Θα δούμε τα ενδιαφέροντα σχόλια του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, σχετικά με όσα γράφονται στο βιβλίο της Γενέσεως από τον Μωυσή, για την μυστηριώδη πάλη του Ιακώβ, τότε που μετονομάστηκε από «Ιακώβ», που σημαίνει «υποσκελιστής», σε «Ισραήλ», που σημαίνει «δύναμις Θεού». Θα παραθέσουμε απόσπασμα από το έργο του αγίου «Κατά των Νεστορίου Βλασφημιών, Βιβλίο Γ’».
Το απόσπασμα έχει ως εξής (το παραθέτω από την μετάφραση του αρχ. Ν. Βάμβα):
«Ο δε Ιακώβ έμεινε μόνος· και επάλαιε μετ' αυτού άνθρωπος έως τα χαράγματα της αυγής· ιδών δε ότι δεν υπερίσχυσε κατ' αυτού, ήγγισε την άρθρωσιν του μηρού αυτού· και μετετοπίσθη η άρθρωσις του μηρού του Ιακώβ, ενώ επάλαιε μετ' αυτού. Ο δε είπεν, Άφες με να απέλθω, διότι εχάραξεν η αυγή. Και αυτός είπε, δεν θέλω σε αφήσει να απέλθης, εάν δεν με ευλογήσης. Και είπε προς αυτόν, Τι είναι το όνομά σου; Ο δε είπεν, Ιακώβ. Και εκείνος είπε, Δεν θέλει καλεσθή πλέον το όνομά σου Ιακώβ, αλλά Ισραήλ· διότι ενίσχυσας μετά Θεού, και μετά ανθρώπων θέλεις είσθαι δυνατός. Ηρώτησε δε ο Ιακώβ λέγων, Φανέρωσόν μοι, παρακαλώ, το όνομά σου. Ο δε είπε, Διά τι ερωτάς το όνομά μου; Και ευλόγησεν αυτόν εκεί. Και εκάλεσεν Ιακώβ το όνομα του τόπου εκείνον Φανουήλ, λέγων, Διότι είδον τον Θεόν πρόσωπον προς πρόσωπον, και εφυλάχθη η ζωή μου».
Ερεύνησε μαζί μας την θεόπνευστη Γραφή. Εμφανίστηκε κάποτε και στον πατριάρχη Ιακώβ, όταν έφυγε από την οικία του Λάβαν και έφτασε στα μέρη του Γιαμπώκ, όπως έχει γραφεί. Κατανόησε λοιπόν, ότι τότε ο Λόγος δεν ήθελε να εμφανιστεί στον πατριάρχη ως ασώματος και αψηλάφητος, εμφανίζοντάς του την προτύπωση του μυστηρίου, αλλά αυτός που πάλευε ήταν άνθρωπος, και αφού πάλεψε μαζί του, όταν άρχιζε να φέγγει η ημέρα και ξημέρωσε, του είπε, «άφησέ με να φύγω», που σήμαινε ότι σταματούσε την πάλη. Είναι όμως αναγκαίο να πω και τι σήμαινε το μυστήριο. Ότι εκείνοι που ζουν σαν σε νύχτα και σε σκοτάδι και έχουν νοητή ομίχλη στον νου και στην καρδιά τους, δεν μπορούν ακόμα να κατανοήσουν το μυστήριο που κρύβεται κάτω από αυτό, γιατί ήταν συνηθισμένος να παλεύει και να νικά, όμως εκείνοι που έφτασαν στο φως και σαν στον πνευματικό όρθρο και κατανόησαν καλά το μυστήριο, δεν ζητά να παλέψει με αυτούς άλλο, αλλά μάλλον μοιράζει πνευματικές ευλογίες. Λοιπόν, εάν αυτός έρθει και σε μας έστω και αργά, μέσα στο φως και όταν αρχίζει να ξημερώνει, θα σταματήσει να αγωνίζεται μαζί σου αυτός που πάντοτε νικά. Πρόσεχε όμως, ότι, ενώ πάλευε με άνθρωπο ο θεσπέσιος Ιακώβ, λέγει ότι είδε τον Θεό πρόσωπο με πρόσωπο. Και πρόσθεσε η αγία Γραφή, ότι «Ανέτειλε γι’ αυτόν ο ήλιος, όταν χάθηκε η μορφή του Θεού». Για ποιο λόγο λοιπόν κοκκινίζεις με τα μέτρα της ταπείνωσης, τη στιγμή που ο καθένας, που έχει σωστή πίστη και ερευνά με ακρίβεια τον σκοπό της θεόπνευστης Γραφής, λέγει ότι ο Λόγος του Θεού και Πατέρα έλαβε σάρκα και έγινε άνθρωπος; Αυτός λοιπόν που είναι ομοούσιος με εμάς, αφού έγινε άνθρωπος, και με τον ίδιο τον Πατέρα του, αφού παρέμεινε και με την ανθρώπινη φύση Θεός, στάλθηκε να κηρύξει στους αιχμαλώτους συγχώρηση, στους τυφλούς να δουν το φως τους, να θεραπεύσει εκείνους που έχουν συντριμμένη καρδιά, και να κηρύξει το έτος της εύνοιας του Κυρίου.
(Έργα Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, ΕΠΕ 10, σελ. 321-323).
Γεια σου παπα-Κωστα μου! ο Νικος ειμαι! Ωραιος ο λογος του Αγιου Κυριλου Αλεξανδρειας! Ο καθε ανθρωπος στη πορεια της ζωης του εχοντας συναισθηση του Αορατου Πολεμου παλευει με τον ιδιο το Θεο. Οπως λεει ο Αγιος Νικοδημος ο Αγιορειτης το κεντρο ολου του Αορατου πολεμου βρισκεται σε αυτο το γεγονος. Οτι δηλαδη παλευει το λογιστικο του ανθρωπου με τις κατωτερες και αμαρτωλες του επιθυμιες και συναμα παλευει με το θελημα του Θεου. Υπαρχει δηλαδη παραλληλη παλη με τον ιδιο μας τον εαυτο και με τον Θεο. Στη διαρκεια της Παλης ο ανθρωπος μαθαινει καλυτερα τον εαυτο του. Ερχεται αντιμετωπος με τους φοβους, τις ανησυχιες και τα παθη του. Ξεσκεπαζονται ακομη και αυτες οι κρυφες πτυχες του υποσεινηδητου. Ο ανθρωπος αποκταει πληρη συνειδηση της αμαρτωλοτητας του. Την ωρα που παλευει με τους φοβους και τις ενοχες του ο Θεος τον βοηθαει να ξεπερασει την ενοχικοτητα του και μεσα απο την υποταγη στο θελημα του Θεου ο ανθρωπος να μπορεσει να καθαρθει απο τα παθη του και να μπορεσει να καθαγιαστει. Βλεπουμε επισης οτι ο Ιακωβ μενει μονος του μακρυα απο την οικογενεια του και τα υπαρχοντα του. ο Θεος για να μας συναντησει και να παλεψει μαζι μας μας ζηταει να αποχωριστουμε ολα εκεινα που λειτουργουν στη ψυχολογια μας ως ειδωλα. Δεν μας επιβαλεται! Δε μας ζηταει να μην αγαπαμε την οικογενεια μας! Για να μπορεσουμε ομως να τον γνωρισουμε απο κοντα θα πρεπει να απομακρυνθουμε απο τα πραματα εκεινα που λατρευουμε. Η λατρεια των κτιστων πραματων δημιουργει στον ανθρωπο ψυχολογικη εξαρτηση, αγχος και στο τελος φοβια! Η διακριτικη αγαπη αντιθετα μας δινει τη δυναμη να ειμαστε πνευματικα ελευθεροι και συναμα να μπορουμε να χαριζουμε ελευθερια στα προσωπα με τα οποια ειμαστε ψυχολογικα εξαρτημενοι! Στη πορεια η κατασταση της απομονωσης θα μας βοηθησει στη προσευχη μας να αποκτησουμε πληρη ενδοσκοπηση ωστε να ξεκινησει κατα τη διαρκεια της προσευχης η παλη με τα παθη μας και με τον ιδιο το Κυριο. Με λιγα λογια αυτη η νοερα προσευχη ειναι και το κεντρο της παλης μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήποια ειναι η αποψη σου?
ΔιαγραφήΠληρέστατο το σχόλιό σου!Δεν έχω να προσθέσω τίποτα.
Διαγραφή