Προσκύνημα

https://www.enoriako.info/index.php/diafora/1477-atheos-kai-antiklirikalistis

 Ο Lucas Tierny είναι σύμβουλος στρατηγικής στο Παρίσι. Πρώην άθεος και αντικληρικαλιστής, ζήτησε το βάπτισμα μετά από έξι χρόνια πνευματικής διαδρομής. “Μόνο με κόπο κατάλαβα ότι μπορούσα να εμπιστευτώ τον Θεό και να του ανοίξω πραγματικά την πόρτα μου”.

“Ο Θεός είναι το αόρατο προφανές”. Ο Λουκάς Τίρνι μπορεί πιθανώς να ταυτιστεί με αυτή τη δήλωση του Βίκτωρος Ουγκώ, που προέρχεται από το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Αυτός ο τριαντάχρονος απόφοιτος της σχολής διοίκησης επιχειρήσεων EMLyon και σύμβουλος στρατηγικής στο Παρίσι έχει ήδη μια γεμάτη ζωή. Ή μάλλον δύο ζωές: η πρώτη πριν γνωρίσει τον Θεό, η δεύτερη μετά την γνωριμία με Αυτόν. “Ακόμη και οι φίλοι μου αναφέρονται στον παλιό Λουκά όταν μιλούν για την εποχή πριν από τη μεταστροφή μου”, παραδέχεται. Ωστόσο, ο δρόμος μέχρι το βάπτισμα ήταν μακρύς και μερικές φορές επώδυνος. Δεν ήταν αστραπιαία μεταστροφή για αυτόν τον βαθιά άθεο και δηλωμένα αντιεκκλησιαστικό νεαρό. “Μεγάλωσα αντιτιθέμενος στην Εκκλησία ως θεσμό: Για τους γονείς μου, όπως και για μένα, ήταν ταυτόχρονα ένας ζουρλομανδύας, μια ξεπερασμένη οντότητα και μια επιβλαβής επιρροή. Το αρχικό μου σχέδιο ήταν να “απελευθερώσω” τους καθολικούς που έβρισκα στο δρόμο μου από αυτό που θεωρούσα ασφυκτικό κλοιό”.

Σκέφτηκα, τι έχω να χάσω; Γιατί να μην προσπαθήσω;

Ο Λουκάς επηρεάστηκε από νωρίς από την απώλεια της μητέρας του, με την οποία είχε μια χαοτική σχέση. Το 2009, ενώ επέβλεπε μια θερινή κατασκήνωση σε ηλικία 18 ετών, ο νεαρός έμαθε ότι η μητέρα του είχε αυτοκτονήσει. Το σοκ ήταν τρομερό. “Ήμουν σε νεαρή-εφηβική ηλικία και έπρεπε να βασιστώ στον εαυτό μου αρκετά γρήγορα. Αυτό συνέβαλε στην αύξηση του εγωισμού μου, και η υπερηφάνεια είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην πίστη”, λέει. “Γι’ αυτό και η πορεία μου είναι πάνω απ’ όλα διανοητική, η πίστη ήρθε αργά. Κατάλαβα με πολλή δυσκολία ότι μπορούσα να εμπιστευτώ τον Θεό και να του ανοίξω πραγματικά την πόρτα μου”. Του πήρε έξι χρόνια για να αφήσει τη Χάρη να πλημμυρίσει την ψυχή του.

Ο Λουκάς μπήκε στο EM Lyon το 2013, σε ηλικία 22 ετών. Σταδιακά όμως, δημιουργήθηκε μέσα στην ψυχή του ένα κενό που ήταν αδύνατο να καλυφθεί. Το ατελείωτο κυνήγι της επιτυχίας, τα παραδοσιακά μεθυσμένα φοιτητικά πάρτι, η απελευθέρωση των παθών και η σειρά των κατακτήσεων, όλα υπάρχουν, αλλά τίποτα δεν τρέφει πραγματικά τον νεαρό που προσπαθεί να ικανοποιηθεί με την επιπολαιότητα ως τρόπο ζωής. Η Πρόνοια και η αγάπη του Χριστού, ωστόσο, φαίνεται να παρακολουθεί με άγρυπνο μάτι τα βάσανα του νεαρού. Σκιαγραφεί την πορεία του με συναντήσεις που, με λεπτή υπομονή, κλονίζουν τις πεποιθήσεις του. Σπάνε τις υποταγές του. Αποδιοργανώνουν την υπεροπλία του. Όπως ένας φίλος του, ο Φρανσουά, ένας πεπεισμένος και διεκδικητικός καθολικός φίλος, που δεν κρύβει τίποτα από την πίστη του. Ο Λουκάς πηγαίνει μια φορά στη Λειτουργία μαζί του. “Αναρωτήθηκα τι έκανα εδώ”, θυμάται. Ωστόσο, χωρίς καν να ξέρει ότι προσευχόταν, ο Λουκάς στράφηκε προς τον Θεό και του ζήτησε να του φέρει την αληθινή ειρήνη. «Σκέφτηκα, “Τι έχω να χάσω; Γιατί να μην προσπαθήσω; Κανείς δεν θα το μάθει”. Είχα μια αναλαμπή ειλικρίνειας με τον εαυτό μου και με τον Θεό. Δεν ήξερα καν πώς να Του απευθυνθώ. Ωστόσο, όταν κοιτάζω πίσω, νομίζω ότι έκανα το σωστό», λέει και χαμογελάει.

Τα πάντα είναι απλούστερα, σε σύγκριση με μια ζωή όπου δεν υπάρχει Θεός, διότι όλα ανανεώνονται όταν γνωρίζουμε ότι υπάρχει ένας αγαπημένος Δημιουργός, που πρώτος Αυτός αγαπάει.

Λίγους μήνες αργότερα, ο Λουκάς ξεκίνησε την κατήχησή του στην ενορία Sainte-Blandine* της Λυών. “Γρήγορα προκλήθηκα από τη διδασκαλία της Εκκλησίας. Ήμουν αντιεκκλησιαστικός, αλλά δεν ήμουν ηλίθιος! Μου ήταν αδύνατο να μην παρατηρήσω τη συνοχή της λογικής τους. Το ανθρώπινο μυαλό αναπόφευκτα έλκεται από την αλήθεια και η Εκκλησία κατάφερνε πάντα να απαντά στις ερωτήσεις μου. Είναι ειδικός στην ανθρωπογνωσία και γνωρίζει τον άνθρωπο τέλεια. Τότε ήταν ακόμα λίγο εχθρικός ο Λουκάς, αλλά προσπαθεί να καταλάβει. Ξεκίνησε για να φιλοξενηθεί λίγες μέρες στην κοινότητα του Σαιντ Μαρτέν, γεμάτος από προκαταλήψεις που ωστόσο εξανεμίζονται από τις πρώτες κιόλας ώρες της διαμονής του εκεί. Στην κοινότητα των «καθώς πρέπει» καθολικών που υποτίθεται πως τάχα ο ένας προσπαθεί να βγάλει το μάτι του άλλου, συναντά μία φιλοξενία πολύ περισσότερο ζεστή από ό,τι θα περίμενε. Ο νέος άνδρας συνεχίζει τη διαδρομή του, γεμάτος αμφιβολίες, ερωτήματα και διαψεύσεις που διακόπτουν αυτή τη διαδρομή προσωρινά μέχρι να προκύψει μία νέα επανεκκίνηση το 2018. Αυτή η επανεκκίνηση θα είναι και η οριστική…

Μετά από συνολικά έξι χρόνια κατήχησης, ο Λουκάς βαπτίστηκε στις 20 Απριλίου 2019 σε ηλικία 28 ετών. “Ήταν μια συνολική αλλαγή παραδείγματος. Άρχισα να εργάζομαι για τη συσσώρευση πλούτου που δεν σαπίζει, ενόψει του Ουρανού”, λέει. “Σήμερα γνωρίζω ότι ο Χριστός, μια ανώτερη αλλά απόλυτα ανθρώπινη οντότητα, έχει περάσει όλα όσα περνάμε σήμερα. Αυτό είναι ένα υπέροχο δώρο ελπίδας και ειρήνης. Δεν βλέπω πλέον τη ζωή μου με τον ίδιο τρόπο. Όλα είναι πιο απλά, σε σύγκριση με μια ζωή όπου δεν υπάρχει Θεός, γιατί όλα ανανεώνονται όταν γνωρίζεις ότι πίσω από όλα υπάρχει ένας στοργικός Δημιουργός”, λέει. Οι σχέσεις του με όλους τους άλλους αλλάζουν. Στις φιλίες του, από τον άστεγο που μένει στον κάτω όροφο της πολυκατοικίας του, μέχρι τα κορίτσια, αφού οικειοποιήθηκε εκ νέου την αρετή της σωματικής αγνότητας, (που δεν είναι ένα «όχι» και μια στέρηση, αλλά ελευθερία από… για προσφορά του εαυτού μας σε ειλικρινείς και όχι ευκαιριακές σχέσεις).

“Ανοίξτε την πόρτα και αφήστε το φως να μπει. Το να πιστεύεις σημαίνει να ζεις, με τα δύο πόδια σταθερά στο έδαφος, και τα μάτια στραμμένα προς τον ουρανό”, λέει.

“Σκέφτομαι συχνά το βιβλικό επεισόδιο του Δαβίδ και του Γολιάθ. Ο Δαβίδ θυμάται τι κάνει ο Θεός γι' αυτόν στην καθημερινή του ζωή και υπενθυμίζει στους στρατηγούς ότι ο Θεός τον βοηθάει ήδη «να προστατεύσει τα πρόβατά του». Τι δεν θα έκανε λοιπόν για τον λαό του; Γιατί θα τους εγκατέλειπε; Είναι η ανάμνηση όσων έχει ήδη κάνει ο Θεός γι’ αυτόν, που τον βοηθά να εμπιστευτεί τον Θεό. Και εκεί θριαμβεύει. Κάπως έτσι ήταν και για μένα: μπόρεσα να παραμερίσω τη λογική μου επειδή είχα τη μνήμη τού τι έκανε ήδη ο Θεός για μένα στη ζωή μου. Δεν είχα κανένα λόγο να μην Τον εμπιστεύομαι για το μέλλον”.

Αμέσως μετά τη βάπτισή του, ο Λουκάς πήγε στη Λούρδη, ένα προσκύνημα που περιγράφει ως μήνα του μέλιτος μεταξύ του Θεού και του ίδιου. Στη συνέχεια αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα από την καριέρα του και να αποσυρθεί σε ένα μοναστήρι για να γράψει για το ταξίδι του, πριν βυθιστεί ξανά στον κόσμο. “Σε όσους δεν αναζητούν τον Θεό, λέω: κάντε την ερώτηση ούτως ή άλλως, γιατί δεν έχετε τίποτα να χάσετε. Να είστε ανοιχτοί σε αυτό. Σε όσους τον αναζητούν: προχωρήστε σε αυτό. Ανοίξτε την πόρτα και αφήστε το φως να μπει, γιατί το να πιστεύεις σημαίνει να ζεις. Με τα δύο πόδια σταθερά στο έδαφος, και τα μάτια σας στραμμένα προς τον Ουρανό”.

* Αγία Βλανδίνα – η «αρχηγός» των εν Λουγδούνω (Λυών) μαρτυρησάντων (Σάνγκτος-Μάτουρος-Άτταλος-Ποντικός και Βλανδίνα) το 177 μ.Χ., ασθενής ούσα σωματικά απεδείχθη «αλείπτης» (προπονητής) των μαρτύρων με την γενναιότητα και την υπομονή της. Στήριξε τον δεκαπεντάχρονο Ποντικό στο μαρτύριο και μαρτύρησε τελευταία με φρικτά μαρτύρια, γεμάτη γαλήνη και χαρά.

Cécile Séveirac - δημοσιευμένο στις 31/03/23 στην Aleteia