Μπορεί να τα βλέπω δονκιχωτικά τα πράγματα αλλά το "δικοί μας" και "δικοί τους" δε με εκφράζει σαν τρόπος να διαβάζω τον κόσμο. Μπορεί να φαίνεται ουτοπικό αλλά δε θέλω να αδικούνται ούτε οι πολλοί ούτε οι λίγοι. Να μην αδικείται κανένας θέλω. Δε θέλω να γίνου οι πλούσιοι φτωχοί ούτε οι φτωχοί πλούσιοι. Να ζει ο καθένας με άνεση και αξιοπρεπώς ζητάω. Να μη δίνω φιλανθρωπίες στους αστέγους ούτε να διοργανώνονται συσσίτια, να μην υπάρχουν πεινασμένοι και άστεγοι θέλω. Να μη φωνάζω για το δίκιο των φτωχών αλλά για τα αίτια που τους οδήγησαν στη φτώχεια. Ούτε να λάβω μέρες σε ταξικές συγκρούσεις έχω καμιά όρεξη, να δω όμως κατάργηση των τάξεων πολύ θα το ήθελα. Άλλωστε αυτή τη ρημάδα τη ζωή έτσι αξίζει να τη ζεις. Σαν Δον Κιχώτης που για στόχους ευγενείς μα άπιαστους πολεμά ή σαν κάποιος βυρωνικός ήρωας που προσπαθώντας να πράξει αυτό που θεωρεί σωστό οδεύει εν γνώσει του στη καταστροφή του. Χωρίς συμμάχους, χωρίς ακολούθους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου