Φτάσαμε αισίως, στον λεγόμενο "πυρήνα" της Μεγάλης Εβδομάδας, αν και κάθε μία μέρα έχει την δική της σπουδαία αξία, με τα Πάθη και τη Σταύρωση του Χριστού. Ο Χριστός αφήνει τη τελευταία του πνοή πάνω στο σταυρό. Το αίμα του ξεπλένει τις αμαρτίες του κόσμου. Ο θάνατός Του, επισφραγίζει τη διδασκαλία Του. Γιατί τι θα γινόταν αν ο Χριστός έκανε κάποιο "κόλπο" για να γλιτώσει τη σταύρωση; Αν διέταζε αγγέλους να σταθούν στο πλάι Του και να τον φρουρούν; Αν εξαφανιζόταν μπροστά στα έκπληκτα μάτια των διωκτών Του; Αν πετούσε μακριά; Τότε όλοι αυτοί που ζητούσαν να θανατωθεί θα πίστευαν πως ήταν πράγματι ο Θεός. Ναι. Και θα πίστευαν σε έναν Θεό απατεώνα. Γιατί αν ο Χριστός διέφευγε του θανάτου, όλη η διδασκαλία Του θα ήταν μια απάτη. Θα ήταν λόγια εκ του ασφαλούς. Θα θύμιζε όλους εκείνους τους επαναστάτες οι οποίοι θέλουν να μας σώσουν από τους καταπιεστές μας μόνο και μόνο για να πάρουν τη θέση τους. Όλη μας η ζωή, όλα μας τα λόγια και τα έργα, κρίνονται τη στιγμή του θανάτου μας. Τη στιγμή που ερχόμαστε αντιμέτωποι με το μέγα αυτό μυστήριο. Εκεί φαίνεται πραγματικά τι πιστεύαμε και ποιοι ήμασταν. Και ο Χριστός την ώρα αυτή απέδειξε ότι είναι Θεός αγάπης. Θεός θυσίας, Θεός που εγκαταλείπει την παντοδυναμία Του για να σώσει το αγαπημένο Του πλάσμα. Τον άνθρωπο. Όσο επώδυνη κι αν είναι αυτή η διαδικασία. Όσο ανάξιο κι αν είναι το πλάσμα αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου