Ο χορός

Ένα από τα μεγαλύτερα βασανιστήρια που μπορεί να περάσει άνθρωπος που έχει μια κάποια σχέση με το χωριό από το οποίο κατάγεται είναι ο ετήσιος χορός που πραγματοποιείται σε διάφορα κέντρα και αίθουσες. Μη παρεξηγηθώ, μου αρέσει πολύ να βρίσκομαι με τους συγχωριανούς μου και να τους βλέπω(εντάξει, όχι όλους) αλλά το ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο γίνεται αυτή η συνάντηση είναι κάτι παραπάνω από εκνευριστικό. Μέσα σε μια αίθουσα λοιπόν μαζευόμαστε οι χωριανοί δεύτερης, τρίτης και τέταρτης γενιάς με ένα και μόνο σκοπό. Να κουτσομπολέψουμε ο ένας τον άλλον. Τι φοράει η τάδε, πως έγινε έτσι ο δείνα και πάει λέγοντας. Εν τω μεταξύ, αυτές οι αίθουσες πρέπει με τον εξαερισμό να είναι τσακωμένες γι' αυτό και η ατμόσφαιρα γίνεται τόσο πνιγηρή που θυμίζει χαρακώματα του Α΄ΠΠ μετά τη ρίψη χημικών. Στα δε τραπέζια είμαστε τόσο στριμωχτά που συνήθως όταν κάποιος σηκώνει το πιρούνι για να βάλει μια μπουκιά στο στόμα του, αυτή καταλήγει στο μάτι ή τη μύτη του διπλανού του. Το κλου όμως της χοροεσπερίδας είναι φυσικά η μουσική. Η οποία πάντα και απαραιτήτως περιλαμβάνει κλαρίνα.

Που σημαίνει ότι έχεις τουλάχιστον τρεις με τέσσερις ώρες την ευτυχία να ακούς τις στριγκλιές που βγάζει αυτός ο τρύπιος σωλήνας στα χέρια και το στόμα του μουσικού ο οποίος για κάποιο λόγο θέλει να μας πείσει ότι τα πνευμόνια του είναι μεγαλύτερα από πισινό αρκούδας και μπορούν να προκαλέσουν, μέσω του κλαρίνου, μόνιμο πρόβλημα στα τύμπανά μας. Κι εκεί είναι που αρχίζουν και αυτοί οι υπέροχοι κα χαρακτηριστικοί της φυλής μας, κυκλωτικοί χοροί. Βέβαια. Ποιος καλύτερος τρόπος υπάρχει να ολοκληρωθεί η βραδιά από το να πιαστείς χέρι με χέρι με άλλους δε ξέρω πόσους νοματαίους και να πηγαίνεις γύρω γύρω από ένα σημείο για κάμποση ώρα ενώ κάποιος που μπαίνει μπροστά κάνει χορευτικές φιγούρες σαν να έχει μπει ολόκληρη μυρμηγκοφωλιά στο σώβρακό του. Συναρπαστικό! Βάλε μέσα σε αυτά και κάτι κληρώσεις δώρων, κάτι ανακοινώσεις, κάτι ψηφίστε στις εκλογές του συλλόγου και δένει το γλυκό. Αν είμαστε τυχεροί είναι τουλάχιστον υποφερτά το φαγητό και το κρασί. Αλλιώς αποκτούμε νέες σόλες για τα παπούτσια σε μορφή μπριζόλας και ένα εξαιρετικό απολυμαντικό για τα χέρια με άρωμα ξινισμένου σταφυλιού. Αχ! Πόσο μου αρέσουν αυτά τα παραδοσιακά...

Στα μπόνους της βραδιάς,  αρχίζουμε από ένα σημείο και μετά να μιλάμε όλοι μεταξύ μας λες και γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε πάνω στο βουνό παρέα με τους λύκους και τα τσακάλια. Οι λέξεις χάνουν τα πολλά φωνήεντά τους ενώ τα σύμφωνα εκτός του ότι γεννάνε, φαίνεται ότι κολλάνε κιόλας το ένα πάνω στο άλλο. Οπότε λέμε λέξεις όπως σκλι, σκλ'κ, γρ(ου)ν και κάτι άλλες που δε μπορώ να θυμηθώ καν πως γράφονται. Να τις πω μπορώ όμως.