Η δεκαετία του '90, της οποίας την πιο χαρακτηριστική πολιτική φιγούρα κηδεύουμε σήμερα (τον αρχιτέκτονα της παράδοσης Οτσαλάν- σε συνεργασία με τον "μαζί τα φάγαμε" Πάγκαλο- του γκριζαρίσματος του Αιγαίου με τα Ίμια, της φούσκας του χρηματιστηρίου, των εξοπλιστικών προγραμμάτων με τα υποβρύχια που έγερναν, της εισόδου με παραποιημένα στοιχεία στο ευρώ-σε συνεργασία με τους τότε ισχυρούς της ΕΕ οι οποίοι ήξεραν ότι αυτοί δε θα χάσουν- της κατάρρευσης του κτιρίου της Ρικομέξ, του ναυαγίου του εξπρές Σάμινα -ανύπαρκτοι οι έλεγχοι και στα δύο τελευταία- της αρχής της καταστροφής της αγροτικής παραγωγής, των θαλασσοδανείων, της εισαγωγής του τζόγου στην καθημερινότητα, της διευκόλυνσης του βομβαρδισμού της Σερβίας και άλλων μεγαλειωδών στιγμών) είχε τα εξής χαρακτηριστικά: ο ελληνικός λαός μετά από μια δεκαετία που κατάλαβε πως είναι να ζεις και όχι απλά να επιβιώνεις για να βλέπεις μια μικρή μερίδα να ζει, ήθελε πλέον να γίνει και Ευρωπαίος. Τα νέα τότε ιδιωτικά κανάλια, μέσα από δίωρα δελτία ειδήσεων αποτελούμενα από τηλεπαράθυρα του έδιναν και με το παραπάνω αυτό που ζητούσε. Εκείνος ο Έλληνας νόμιζε ότι έβλεπε πέρα από αυτό που ο απλός λαός μπορούσε να δει (παρ' όλο που κι ο ίδιος δεν ήταν παρά κομμάτι αυτού του λαού), νόμιζε ότι διάβαζε ανάμεσα από τις γραμμές, ότι διέκρινε το τι γίνεται στα παρασκήνια. Έτσι στο μυαλό του έπλαθε ιστορίες ώστε να κοιμίζει την όποια συνείδηση του είχε απομείνει και να δικαιολογεί ότι ξεπουλούσε και τη ψυχή του ακόμα μπροστά στο γελοίο "όραμα" του εκσυγχρονισμού και του εξευρωπαϊσμου το οποίο υπερασπίζονταν με παρρησία καθημερινά αποκαλυπτικοί δημοσιογράφοι όπως οι Τσίμας, Πρετεντέρης, Παπαχελάς και άλλοι τέτοιοι αξιότιμοι. Έτρεχε στον κάθε κακόφωνο τραγουδιστή και έσκαγε ένα σωρό λεφτά, γλεντώντας όπως μόνο ο Έλληνας ξέρει(ξεχνούσε τον ευρωπαϊκό του προσανατολισμό για λίγο). Φρόντιζε οι νέοι της χώρας μέχρι τα δεκαεννιά τους να έχουν σκέψη και όνειρα σαραντάρη. Όταν τα πράγματα στράβωναν κατηγορούσε με χαιρεκακία τους συμπολίτες του που την "πάτησαν", όπως τους "καράβλαχους που ήθελαν και χρηματιστήριο" αγνοώντας βολικά ένα ολόκληρο σύστημα που προπαγάνδιζε εκείνον τον ιδιόμορφο τζόγο. Εκείνος ο Έλληνας έζησε μέχρι της αρχές του 2000. Δεν καταψήφισε τον πρωθυπουργό εκείνον για τίποτα από όλα αυτά που είχε κάνει. Πριμοδότησε μόνο τον "σοφό της Ραφήνας" όταν του έταξε περισσότερα, με τα γνωστά αποτελέσματα της οικονομικής πολιτικής του υπουργού οικονομίας που θα έκανε τη χώρα μια Ιρλανδία(τότε οικονομικό θαύμα- φούσκα της ΕΕ) του Νότου. Τελικά τα κατάφερε. Στο κομμάτι της φούσκας. Αυτός ο τύπος Έλληνα κηδεύεται κι αυτός αύριο μαζί με τον δημιουργό του. Δίνει τη θέση του στον σημερινό τύπο-πιο δουλικό και ατομιστή ακόμα να κοιτά πλέον έντονα και προς την ακροδεξιά- ο οποίος αποζητά τη σταθερότητα και την ανάπτυξη που -κοίτα σύμπτωση- του υπόσχεται μια κυβέρνηση εξίσου ανήθικη, με εξίσου ανύπαρκτους ελέγχους(βλ. Τέμπη), ίδια εικόνα διάλυσης και με όπλο της στο δημόσιο διάλογο την "ατομική ευθύνη", την εξευγενισμένη εκδοχή του "τα ήθελαν και τα έπαθαν στο χρηματιστήριο" και του "μαζί τα φάγαμε", του "όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα" και άλλα που ακούγαμε τότε. Και άλλη μια διαβολική σύμπτωση. Και τούτη η κυβέρνηση έχει πλήρη -ίσως και απόλυτο- έλεγχο των εγχώριων ΜΜΕ. Ε, σε τριάντα χρόνια θα τον κηδεύσουμε κι αυτόν τον τύπο Έλληνα...
ΥΓ. Και άλλα πολλά μπορούν να γραφούν για εκείνη τη δεκαετία, για το ρόλο κι άλλων θεσμικών παραγόντων αλλά ας το αφήσουμε για την ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου