Κυριακή Γ΄ των Νηστειών

 

"Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι."

Υπάρχει μια, ας το πούμε παράδοση ή διδασκαλία μέσω παράδοσης, στην Εκκλησία, σύμφωνα με την οποίο ο Θεός δίνει στον κάθε άνθρωπο τον σταυρό που θα κουβαλήσει ανάλογα με τις δυνάμεις του. Ποτέ δε δίνει βαρύτερο.

Νομίζω πως δεν είναι απόλυτα σωστή αυτή η διδασκαλία. Ποιος γονιός μπορεί να αντέξει, για παράδειγμα, το χαμό του παιδιού του; Ποιο παιδί μπορούμε να πούμε πως αντέχει να κουβαλήσει το σταυρό μιας κακοποίησης σεξουαλικής- και όχι μόνο- φύσεως; Και άλλα πολλά.

Αν ξαναθυμηθούμε την πορεία προς τον Γολγοθά σήμερα, με την ευκαιρία της Σταυροπροσκυνήσεως, θα δούμε πως ο Χριστός, σύμφωνα με τρεις Ευαγγελιστές, δε σήκωσε μόνος το Σταυρό Του. Στο τελευταίο στάδιο της πορείας, οι Ρωμαίοι αγγάρεψαν τον Σίμωνα τον Κυρηναίο, να βοηθήσει τον Ιησού να κουβαλήσει τον Σταυρό στον τόπο της σταυρώσεως.

Το να σηκώσουμε μόνοι μας τα βάρη μας, θυμίζει κάπως πρακτικές πιο ανατολικών θρησκειών που επικεντρώνονται στις δυνάμεις του ατόμου. Ο Χριστιανισμός ήταν από την αρχή του μια κοινοτική θρησκεία. Και η διδασκαλία του είναι πάντα κοινοτική.

Ναι, το μεγαλύτερο βάρος του σταυρού μας, το σηκώνουμε, όπως είναι φυσιολογικό, μόνοι μας. Όμως σε αυτή τη μακρά πορεία προς τον Γολγοθά, χρειάζεται πάντα η εμφάνιση ενός Κυρηναίου που θα μας βοηθήσει μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή του. Και δεν είναι ντροπή, κάθε άλλο, να τον αναζητήσουμε στα διάφορα πρόσωπα που μας περιβάλλουν. Και έτσι θα συνεχίσουμε με τον σταυρό μας να ακολουθούμε τον Κύριο...