Προσευχόμενος βαδιστής

Συνηθίζω να λέω πως προσεύχομαι με τα πόδια. Δεν αισθάνομαι πουθενά αλλού τόσο κοντά σε μια προσευχητική κατάσταση όσο όταν περπατάω. Ούτε στο σπίτι ούτε στην εκκλησία μπορώ να προσευχηθώ αβίαστα όπως όταν περπατάω. Μάλλον επειδή βλέπω πως οδηγεί ο μέσος Έλληνας οπότε ξεκινάω με το "Θεέ μου ας μη πέσει κανένας ηλίθιος πάνω μου". Anyway που λέμε και στα Γκράβαρα, πολλές δε φορές και σε άλλες περιοχές της Στερεάς Ελλάδας(Αιτωλοακαρνανία, Φωκίδα, Φθιώτιδα, Ευρυτανία να ξέρετε πως αποτελούν ένα γνήσιο αντίγραφο των ανακτόρων του Μπάκινγκχαμ στην Ελλάδα όσον αφορά την βρετανική προφορά), όταν περπατάω αισθάνομαι πιο κοντά στο Θεό. Ή πιο ασφαλής. Πιστεύω πως άμα πω καμιά βλακεία και τα πάρει μαζί μου ο Μεγάλος, τουλάχιστον θα έχω μια πιθανότητα να τρέξω σαν τον Λωτ στα Σόδομα και να μη γίνω αλατάκι για να βάλετε στη γαλοπούλα σας. Ελπίζω να τρώτε γαλοπούλα και να μην είστε τίποτα vegan αναρχικοί φεμινιστές.

Όπως έλεγα λοιπόν πριν με διακόψω, την ώρα του βαδίσματος είναι που ξεκινάω να προσεύχομαι. Συνήθως η αρχική φράση μου είναι το "πάλι μαντάρα τα έκανες, καλά που είσαι και αλάνθαστος" αλλά επειδή γρήγορα κατανοώ το βλάσφημο του πράγματος, μαζεύομαι. Στο κάτω κάτω Αφεντικό είναι κάτι παραπάνω θα ξέρει. Άσε που με τέτοιο Προϊστάμενο δε τα βάζεις. Είπαμε μακρόθυμος αλλά μη πέσουμε πάνω στη κακιά την ώρα. Συνεχίζοντας να περπατάω λοιπόν, γλυκαίνω κάπως το ύφος μου και αρχίζω να Του λέω για το βασανισμένο ανθρώπινο είδος και πως καλό θα ήταν να μας βοηθήσει να βρούμε το δρόμο μας και τη σωτηρία μας όλους εκτός από τους γείτονές μου, κάτι κοντινούς συγγενείς μου, μερικούς παπάδες με τους οποίους έχω τσακωθεί, κάποιους παλιούς γνωστούς μου που ποτέ δε συμπάθησα, καμιά οκά καθηγητές από το λύκειο, εκείνον τον κερατά τον συμμαθητή μου που μου βούτηξε την κασέτα των Guns n' Roses και τέλος κάτι κακοκουτσομπόλες συμφοιτήτριες που δε θυμάμαι και πως τις λένε αλλά Αυτός θα τις  ξέρει γιατί είναι Θεός. Αυτοί ας μείνουν χαμένοι. Δε θα σκάσω κιόλας. Όπως καταλαβαίνετε, όταν είσαι παπάς και προσεύχεσαι έτσι καλό είναι να κινείσαι μη σου έρθει κανένα αστροπελέκι(πολύ μου αρέσει αυτή η λέξη) στο κεφάλι, γιατί αυτή δεν είναι η πρέπουσα προσευχή και υπάρχουν και άνθρωποι που θα σοκαριστούν διαβάζοντας κάτι τέτοιο. Γενικά, εκτός από περπάτημα, η προσευχή μου περιλαμβάνει ένα 70% τσακωμό, υποδείξεις  και  γκρίνια, και ένα 30% ευχαριστήρια, λίγο μαλαγανιά καμιά κατοστή συγγνώμες για όσα έχω κάνει και θα κάνω και κυρίως για όσα θα σκεφτώ. Α και επειδή βαριέμαι το πρωινό ξύπνημα όταν έχω λειτουργία. Και πάντα κλείνω με την εξής φράση: "Τι κάθομαι και λέω, αφού Εσύ τα ξέρεις όλα, όπως θες θα τα κάνεις". Και εκείνη την ώρα συνήθως φτάνω και στον προορισμό μου. Γι' αυτό αν με δείτε ποτέ να περπατάω, με χαιρετήσετε και δε σας χαιρετίσω εγώ, μη με παρεξηγήσετε. Προσεύχομαι. Ή θέλω να σας αποφύγω και έγραψα το παραπάνω κείμενο για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Καλά σας Χριστούγεννα(με πολύ γλυκερή φωνή).

Επεξήγηση για τυχόν ηλίθιους, οι οποίοι είναι πολλοί: Το παραπάνω κείμενο είναι χιουμοριστικό, σατιρικό και ουδεμία σχέση έχει με τη πραγματικότητα. Όπως καμία σχέση με τη πραγματικότητα δεν έχει και ο συγγραφέας του(αυτό το τελευταίο το έβαλα για να με αποκαλέσω "συγγραφέα")