Μία από τις πιο γνωστές ίσως ευχές που διαβάζονται στην Μ. Σαρακοστή που ξεκίνησε αυτήν την Δευτέρα(δεν πειράζει για όσους δεν το ξέρουν…) είναι αυτή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου, που «αναγινώσκεται» κατά το (Μικρό)Απόδειπνο. Το πρώτο μέρος της λέει:
«Κύριε(=Εσύ που ελεύθερα, θεληματικά και «αυτοπροαίρετα» δέχομαι ως τέτοιον) και Δέσποτα της ζωής μου,
πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως…»
Και το απλό -και αγωνιώδες- ερώτημα είναι: πότε αλήθεια θα μπορούσα να πω ότι έχω εγώ πνεύμα φιλαρχίας…;;; Χμ… Παρακατω, θα θέσω, λοιπόν, μερικά ερωτήματα……
-Έχει πνεύμα φιλαρχίας άραγε αυτός που κάνει λόγο για παιδιά του και γυναίκα του και τα όμοια(σ.φ.: μα είναι οικογενειάρχης, βλέπετε, αυτό που ο Μαρκούζε βρήκε ως εύκολο στόχο στον «χριστιανισμό», ας πούμε, της Δύσης, που γνώρισε στην Γερμανία, τον περίφημο «pater familias»); Αυτός ή αυτή που μιλάει για τα παιδιά στων οποίων την σωματική γέννηση συνέβαλε σαν να είναι κατοικίδια -όπως έλεγε εύστοχα και ο Σ. Καργάκος- που έχει περίπου δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω τους ενώ τα ίδια έχουν δικαίωμα… στο να υπακούν σε όσα, πάνσοφα πράγματι, σκαρφίζεται ο ίδιος(που βέβαια είναι και μεγαλύτερος, άρα σοφότερος); Έχει πνεύμα φιλαρχίας όποιος θα ‘έκανε τα ίδια στην θέση του’ και τον δικαιώνει…; Χμ…
-Έχει μήπως πνεύμα φιλαρχίας εκείνος (είναι πανδημία) που βλέπει -αν πούμε ότι βλέπει…- πρόσωπα ετερόφυλα ως αντικείμενα που θα του προσπορίζουν την απαραίτητη ύλη, για να εκδηλώνει ό,τι θεωρεί ως …»αγάπη»(!) ανεξαρτήτως της βούλησής τους, στην οποία θα πρέπει να υπακούν, για να μην τον(/την) χάσουν..;
Ο Θεός άραγε έχει πνεύμα φιλαρχίας, όμως..; Ως γνωστόν*, ο Σαρτρ έγραφε «Περίμενα εναν Ποιητή και μου σέρβιραν ένα Μεγάλο Αφεντικό». Όπως θα μπορούσαμε να δούμε και από τους Αγίους Του και από όσους Τον φέρουν σε ένα βαθμό, θα έλεγα πολύ-πολύ ατελώς ότι η αγάπη του Θεού είναι η φλογερότερη και πονετικότερη μεν, αλλά παράλληλα είναι και η ασύγκριτα και απείρως διακριτική και με κάθε πρόθεση να μας αφήσει στην ησυχία μας! Από την μια είναι ο μανικότερος έρως του Θεού προς τον άνθρωπο και από την άλλη υπάρχει η Κόλαση, που ταυτίζεται με την ελεύθερη απόρριψη από μέρους του ανθρώπου του Θεού…! Και η Κόλαση έχει το αντίστοιχό της, στην «κόλαση της Θείας Αγάπης», στο να βλέπει με κάτι σαν ανείπωτη απαθή λύπη, συμπόνοια, ο Θεός το αγαπώμενο πρόσωπο να υποφέρει… για πάντα…
Έτσι, λοιπόν, σκεφτόμουν ότι μάλλον αν θέλω να κάνω ένα βήμα παρακεί πρέπει να μοιάσω κατάτι παραπάνω στον Θεό, που είναι αντιεξουσιαστής απέναντι στον τύραννο και κακό κύριο κοσμοκράτορα αυτού του κόσμου και τις αρχές και εξουσίες που βρίσκονται μεταξύ ουρανού και γης….. Έτσι δεν είναι..;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου