"Πιστεύω Κύριε, βοήθησε με όμως γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή". Σε αυτή τη φράση βρίσκουμε πολλά και ενδιαφέροντα για τον τρόπο που ένας χριστιανός πορεύεται στον κόσμο.
Αυτή είναι η κραυγή αγωνίας του πατέρα που πηγαίνει τον δαιμονισμένο γιο του στον Ιησού. Πρωτύτερα οι μαθητές Του δεν κατάφεραν να διώξουν το δαιμόνιο.
Οι μαθητές προσπάθησαν να διώξουν το δαιμόνιο με ένα αίσθημα ανωτερότητας, με ένα αίσθημα υπεροχής. Πιστεύουμε στον αληθινό Θεό άρα είμαστε άτρωτοι. Όμως αυτά είναι πλάνες. Είναι αλαζονεία με άλλη μορφή. Είναι καύχηση.
Ο πατέρας του δαιμονισμένου από την άλλη τι λέει; Ξέρει πως πιστεύει στη δύναμη του Κυρίου, ξέρει πως έχει μπροστά του τον Μεσσία αλλά παράλληλα ξέρει και πως η πίστη του δεν είναι αρκετή. Φοβάται. Και όμως αν και φοβάται, προχωρά. Πηγαίνει και ζητά τη βοήθεια του Χριστού.
Η πίστη που στηρίζεται στο ότι εμείς είμαστε καλύτεροι από τους άλλους είναι πίστη ψεύτικη και τα αποτελέσματά της πενιχρά. Η πίστη που γνωρίζει την αδυναμία της και ζητά ενίσχυση, βοήθεια από το Θεό, αυτή είναι πραγματική. Γιατί αυτή η πίστη και ταπείνωση έχει και θάρρος κρύβει. Γιατί χρειάζεται περισσότερο θάρρος να κάνεις κάτι ενώ φοβάσαι από το να κάνεις κάτι επειδή θεωρείς πως τίποτα δε θα πάθεις.
Σήμερα, ήρθαμε στην εκκλησία. Κάποιοι φοβόμαστε. Αυτό δε μας κάνει λιγότερο πιστούς. Μάλλον μας κάνει πιο άξιους θαυμασμού γιατί ήρθαμε παρά το φόβο μας και όχι εξαιτίας της απουσίας του. Και αυτός ο παραμερισμός του φόβου είναι που θα μας μείνει εφόδιο για ακόμα δυσκολότερες καταστάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου