Η εποχή που διανύουμε εκκλησιαστικά είναι η αναστάσιμη περίοδος. Οι ακολουθίες και οι λειτουργίες ξεκινάνε και τελειώνουν ψάλλοντας το Χριστός Ανέστη. Και πράγματι, ο Χριστός αναστήθηκε και μαζί Του ελευθέρωσε όλους τους κεκοιμημένους. Έβαλε τέλος στη παντοδυναμία του θανάτου αφού από τελικός προορισμός έχει γίνει πια ένα πέρασμα, μάλλον καλύτερα μια αφετηρία για την μετάβασή μας στην όντως ζωή, στην αιώνια ζωή.
"Ἀλήθεια, ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅτι ἐκεῖνος ποὺ ἀκούει τὸν λόγον μου καὶ πιστεύει εἰς ἐκεῖνον ποὺ μὲ ἔστειλε ἔχει ζωὴν αἰώνιον καὶ δὲν μέλλει νὰ περάσῃ ἀπὸ κρίσιν ἀλλὰ ἔχει μεταβῆ ἀπὸ τὸν θάνατον εἰς τὴν ζωήν.Ἀλήθεια, ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅτι ἔρχεται ὥρα, καὶ ἤδη ἦλθε, ποὺ οἱ νεκροὶ θὰ ἀκούσουν τὴν φωνὴν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἀκούσουν θὰ ζήσουν. Διότι, ὅπως ὁ Πατέρας ἔχει μέσα του ζωήν, ἔτσι ἔδωκε καὶ εἰς τὸν Υἱὸν νὰ ἔχῃ μέσα του ζωήν" μας λέει ο Κύριος Ιησού Χριστός στο σημερινό ευαγγελικό απόσπασμα. Ο Χριστός ήρθε και μας έφερε ζωή. Ζωή αιώνια, ζωή που συνεχίζεται και μετά το θάνατο. Γιατί στη πραγματικότητα ο θάνατος καταργήθηκε.
Σημαίνει αυτό ότι δεν στεναχωριόμαστε όταν κάποιος δικός μας περνά το κατώφλι του θανάτου; Σημαίνει ότι όταν κλαίμε τον κεκοιμημένο μας δεν είμαστε καλοί χριστιανοί; Όχι βέβαια. Και βέβαια θα πονέσουμε και βέβαια θα κλάψουμε και ναι, ορισμένες φορές θα πέσουμε και σε υπερβολικές αντιδράσεις. Αν μπορούν να χαρακτηριστούν ως υπερβολικές οι όποιες αντιδράσεις συνοδεύουν ένα τέτοιο χωρισμό. Γιατί καμία αντίδραση μπροστά στο μυστήριο του θανάτου δε νομίζω πως μπορεί να αποκληθεί "υπερβολική".
Αλλά υπάρχει πλέον και κάτι άλλο. Η βεβαίωση του Χριστού μας ότι "ἤδη ἦλθε ὥρα, ποὺ οἱ νεκροὶ θὰ ἀκούσουν τὴν φωνὴν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἀκούσουν θὰ ζήσουν" μας δίνει παρηγοριά. Μας βεβαιώνει πως ο θάνατος δεν είναι το τέλος και πως ο χωρισμός είναι προσωρινός. Πως όταν έρθει η στιγμή θα βρεθούμε και πάλι με τους αγαπημένους μας, πως μέχρι τότε θα τους συναντούμε σε κάθε Θεία Λειτουργία, εκεί που την ώρα που ετοιμάζεται η Θεία Κοινωνία, οι κεκοιμημένοι και οι ζώντες προσευχόμαστε από κοινού. Πως υπάρχει αυτή η μυστηριακή ενότητα για την οποία ο ίδιος ο Χριστός μας διαβεβαίωσε. Ναι λοιπόν, θ ακλάψουμε, ναι θα πονέσουμε, ναι θα λυπηθούμε, ειδικά τον πρώτο καιρό αλλά σιγά σιγά να φέρουμε στο μυαλό μας τα παραπάνω λόγια του Κυρίου μας και να τα αφήσουμε να μας παρηγορήσουν. Γιατί δε πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πως τα λόγια του Ιησού δίνουν αιώνια ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου