Τα παραπάνω δεν είναι κατ' ανάγκη άσχημα αφού ο άνθρωπος προτιμά να βλέπει και να αποδέχεται αυτό που θεωρεί πως αντέχει.
Για παράδειγμα ας πάρουμε έναν πιστό της Εκκλησίας. Αυτός ενώ πιστεύει γενικά τα δόγματα, τη θεολογία κλπ, δυσκολεύεται να αποδεχτεί κάποια κομμάτια, πιο "παράξενα", όπως ο δαιμονισμός. Παίρνω ένα θέμα για το οποίο καθόλου δε θέλω να γράφω ή να μιλάω - όχι σε πάνω από ένα δυο άτομα τουλάχιστον. Λοιπόν, εκεί αυτός ενίσταται και αναζητά λύσεις στη ψυχολογία συνήθως, η οποία είναι πιο προσιτή και "μαλακή" από την ψυχιατρική. Αυτός ο άνθρωπος απλά δεν αντέχει τη σκέψη πως υπάρχουν πνεύματα που μπορούν να προκαλέσουν τέτοια φαινόμενα. Προτιμά λοιπόν, να αφήσει ένα κομμάτι της θρησκείας στην οποία πιστεύει(χρησιμοποιώ τον όρο θρησκεία και όχι Εκκλησία πια, επίτηδες), για να φτιάξει έναν ασφαλή κόσμο όπου αισθάνεται άνετα ξανά. Γιατί σε έναν κόσμο που τα πάντα είναι δικά μας και λύνονται με μια σειρά συνεδριών, τα πράγματα είναι πιο εύκολα, πιο απλά.
Ίσως να ευθύνεται και μια προηγούμενη στρεβλή σχέση με την Εκκλησία, την οποία ήρθε να διορθώσει η ψυχολογία, καθόλου δεν αποκλείεται κάτι τέτοιο, γεγονός που μετέτρεψε την ψυχολογία σε ένα είδος τοτέμ μέσα του, με το οποίο λύνονται -σχεδόν- τα πάντα. Το σχεδόν το λέει μα στη πραγματικότητα θεωρεί πως τα πάντα λύνονται έτσι.
Όπως το ίδιο πράττει, από την άλλη μεριά, εκείνος ο θρησκευόμενος ο οποίος δεν δέχεται καν την ψυχιατρική ή την ψυχολογία και τα αποδίδει όλα σε δαίμονες και άλλα κακά πνεύματα. Αυτός ο τύπος ανθρώπου, δε μπορεί να αντέξει την όποια ευθύνη έχει ο ίδιος, η οικογένειά του ή η βιολογία του γι' αυτά που περνά. Προτιμά να τον κυνηγούν δαίμονες παρά να έχει κάποιο, ιάσιμο σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, δικό του πρόβλημα.
Έτσι οι δύο παραπάνω τύποι χτίζουν έναν κόσμο στον οποίο αισθάνονται άνετα. Αποκλειστικά ορατό ο πρώτος (ό,τι φαίνεται, υπάρχει), εν πολλοίς αόρατο ο δεύτερος (ό,τι δεν φαίνεται, κυριαρχεί). Έτσι εγκλωβίζονται και οι δύο σε μία ψευδαίσθηση κόσμου, μόνο και μόνο επειδή δεν τολμούν να δουν τον σύνολο κόσμο. Από εκεί και πέρα, διάφορες ιδεολογίες, (ψευδο)φιλοσοφίες και άλλα πολλά θα βρουν χώρο να δράσουν και να κάνουν τον κόσμο που θέλει να βλέπει ο καθένας τους ακόμα πιο περιορισμένο, πιο μυωπικό.
Και αυτό -θα το ξαναγράψω- δεν θα ήταν κακό αν δεν άρχιζαν και οι δύο αυτοί τύποι ανθρώπου, να θέλουν να θεωρηθεί η δική τους οπτική ως η μόνη σωστή. Ως αυτή που πρέπει να ευαγγελίσουν ή πάση θυσία να πείσουν όλους τους υπόλοιπους. Γιατί όσο κι αν αισθάνονται άνετα στους κόσμους που θέλουν να βλέπουν, η ύπαρξη και η ζωή άλλων ανθρώπων με διαφορετική οπτική τους κάνει να αισθάνονται ξανά ανασφαλείς και απειλούμενη. Οπότε και οι δύο θέλουν -με ατράνταχτα πάντα επιχειρήματα- να επεκτείνουν ή και να επιβάλλουν αν είναι δυνατό ο ένας τη χρήση της ψυχολογίας και ο άλλος τη λύση του εξορκισμού ΠΑΝΤΟΥ.
Και αυτό τελικά είναι το εξόχως προβληματικό. Γιατί ο κόσμος δεν είναι ορατός μόνο ούτε κυρίως αόρατος. Ο κόσμος -για να είναι ολόκληρος - περιλαμβάνει και τα δύο τμήματα και δεν μπορεί να υπάρξει πραγματικός διαχωρισμός ανάμεσά τους — όχι για εμάς τους ανθρώπους, που υπάρχουμε ταυτόχρονα ως σώμα και πνεύμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου