Ονειροπόλοι

Χαίρομαι όταν συναντώ ανθρώπους 40 ετών και άνω που ακόμα ονειρεύονται. Ακόμα θέλουν να πετύχουν κάτι μεγάλο, να αλλάξουν τον κόσμο από κάποιο μετερίζι. Δε μιλάω για τους επαναστάτες της δεκάρας που κραδαίνουν το λάβαρο της καταστροφής και είναι στεγνοί κήρυκες της βίας. Ούτε για άτομα που με απληστία θα κάνουν ο,τιδήποτε για να αρπάξουν εξουσίες υπό το πρόσχημα της προσφοράς. Μιλάω για ανθρώπους που θέλουν να πετύχουν το κάτι άλλο μέσω σκληρής δουλειάς, πολλές φορές χωρίς την ανάλογη αναγνώριση. 

Χαίρομαι επίσης όταν συναντώ ανθρώπους τέτοιων ηλικιών που ακόμα ονειρεύονται να αφιερωθούν σε μια τέχνη, σε κάποιου είδους προσφοράς στον συνάνθρωπο, ίσως στη διαφύλαξη του περιβάλλοντος, χωρίς να τα μετατρέπουν αυτά σε ένα είδος σφυριού, το οποίο με άνεση θα το κατέβαζαν σε κεφάλια ανθρώπων που δε μοιράζονται τις απόψεις τους.

Από την άλλη με τρομάζουν νέοι άνθρωποι που ποτέ δεν είχαν κάποιο έστω τρελό όνειρο. Που από τα 17-18 τους ως στόχο είχαν μια δουλειά με καλό μισθό, μια τακτοποιημένη ζωή και τίποτα παραπάνω. Δεν είναι ότι τους κατακρίνω αλλά δεν μπορώ να τους καταλάβω και με φοβίζει η ιδέα ενός κόσμου που οι άνθρωποι που κατέχουν θέσεις νευραλγικές, έχουν τέτοια νοοτροπία.

Ξέρετε, όταν έχεις όνειρα μεγάλα, έχεις στο τέλος και μεγάλες απογοητεύσεις. Είτε επειδή δεν εκπληρώθηκαν αυτά είτε επειδή, ακόμα χειρότερα, εκπληρώθηκαν. Αλλά παρ' όλα αυτά αποτελούν εξαιρετική συντροφιά και έναν ευγενή οδηγό...