύση της και από την υποκρισία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου