Δύο είδη σιωπής

isagiastriados.com

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Δεν είναι πάντα η σιωπή δείγμα σοφίας. Η ποιότητά της κρίνεται από τα ελατήρια, τα κίνητρα. Υπάρχει, βέβαια, η σιωπή της υπομονής, της αγιότητας, του πόνου, των συλλογισμών και προβληματισμών. Μια σιωπή που αφουγκράζεσαι τα μηνύματα του «ετέρως οράν τα πράγματα».

Είναι όμως και η σιωπή της σκληρότητας, της έπαρσης, της απομόνωσης. Μια σιωπή που μυρίζει θάνατο, γι’ αυτό και αποκρουστική.

Γνωρίζουμε τη σιωπή του Χριστού μπροστά στο «συνέδριο των παρανόμων», όπως και στον Πιλάτο, καθώς τον ρωτούν τα αυτονόητα και «όπως παγιδεύσωσιν αυτόν εν λόγω» (Ματθ.22,15).

Γνωρίζουμε τη σιωπή των μαρτύρων μπροστά στους δημίους τους, προσευχομένων και γι’ αυτούς, ώστε όλοι, εάν είναι δυνατό, να σωθούν.

Γνωρίζουμε τη σιωπή των ασκητών και ερημιτών, ώστε να μπορούν εξ ολοκλήρου ν’ αφοσιωθούν στη συνομιλία με τον αγαπημένο της καρδίας τους.


Γνωρίζουμε τη σιωπή των αρρώστων που αναμένουν τη θετική έκβαση της υγείας τους.

Γνωρίζουμε τη σιωπή των ανθρώπων που δοκιμάζονται, που δυσκολεύονται, που ταλαιπωρούνται, ελπίζοντας στην υπέρβαση του σταυρού τους.

Η σιωπή των πιο πάνω περιπτώσεων, ετοιμάζει, ασφαλώς, τη νέα ημέρα, την ανάσταση και την ανάπαυση, γιατί είναι σιωπή που ενισχύει την υπομονή, την προσευχή, την αποδοχή του θελήματος του Θεού που φέρνει την όντως Ζωή.

Όταν όμως χρειάζεται να μιλήσεις για να συμφιλιωθείς, να λύσεις τις παρεξηγήσεις και συ σιωπάς, τότε η σιωπή αυξάνει τη διάσταση, τη σύγχυση, την αναστάτωση.

Ο λόγος μάς δόθηκε ως χάρισμα για να επικοινωνούμε μεταξύ μας, να λέμε τα λόγια της καρδιάς μας και να συναντόμαστε με τον αδελφό μας. Οι όποιες παρεξηγήσεις και διαφορές μικραίνουν, όταν ακούμε με την καρδιά μας την πίκρα, το παράπονο, τη διαφωνία του άλλου, γιατί κατανοούμε τον τρόπο που βλέπει το θέμα, ο οποίος έχει τη δική του λογική. Συγχρόνως όμως χρειάζεται να πούμε και τη δική μας θεώρηση, ώστε κι ο άλλος να κατανοήσει τη δική μας λογική. Το «εξομολογείστε αλλήλοις τα παραπτώματα, όπως ιαθείτε» είναι αλήθεια.

Δεν είναι χωρίς λόγο που η Εκκλησία μάς καλεί να εξομολογούμαστε τα «κρύφια της καρδίας μας», ακόμα κι αν έχουμε μετανοιώσει γι’ αυτά. Βγάζοντάς τα, λέγοντάς τα, προς τα έξω, φεύγουν και η καρδιά θεραπεύεται,

Με τα πιο πάνω αντιλαμβανόμαστε πως υπάρχει η σιωπή της ταπείνωσης και η σιωπή της έπαρσης. Η πρώτη αναπαύει εμάς και τους γύρω, η δεύτερη αναστατώνει. Η πρώτη προγεύεται τη χαρά της κοινωνίας, που οι άγιοι θα γεύονται αιώνια με το Χριστό και όλους τους άλλους, η δεύτερη θα παραπέμπει στην ακοινωνησία της κόλασης.

Λέγεται πως η γλώσσα του μέλλοντος αιώνος θα είναι η σιωπή. Αυτή που μένει εκστατική μπροστά στη θέα της δόξης του Θεού, που φανερώνει την πληρότητα του έρωτα, που τα όποια λόγια υποχωρούν, αφού ο σκοπός έχει επιτευχθεί: ενώθηκε η καρδιά με τον Ένα κι άρα με όλους και όλα.