Το φως της Γεννήσεως

https://anastasiosk.blogspot.com/2022/12/erik-varden_31.html

 Erik Varden

Χριστουγεννιάτικη λειτουργία τα μεσάνυχτα

24 Δεκεμβρίου 2022 Trondheim

Ησαΐας 9:1-7: Ο λαός που περπατούσε στο σκοτάδι είδε ένα μεγάλο φως.

Τίτος 2:11-14: Ένας λαός που δεν θα είχε άλλη φιλοδοξία εκτός από το να κάνει το καλό.

Λουκάς 2:1-14: Και έλαμψε η δόξα του Κυρίου.

Ο φόβος της νύχτας και του σκοταδιού είναι μια εμπειρία που συνδέει άνδρες και γυναίκες όλων των εποχών και όλων των τόπων μεταξύ τους. Δημιουργεί μια συνενοχή μεταξύ μας, την οποία δεν θέλουμε να παραδεχτούμε, καθώς είμαστε εξαρτημένοι να τη θεωρούμε παιδαριώδη. Ωστόσο, δεν μπορούμε να της ξεφύγουμε. Το αρχέγονο άγχος παραμονεύει κάτω από μια λεπτή επιφάνεια ορθολογικής επιτήδευσης, έτοιμο να μας υποδεχτεί με περιπαικτικό γέλιο όταν προκύπτουν ευκαιρίες- όταν, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, βυθιζόμαστε στο σκοτάδι και διαπιστώνουμε ότι τρέμουμε.

Στο δικό μας μέρος του κόσμου, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να εξαλείψουμε το σκοτάδι. Επενδύουμε καταρρακτώδη ρεύματα ενέργειας για να παράγουμε φως παντού. Είμαστε τόσο αφοσιωμένοι στο να κρατάμε τα φώτα αναμμένα με κάθε κόστος που σπάνια νιώθουμε το πραγματικό σκοτάδι της νύχτας, το φαινομενικά απόλυτο σκοτάδι που γνώριζαν οι πρόγονοί μας.

Το υποσυνείδητό μας όμως το θυμάται, και σε κάποιο βαθύ επίπεδο η επίγνωση αυτού του σκοταδιού κολλάει στο δέρμα μας, κάνοντας τον οικείο κόσμο γύρω μας να μοιάζει απειλητικός. Είναι τρομακτικό να είσαι μόνος στο σκοτάδι. Αισθανόμαστε την ανάγκη για συντροφιά, για κάποιον που να φωνάζει: "Είμαι εδώ". Ούτε καν η εμμονή μας με το τεχνητό φως δεν μας εμποδίζει να αντιμετωπίσουμε ίχνη αυτού του φόβου. Μπορεί να το καταλάβουμε στη μέση της νύχτας όταν, ξυπνώντας σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μετά από ένα κακό όνειρο, δεν ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Μπορεί να τον γνωρίσουμε κατά τη διάρκεια μιας διακοπής ρεύματος, όταν μια αίσθηση έντονης αδυναμίας μας κάνει να αγχωνόμαστε και να θυμώνουμε.

Εμπειρίες όπως αυτές, όσο δυσάρεστες και αν είναι, είναι χρήσιμες. Πώς αλλιώς μπορούμε να κατανοήσουμε τη σημασία του μυστηρίου που συγκεντρωθήκαμε εδώ, αυτή την ιερή νύχτα, για να γιορτάσουμε; 'Ο λαός που περπατούσε στο σκοτάδι είδε ένα μεγάλο φως- σ' αυτούς που ζουν σε μια χώρα βαθιάς σκιάς έλαμψε ένα φως'. Αν ζούμε κάτω από τη συνεχή λάμψη των φθορισμού, με τις κουρτίνες κλειστές και την τηλεόραση ανοιχτή, ο ήλιος μοιάζει άσχετος. Τι κι αν δεν ανατέλλει; Μόνο οι άνθρωποι που γνωρίζουν τη φοβερή έκθεση της νύχτας γνωρίζουν την ανακούφιση και τη χαρά της αυγής. Μόνο αυτοί γνωρίζουν τι σημαίνει να λαχταράς τη θέα του πρωινού άστρου, του προάγγελου της αυγής.

Από την αρχή της εποχής μας, οι Χριστιανοί επικαλούνται τον Χριστό ως το πρωινό αστέρι. Η ρωμαϊκή λειτουργία εξακολουθεί να το κάνει αυτό, ιδίως στις 22 Δεκεμβρίου, όταν, στον Εσπερινό, ψάλλουμε μια παραλλαγή του κειμένου από τον Ησαΐα που μόλις μας διαβάστηκε. Επικαλούμαστε τον Χριστό, φως από το φως, για να φωτίσει το σκοτάδι μας και να διαπεράσει τη συμπαγή σκιά του θανάτου. Οι χριστιανοί της αρχαιότητας είχαν συνείδηση ότι ζούσαν σε έναν κουρασμένο, παρηκμασμένο κόσμο. Η κοινωνική τάξη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας διαλυόταν. Τεράστιες μετακινήσεις ανθρώπων από την ανατολή προς τη δύση, από το νότο προς το βορρά διέλυαν τον τοπικό πολιτισμό και την εθνική ενότητα. Οι πόλεμοι ήταν συχνοί, η φτώχεια ήταν ανεξέλεγκτη. Μέσα σε αυτή την παρακμιακή, κουρασμένη, γεμάτη ένταση πραγματικότητα, διέρρευσε σταδιακά το φως του Χριστού. Ανέτειλε σαν μια αργή, σκανδιναβική αυγή.

Καθώς έμαθαν σιγά σιγά να βλέπουν με αυτό το φως, το φως του Χριστού, οι άνθρωποι ανακάλυψαν ότι ο ξένος δεν είναι απαραίτητα εχθρός. Έμαθαν ότι η σπασμένη εμπιστοσύνη μπορεί να αποκατασταθεί, οι πληγές να επουλωθούν, οι αμαρτίες να συγχωρεθούν. Έμαθαν, πάνω απ' όλα, ότι ο θάνατος έχει χάσει το κεντρί του. Γιατί το παιδί του οποίου τη γέννηση γιορτάζουμε ήρθε γι' αυτό: Για να εμπλακεί με τον θάνατο σε μονομαχία και να τον κάνει, τον θάνατο, να πεθάνει για πάντα. Το φως που ο Ησαΐας είδε αμυδρά στο βάθος εξαπλώθηκε παντού, ακόμη και στο σκοτάδι του τάφου.

Το εκπληκτικό, αδελφοί και αδελφές, είναι ότι δεν έχει χάσει τίποτα από τη δύναμή του. Μετά από δύο χιλιάδες χρόνια το φως είναι τόσο φωτεινό, τόσο διαπεραστικό όσο ήταν ποτέ. Εξακολουθεί να υψώνεται με θεραπεία στα φτερά του. Ο προφήτης προέβλεψε αυτό το φως στο σκοτάδι της πίστης. Οι βοσκοί το πλησίασαν τη νύχτα. Ας πάρουμε κι εμείς θάρρος και ας πλησιάσουμε. Δεν χρειάζεται να ντρεπόμαστε για τους παιδικούς φόβους. Ο Θεός έρχεται σε μας ως παιδί, για να μας παρηγορήσει και να μας ελευθερώσει, και έτσι να μας κάνει φορείς ελευθερίας και παρηγοριάς. Τα Χριστούγεννα δεν είναι ένα συναισθηματικό παραμύθι. Αντιθέτως, διακηρύσσουν την ιστορικότητα της πίστης μας. Επιβεβαιώνει ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος- ότι ήρθε για να κατοικήσει μαζί μας, για να μας δείξει έναν νέο, θεϊκό τρόπο να είμαστε άνθρωποι.

Σε όποιο σκοτάδι κι αν κουβαλάμε -είτε πρόκειται για εχθρότητα ή διαμάχη, ενοχή ή ντροπή, πόνο ή μνησικακία- το φως του Χριστού θα λάμψει αν το αφήσουμε. Ο Χριστός ήρθε, μας λέει ο Άγιος Παύλος, για να "καθαρίσει έναν λαό για να γίνει δικός του, ώστε να μην έχει άλλη φιλοδοξία παρά να κάνει το καλό". Το φως Του όχι μόνο αποκαθιστά, αλλά δίνει τη δυνατότητα. Δίνει δύναμη στους αδύναμους, κουράγιο σε όσους φοβούνται, υγεία στους ασθενείς. Εφοδιάζει απλούς ανθρώπους σαν εσένα και εμένα να μεταφέρουν το φως της ελπίδας σε απελπισμένα μέρη, να φωτίζουν το σκοτάδι που μόνο ο Θεός μπορεί να φτάσει, το οποίο αντιστέκεται σε όλες τις προσπάθειές μας να το ακυρώσουμε με ανθρώπινο φως. Τα Χριστούγεννα συνεπάγονται μια ανάθεση. Το φως μας δόθηκε, όχι μόνο για να το θαυμάσουμε για λίγο και μετά να το αφήσουμε. Είναι εκεί για να το πάρουμε σπίτι μας, να το κρατήσουμε ζωντανό, να το χρησιμοποιήσουμε και να το μοιραστούμε. Καθ' όλη τη διάρκεια του επόμενου έτους, ας συνεχίσει το φως του Χριστού να λάμπει στη ζωή μας, όπως συνέβη τη νύχτα της γέννησής του, όπως συμβαίνει απόψε. Μέσα από εμάς, ας απλώσει τις ειρηνικές ακτίνες του μακριά και ευρέως. Αμήν.

Πηγή: Ενοριακό info