Ακροβασίες

 

Υπάρχουν δύο τρόποι να ζήσει κανείς. Ο ένας είναι κάνοντας συμβιβασμούς ώστε να αποκομίσει όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη και ησυχία και ο άλλος είναι χωρίς συμβιβασμούς, μένοντας αταλάντευτος στις αρχές που έχει θέσει ο ίδιος στον εαυτό του. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν ακολουθεί αποκλειστικά τον έναν από τους δύο τρόπους. Η διαφορά έγκειται στο πόσο συχνά ο κάθε άνθρωπος κλίνει προς τη μία ή την άλλη επιλογή. Πόσο συχνά δηλαδή κάνει συμβιβασμούς ή πόσο συχνά τους αρνείται. 

Κανένας από τους δύο τρόπους δεν είναι κατακριτέος αν με ρωτάτε, ο καθένας κάνει τις επιλογές του ανάλογα με το τι θέλει, τι θεωρεί εφικτό, υπολογίζοντας τις ευθύνες που έχει επωμιστεί αλλά και τις αντοχές του. Άλλωστε είναι λάθος να νομίζει κάποιος ότι απαιτείται μεγαλύτερο ψυχικό σθένος για να μη κάνει κάποιος συμβιβασμούς απ' όσο απαιτείται για να κάνει. Η εσωτερική σύγκρουση είναι ίδια, όπως και το ψυχικό βάρος που θα σηκώσει αναλόγως της τελικής του επιλογής. 

Ένα είναι απαράδεκτο κατά τη γνώμη μου. Η επίκληση αυτών ακριβώς των αρχών που έχει ο κάθε άνθρωπος, ώστε να υποχωρήσει από αυτές και τελικά να συμβιβαστεί. Προσπαθεί έτσι να γλιτώσει και από τις συνέπειες της σταθερότητας στις αρχές του αλλά και στο βάρος που θα του επιφέρει ένας συμβιβασμός. Έτσι δεν αποκτά ποτέ τη πλήρη ευθύνη αλλά και τη συνειδητοποίηση των πράξεών του. Οπότε έτσι ολισθαίνει στη πώρωση και την πλήρη νέκρωση της συνειδήσεώς του, με τα όποια αποτελέσματα αυτά επιφέρουν και στην κοινωνική αλλά και στη προσωπική ζωή του. 

Όλα αυτά έχουν λεπτές διαχωριστικές γραμμές και είναι εύκολο από τη μία κατάσταση να βρεθείς στην άλλη. Αλλά η ζωή είναι από την αρχή της μια επικίνδυνη ακροβασία και αυτό είναι που της δίνει αξία...