Το πρόβλημα της «Κιβωτού» δεν είναι ούτε ποινικό ούτε καν εκκλησιαστικό. Η καλύτερη «παγίδα» που στήνεται εντέχνως είναι, και σε αυτή και σε άλλες περιπτώσεις, η προσπάθεια να χαθεί από την οπτική του μέσου πολίτη το «επίδικο». Πίσω από κουτσομπολιά, φήμες, καταγγελίες, διαδόσεις, πολώσεις, αποκρύβεται ότι η διαδικασία άσκησης κοινωνικής πολιτικής λειτουργεί ολοένα και περισσότερο εξω-θεσμικά. Το ότι η «κεφαλή» της Κιβωτού είναι (ήταν) ο π. Αντώνιος προσφέρει έναν τρόπο παρελκυστικής παγίδευσης ακόμη, καθώς τείνει να δημιουργήσει- και όντως δημιουργήθηκαν- δύο αντίπαλα «στρατόπεδα»: οι φιλο-εκκλησιαστικοί και οι αντι- εκκλησιαστικοί. Είναι λάθος προσέγγιση και από τις δύο πλευρές.
Το βασικό που θα πρέπει ν’ απασχολεί είναι ότι υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας και συνοχής «αφήνονται» από το Κράτος, αλλά και από την επίσημη Εκκλησία, σε ΜΚΟ, κάθε είδους. Αυτό εννοώ, λέγοντας εξω-θεσμικά, δηλαδή χωρίς να είναι παράνομες οι οργανώσεις αυτές, αφού καλύπτονται από το υπάρχον νομικό πλαίσιο, δεν έχουν τη διοικητική ευθύνη και λογοδοσία που ταιριάζει σε κρατικούς ή εκκλησιαστικούς θεσμούς. Οπότε δεν υπάρχει λόγος για πολωτικούς διαχωρισμούς που μόνο «συσκοτίζουν» αυτή την πραγματικότητα που είναι και η μόνη που δεν βολεύει το σύστημα εξουσίας. Η τάση πολλών φίλα προσκείμενων στην Εκκλησία ή και πιστών να βλέπουν παντού εχθρούς της Εκκλησίας εν δράσει, είναι συγγνωστή και ίσως εν μέρει δικαιολογημένη, όμως δεν επιλύει κανένα πρόβλημα.
Και για να το δούμε και λίγο ιστορικά, η σύζευξη Εκκλησίας και Κράτους στη νεοελληνική ιστορία κατηγορήθηκε πολύ από διάφορες πλευρές, όμως συνεχώς διαμόρφωνε- σε μέσους όρους- ένα ήθος σύμπλευσης, που υποδήλωνε τους κοινούς σκοπούς και στόχους των δύο εξουσιών. Η Πολιτεία πρώτη έσπασε τους συνδετικούς αρμούς με την προϊόντος του χρόνου δογματική και προπαγανδιστική εκκοσμίκευσή της (τοις των Ευρωπαίων ρήμασι πειθόμενη). Τα προσχήματα κρατούνται μόνο για λόγους πελατειακούς και προεκλογικούς. Η Δημόσια Διοίκηση μετά από δεκαετίες ιδεολογικού κοσμικού πνεύματος αντιμετωπίζει την Εκκλησία ως «αναγκαίο κακό». Σ’ αυτό τον ιδιαίτερο «απογαλακτισμό» συνετέλεσε και η κατάρρευση του Υπαρκτού (σοσιαλιστικού στρατοπέδου), δηλαδή η απώλεια του κοινού εχθρού. Πλέον στην Εκκλησία χρεώνεται το πιο συντηρητικό και «προ-νεωτερικό» κομμάτι του πληθυσμού, ταυτιζόμενο με δεισιδαιμονίες και αντι-νεωτερικό πνεύμα. Η μεθόδευση είναι σκόπιμη και θέλει την περιθωριοποίηση όλων αυτών των πολιτών που δεν συμφωνούν με τα κυρίαρχα αφηγήματα. Η παρουσία του «σκιώδους» π. Αντωνίου είναι το «κερασάκι στην τούρτα». Από εκεί και πέρα, ανοίγεται ο δρόμος για τη διεκδίκηση ή υφαρπαγή της εξουσίας στα παρασκήνια των εξελίξεων. Πόλεμοι συμφερόντων με πρόσχημα την κάθαρση, οπότε ο άλλοτε εκλεκτός της μιντιακής προπαγάνδας, ρίχνεται στην πυρά. Η Εκκλησία ως θεσμός είναι σε θέση αμύνης, αν και αρκετές φορές καταλήγει στις αγκάλες εξίσου ύποπτων επιχειρηματιών και δωρητών. Είναι σαφές ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος δεν μπορεί ν’ απαντήσει σε όλα αυτά με το να γίνει Ρωμαιοκαθολική και ν’ αποκτήσει τη δομή και οργάνωση της τελευταίας (που και αυτή βέβαια ταλανίζεται από τα δικά της σκάνδαλα). Είναι ανώφελο. Η απάντηση της μοναστικής- ησυχαστικής αποστασιοποίησης, ενώ είναι σημαντική εξ επόψεως μεταφυσικής δέσμευσης, δεν μπορεί να ικανοποιήσει την κοινωνική ανάγκη. Για τον υπογράφοντα η μόνη λύση θα ήταν μία ριζοσπαστική κριτική στην παρακμή και αποψίλωση της δημόσιας εξουσίας (για παράδειγμα, στο όνομα ποιων ακριβώς αρχών αυτή συνέβη;), ο έλεγχος της υποθήκευσης του ελληνορθοδόξου οράματος στους πιστωτές, η θεολογική αποδόμηση των κυβερνητικών επιχειρημάτων, σε συνδυασμό με την ετοιμότητα παροχής αρωγής και συμβουλής στην κρατική εξουσία όταν αυτή θα είναι έτοιμη να κάνει την αυτοκριτική της και να μετανοήσει. Πολύ δύσκολο να συμβεί, αλλά οι θεσμοί είναι υπόλογοι στον λαό.
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο του, ιάπωνα, Keita Morimoto.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου