Χάραξη νέας πορείας

Στις μικρές κοινωνίες, μέσα στην αθλιότητα και την γκροτέσκα ανηθικότητα που τις διέπει, μπορεί κανείς να δει ξεκάθαρα τις επιπτώσεις της πολιτικής της εκάστοτε κυβέρνησης στο κοινωνικό σύνολο. Οι κοινωνίες αυτές, καταχρηστικά χρησιμοποιώ τον όρο κοινωνία καθώς δεν υπάρχουν εκεί τα στοιχεία τα απαραίτητα που συγκροτούν πραγματικές κοινωνίες, λειτουργούν ως μεγεθυντικός φακός που αναδεικνύει την ευρύτερη κοινωνική σήψη της χώρας. Το πρόβλημα δεν είναι αυτά καθαυτά τα άσχημα γεγονότα, ούτε καν η αδιαφορία και η παρακμή κάθε κρατικού μηχανισμού και θεσμού οι οποίοι εδώ και χρόνια υπολειτουργούν, το ουσιαστικό πρόβλημα είναι η απάντηση του κοινωνικού συνόλου που (δεν) δίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Οι κοινωνίες αυτές διέπονται από έναν απλό κανόνα. Ο ισχυρός, ο πλούσιος, αυτός που έχει γνωριμίες κάνει πρακτικά ό,τι θέλει. Κανείς δε θα τον σταματήσει, όλοι θα χαμογελάσουν υποκριτικά και κάποιοι θα προσπαθήσουν να κερδίσουν την εύνοιά του. Αν αυτά σας θυμίζουν ιστορίες από την τουρκοκρατία, δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά τίποτα να ξέρετε. Ο εξευρωπαϊσμός στις μικρές κοινωνίες έχει να κάνει με μια περεταίρω χαλάρωση των όποιων ηθών. Τώρα, τέτοιες κοινωνίες είναι λογικό πως θα είχαν κάποια στιγμή οδηγηθεί σε πλήρη διάλυση και ζουγκλοποίηση. Για να αποφευχθεί αυτό συνέβαινε το εξής. Ο ισχυρός πράγματι έκανε ό,τι ήθελε αλλά το κοινωνικό σύνολο -αν και δεν μπορούσε(ήθελε) να τον τιμωρήσει- έδειχνε τη δυσαρέσκειά του απομονώνοντας σιγά σιγά τον ισχυρό που είχε παρεκτραπεί. Αυτό σε ιδανικές συνθήκες. Από τη στιγμή, που μια κυβέρνηση, όπως η σημερινή, σε κάθε ευκαιρία δείχνει πως ο ισχυρός, ο "δικός μας", ο φίλος μας απολαμβάνει ατιμωρησία και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει(όταν η κυβέρνηση κάνει χάρες σε τραπεζίτες, σε καναλάρχες, σε ενεργειακές εταιρείες κλπ αυτό έχει εκτός από οικονομικό και ηθικό αντίκτυπο στη κοινωνία) οι κοινωνίες αυτές, που έτσι κι αλλιώς συχνά υποκύπτουν στην έμφυτη δουλικότητα και τον στωικισμό που τις διέπει, οδηγούνται πολύ γρήγορα στη πλήρη αποσάθρωσή τους. Αυτό φάνηκε και στο τροχαίο στη Κρήτη αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, όπως στην αυτοκτονία στα Κύθηρα. Ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η αλλαγή της μιας ή της άλλης κυβέρνησης αλλά ολόκληρου του συστήματος του χρηματοκοινωικοπολιτικού στην Ελλάδα. Δεν θα έπρεπε να συζητάμε για μια εκλογή αλλά για μία ουσιαστικά επανάσταση ανάλογη με την Οκτωβριανή(δε μιλάω για επιβολή του κομμουνισμού απλά θέλω να δείξω το μέγεθος της αλλαγής που χρειάζεται). Μια τέτοια αλλαγή δε μπορεί να γίνει απλά αλλάζοντας το πρόσημο της κυβέρνησης, από αριστερά στα δεξιά ή το ανάποδο, απαιτείται αλλαγή πλεύσης στον πνευματικό τομέα, στον ηθικό τομέα, στον κοινωνικό, τον εκπαιδευτικό, τον ακαδημαϊκό κλπ. Δε ζητείται μια μικρή διόρθωση πορείας, όπως καθημερινά προσπαθούν τα ΜΜΕ της χώρας να μας πείσουν αλλά ένας εντελώς καινούριος σχεδιασμός και μια ολοκληρωτική αλλαγή στη πορεία μας. Και γι ανα μη παρεξηγηθώ. Ο Τραμπισμός και αυτή η νέα μορφή ακροδεξιάς δεν είναι αλλαγή διακυβέρνησης. Τα υλικά και οι νοοτροπίες είναι ίδιες με αυτές που υπάρχουν και μάλιστα ακολουθείται η ίδια πορεία με μεγαλύτερη ταχύτητα...