Ο Χριστός βρίσκεται ενταφιασμένος. Οι μαθητές κρύβονται τρομαγμένοι και η Παναγία κλαίει. Σκοτάδι παντού, Έτσι δηλαδή φαίνεται. Γιατί στην πραγματικότητα ο θρίαμβος έχει ήδη αρχίσει. Τις τρεις ημέρες που ο Χριστός βρίσκεται στον Άδη ξεθεμελιώνει το βασίλειο του θανάτου. Πηγαίνει και ελευθερώνει από την αιώνια νύχτα τους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί παγιδευμένοι. Ο Αδάμ και η Εύα ξαναβλέπουν τον Παράδεισο. Οι δίκαιοι είναι πια πιο κοντά στον Θεό από ποτέ. Τίποτα δε τους χωρίζει πια. Το βασίλειο του θανάτου, η δύναμη του διαβόλου, αποτελούν πια μια κακή ανάμνηση. Ο θάνατος από τέλος γίνεται μια νέα αρχή και ο διάβολος παροπλίζεται. Και όμως μέσα στη κοσμογονική αυτή αλλαγή, υπάρχουν άνθρωποι, παγιδευμένοι χρόνια στον Κάτω Κόσμο που αρνήθηκαν αυτή την ελευθερία. Ήταν τέτοια η προσκόλληση τους στο σκοτάδι που δε μπόρεσαν ποτέ να ξεφύγουν από τα δεσμά του. Κι αν αρνήθηκαν το Χριστό αυτοί που είχαν δει το σκοτάδι στην πιο πυκνή και σκοτεινή μορφή του, τότε γιατί απορούμε που υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι που επιλέγουν τη σκοτεινιά από το φως του Κυρίου; Το δράμα του ανθρώπου αυτό είναι. Να ψάχνει οξυγόνο μακριά από την ελευθερία, να προσπαθεί να ζεσταθεί μακριά από την αγάπη, να ζητά καταφύγιο μακριά από την αλήθεια. Με τον Άδη να ξεθεμελιώνεται, ανθίζει η ελπίδα να αποδεσμευθεί ο άνθρωπος από τη τραγική του μεταπτωτική κατάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου