To μεγαλείο του Πελέ δε βρίσκεται στις καταπληκτικές ικανότητές του με τη μπάλα στα πόδια. Δεν έγκειται στους τίτλους που πήρε με την εθνική του ομάδα ή με το σύλλογό του. Ούτε στα πλούτη που μάζεψε. Ούτε καν στην διασημότητά του. Αυτά τα έχουν κι άλλοι αλλά δε θα πάρουν ποτέ τη θέση του Πελέ ακόμα και στις καρδιές των ανθρώπων που δεν πρόλαβαν να τον δουν να παίζει. Το μεγαλείο του Πελέ βρίσκεται στο γεγονός ότι ήταν ο καλύτερος στο παιχνίδι. Όχι στο άθλημα ούτε στον αγώνα. Στο παιχνίδι. Ήταν ίσως ο τελευταίος τιτάνας που έβλεπε το ποδόσφαιρο όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι. Σαν παιχνίδι, σαν διασκέδαση, σαν ομορφιά. Όπως αντιμετωπίζει κάθε πραγματικός καλλιτέχνης την τέχνη του δηλαδή. Για τον Πελέ το ποδόσφαιρο δεν ήταν πολιτική και δεν ήταν πόλεμος. Δεν ήταν το γήπεδο το μέρος που θα έβγαζε τα απωθημένα του. Υπήρχε χρόνος γι' αυτά. Ο Πελέ μέσα στις γραμμές του γηπέδου και από τη στιγμή που πατούσε το χορτάρι ήταν ένα παιδί που έπαιζε. Και έπαιζε με την ψυχή του. Όχι για να αποδείξει κάτι αλλά για να χαρεί το παιχνίδι. Να του αφιερώσει τις ικανότητές του, να το χαρεί. Κι έτσι εκτός από το γήπεδο έπαιζε και στις ψυχές των ανθρώπων. Ξεσήκωνε τις ψυχές τους. Όχι σαν μαχητής, όχι σαν αγωνιστής, όχι σαν πολιτικός αλλά σαν αγνός καλλιτέχνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου