Κυριακή ΙΒ’ Λουκά - Μνήμη Αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου

Κάποτε, έφεραν ως δώρο στον αββά Μακάριο, τη μνήμη του οποίου τιμούμε σήμερα, στην έρημο που ασκήτευε, λίγα σταφύλια. Αββάς ήταν η προσφώνηση προς τους μοναχούς που έφυγαν στην έρημο εκείνη την εποχή(300 μΧ). Ο αββάς επειδή δεν ήθελε να τα κρατήσει για τον εαυτό του, τα έστειλε σε έναν άλλον αδελφό. Εκείνος, ντράπηκε να τα κρατήσει και τα έστειλε σε τρίτο αδελφό. Εκείνος με τη σειρά του σε έναν τέταρτο, μετά πάλι στάλθηκαν σε έναν έκτο και τελικά εκείνος ο τελευταίος αδελφός, μη ξέροντας ποιος αρχικά έδωσε τα σταφύλια, τα έστειλε ξανά πίσω στον αββά Μακάριο σαν δώρο. Ο αββάς Μακάριος, αναγνώρισε τα σταφύλια, έψαξε να μάθει τι συνέβη και αφού έμαθε όλη την πορεία των σταφυλιών δόξασε τον Θεό για την εγκράτεια των αδελφών. 

Οι ασκητές της ερήμου είχαν σχηματίσει, εκείνη την εποχή, μια κοινωνία πραγματικά αξιοθαύμαστη. Μια κοινωνία που θυμίζει σε πολλά τις διάφορες ουτοπίες που πολλά πολιτικά συστήματα προσπάθησαν ανεπιτυχώς να δημιουργήσουν. Το παράδειγμα των σταφυλιών είναι χαρακτηριστικό και μας δίνει μια ιδέα πόσο καλύτερη θα ήταν η ζωή μας, η ζωή όλων των ανθρώπων αν η πλεονεξία και η αρχομανία δε συνόδευαν την κάθε μας κίνηση. 

Τα σταφύλια δεν ήταν απαραίτητα σε κανέναν από τους ασκητές. Ήταν ένα δώρο που δόθηκε στον αββά Μακάριο προφανώς από ευγνωμοσύνη από κάποιον άνθρωπο που βρήκε ανάπαυση στις διδαχές του αββά. Ο άγιος Μακάριος όμως δε θέλησε να κρατήσει για τον εαυτό του το δώρο. Δε σκέφτηκε ότι του άξιζε αυτό το δώρο αφού αυτός ήταν ο πιο ξακουστός από τους υπόλοιπους ασκητές της περιοχής. Δεν τα κράτησε ούτε καν για να ικανοποιήσει το ένστικτο του στομαχιού του. Και τα έστειλε ώς δώρο σε άλλον μοναχό. Ούτε εκείνος όμως τα κράτησε και αφού τα σταφύλια πέρασαν από έξι συνολικά ανθρώπους τελικά κατέληξαν στον Μακάριο. Έτσι λίγα σταφύλια, ήταν αρκετά για όλους, αφού όλοι ευχαριστήθηκαν το δώρο που τους έκαναν και τελικά περίσσεψαν κιόλας! Γιατί; Γιατί κανείς τους δε σκέφτηκε να τα κρατήσει για τον εαυτό του. Και όχι μόνο δεν τα κράτησαν αποκλειστικά αλλά ούτε καν τα μοιράστηκαν. Τα δώρισαν. Δεν έφαγε κανείς τους έστω λίγα από τα σταφύλια. Αντιθέτως σκέφτηκαν ο καθένας τους έναν άλλον μοναχό και σκέφτηκαν να τον ευχαριστήσουν δωρίζοντάς τα. Και αυτό έγινε με λίγα σταφύλια. Φανταστείτε τώρα, μάλλον να μη φανταστούμε, να σκεφτούμε, τι θα γινόταν στη σημερινή εποχή, στην εποχή της αφθονίας αγαθών, αν είχαμε όλη αυτό τον τρόπο σκέψης. Αν έστω είχαμε στο μυαλό μας όχι να δωρίζουμε αγαθά που μας περισσεύουν αλλά έστω να μοιραζόμαστε. Αν όλη η ανθρωπότητα κινούνταν σε αυτό το πλαίσιο, σε μεγάλη κλίμακα. Θα είχαμε πεινασμένους; Θα είχαμε ανθρώπους που δε βρίσκουν νερό; Ανθρώπους που δεν έχουν ένα σπίτι ή ένα κομμάτι γης για να ζήσουν; Μάλλον όχι. 

Δεν το κάνουμε όμως. Και δεν το κάνουμε γιατί οι άνθρωποι έχουμε μια τάση προς το κακό. Και ποιο μεγαλύτερο κακό υπάρχει από τον ατομικισμό; Από την αγάπη για τον εαυτό μας και μόνο; Κανένα. Γιατί εκεί συμπυκνώνονται όλα τα πάθη και οι κακίες μας. 

Και θα μου πείτε καλά τα λέμε αυτά αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουν, όχι τουλάχιστον εδώ κοντά. Ε, μάλλον ούτε και η Δευτέρα Παρουσία θα γίνει εδώ κοντά ούτε και θα πεθάνουμε αύριο μεθαύριο για να κριθούμε για τα έργα μας. Αυτό δε σημαίνει ότι σταματάμε να προσευχόμαστε και να αγωνιζόμαστε. Δε σημαίνει ότι δε προσπαθούμε ως χριστιανοί να πραγματώσουμε τον στίχο της Κυριακής προσευχής "γεννηθήτω το θέλημά σου, ελθέτω η Βασιλεία Σου ως εν ουρανώ και επί της γης". Δεν φαίνεται ούτε αυτό να επιτυγχάνεται σύντομα. Αλλά αυτός είναι ο στόχος μας. Αυτό είναι το έργο το οποίο αναλάβαμε. Και έχουμε δικαίωμα μόνο στη προσπάθεια, μόνο στην εργασία, όχι στο αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα είναι του Θεού. Ας έχουμε λοιπόν εμπιστοσύνη στον Κύριο και ας ξεκινήσουμε τον αγώνα μας.