Μανιώδης εραστής

 

Η Ε Κυριακή των Νηστειών είναι αφιερωμένη στο πρόσωπο της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Η οσία Μαρία ήταν πόρνη, γνωστή για την έκλυτη ζωή που ακολουθούσε. Όταν βρέθηκε από περιέργεια στα Ιεροσόλυμα θέλησε να μπει στο Ναό της Αναστάσεως την ημέρα που υψωνόταν ο Τίμιος Σταυρός. Τέσσερις φορές προσπάθησε και τις τέσσερις μια αόρατη δύναμη δεν της επέτρεπε να μπει. Συγκλονισμένη, υποσχέθηκε ότι αν της επιτρεπόταν η είσοδος στο ναό θα άλλαζε ζωή. Πράγματι μπόρεσε να μπει στο ναό και τήρησε την υπόσχεσή της. Πέρασε τον Ιορδάνη ποταμό και χάθηκε μέσα στην έρημο όπου ασκήτεψε αυστηρά για 47 χρόνια. Ήταν τόσο αυστηρή και ειλικρινής η άσκησή της που κατάφερε να ξεπεράσει ακόμα και αυτή την ανθρώπινη φύση της και να αποκτήσει φύση αγγελική. Λέγεται πως μπορούσε να περπατήσει πάνω στα νερά του ποταμού χωρίς να βυθίζεται ενώ όταν προσευχόταν αιωρούταν στον αέρα.

Η οσία Μαρία μετέτρεψε την αχαλίνωτη σαρκική ερωτική ζωή της σε μια πνευματική ερωτική ζωή. Από τον ερωτισμό του σώματος πέρασε στον ερωτισμό της ψυχής. Αντί για τη σάρκα πλέον είχε ερωτευτεί τον Θεό. Γιατί μόνο με πάθος ερωτικό μπορούμε να προσλάβουμε το Θείο. Όπως μας λέει και ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακας "Μακάριος εκείνος που απέκτησε τέτοιο πόθο προς τον Θεό, όπως αυτόν που έχει ο μανιώδης εραστής για την ερωμένη του". Άλλωστε και τον Χριστό, σε λίγες ημέρες από σήμερα ως Νυμφίο θα Τον υμνήσουμε. Γιατί ήταν τέτοιος και ο έρωτας του Θεού για τον κόσμο, που έστειλε τον Υιό του να σταυρωθεί για να σωθεί ο κόσμος.

Η αλήθεια είναι πως η Εκκλησία σήμερα, βρίσκεται σε μεγάλη αμηχανία, λόγω των γερμανικών προτεσταντικών επιρροών μιας σειράς θεολόγων και κληρικών που σπούδασαν εκεί λίγο πριν και λίγο μετά την απελευθέρωση, όταν αναφέρεται και μόνο η λέξη "έρωτας". Ή ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι  λείπει σήμερα από το μεγαλύτερο μέρος της μαχόμενης Εκκλησίας ο έρωτας. Όμως ο έρωτας είναι η κινητήριος δύναμη που κάνουμε τα περισσότερα από αυτά πραγματοποιούμε στη ζωή μας. Ο έρωτας είναι αυτός που ενώνει άνθρωπο με άνθρωπο. Ο έρωτας είναι αυτός που οδηγεί τον άνθρωπο στο Θεό. Και τον έρωτα πρέπει να τον κρατάμε πάντα ζωντανό. 

Πολλοί λένε πως όταν τα χρόνια περάσουν, ο έρωτας ανάμεσα σε ένα παντρεμένο ζευγάρι αντικαθίσταται από την αγάπη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από αυτό. Όταν η αγάπη αντικαθιστά τον έρωτα, τότε μένει ένα κενό στους δύο ανθρώπους που απαρτίζουν το ζευγάρι εφόσον απουσιάζει πια ο έρωτας. Δημιουργείται ένα κενό που ζητά να καλυφθεί. Και εκεί γεννιούνται τα προβλήματα και οι παρεκκλίσεις. 

Και πουθενά δεν είναι γραμμένο πως ο έρωτας πρέπει να φύγει και να μείνει η αγάπη. Η οσία Μαρία η Αιγυπτία κράτησε τον έρωτα της για τον Θεό ζωντανό για 47 χρόνια. Μια ζωή σχεδόν για εκείνη την εποχή. Όχι με άλλες πιο ήπιες μορφές αλλά με αυτήν την ίδια παθιασμένη μορφή που μόνο ο έρωτας έχει από όλες τις ανθρώπινες καταστάσεις. 

Αυτόν τον έρωτα μας φέρνει σαν παράδειγμα σήμερα η Εκκλησία. Χωρίς νοθεύσεις, χωρίς συμβιβασμούς. Γνήσια λαχτάρα για ένωση με τον Θεό. Γνήσια δίψα για να πιούμε από το ζωντανό νερό που μόνο ο Χριστός προσφέρει. Γιατί χωρίς όλα αυτά, δεν μένει τίποτα παρά ένας χλιαρός χριστιανισμός που για τον Θεό είναι πιο αντιπαθής και από αυτή ακόμα την απιστία.