Άνοιξε λοιπόν ξανά η συζήτηση για τις εκτρώσεις. Δηλώσεις και κόντρα δηλώσεις και απόψεις πετάνε ολόγυρα. Ε, ας πω και τη δική μου -προσωπική- άποψη, έτσι για να μη το έχω βάρος. Η έκτρωση είναι ένα είδος φόνου και πράγματι είναι κρίμα να στερείς σε μια ζωή την ευκαιρία να αναπτυχθεί. Όσο και να τη φτιασιδώνουμε και αν τη ντύνουμε με δικαιώματα. Έχει όμως και πολλές ιδιαιτερότητες. Και πολλά ελαφρυντικά. Άλλωστε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη η κοινωνία τη φορτώνει πάντα αποκλειστικά στη γυναίκα δημιουργώντας αφόρητη ώρες ώρες πίεση. Το θέμα δε λύνεται προφανώς με έναν απαγορευτικό νόμο. Αν ήταν τόσο απλό θα είχε λυθεί από την αρχαιότητα. Αν το κράτος ή κάποιος άλλος φορέας καίγεται να τις μειώσει ας δώσει κίνητρα ώστε οι γυναίκες να μην καταφεύγουν στην έκτρωση και να κρατούν τα μωρά τους. Αν η κοινωνία ανησυχεί για την υπογεννητικότητα ή κάποιο κομμάτι της ας σταματήσει να βάζει τέτοιο βάρος πάνω στις εγκύους. Τότε θα έχουν προσφέρει περισσότερα από οποιονδήποτε νόμο. Αν , από εκεί και πέρα, κάποια γυναίκαι θέλει ή υποχρεώνεται να κάνει έκτρωση θα πρέπει να μπορεί να το κάνει με κάθε ασφάλεια. Αν κηρυχθούν παράνομες και αρχίσουν οι γυναίκες να τρέχουν σε γιατρούς - χασάπηδες(όπως γινόταν τις παλιές αγνές εποχές που κάποιοι θέλουν να επαναφέρουν καθώς φαίνεται), σε χώρους χωρίς καμία υγειονομική ασφάλεια, κάθε μία έκτρωση θα ισοδυναμεί με πολλές. Γιατί; Επειδή θα προκύψουν τέτοιες επιπλοκές οι οποίες θα δημιουργήσουν πρόβλημα σε μια γυναίκα που έκανε έκτρωση να μπορέσει να συλλάβει ξανά όταν θα το θελήσει. Δεν είναι μια εύκολη συζήτηση αυτή, το μόνο εύκολο, ίσως, είναι να απορρίψουμε τις ακραίες απόψεις που ακούγονται και από τις δύο πλευρές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου