Ελεύθερα

 

Πολλές φορές φυλακίζουμε τα όνειρά μας και τα περιορίζουμε σε τέσσερις τοίχους(εντάξει, ίσως και περισσότερους) ή σε ανθρώπινα σώματα ή ακόμα χειρότερα σε τυπωμένα χαρτιά. Όμως οι τοίχοι γκρεμίζονται, τα σώματα φθείρονται και τα χαρτιά κιτρινίζουν, οι τοίχοι μπορούν να σε πλακώσουν, τα σώματα να σε προδώσουν ή να σε απογοητεύσουν και τα τυπωμένα χαρτιά να σε τυφλώσουν. Πώς λοιπόν τα καταφέρνουμε να αιχμαλωτίσουμε τα όνειρά μας εκεί μέσα; Τα όνειρα πρέπει να μένουν ελεύθερα και να παίρνουν τη μορφή που θέλουν αυτά και να μας καθοδηγούν στο αύριο. Και μπορεί να πάρουν και μορφή κτισμάτων ή ανθρώπων ή τίτλων αλλά μόνο όταν θέλουν αυτά και όχι όταν προσπαθούμε εμείς με το ζόρι να τα χωρέσουμε εκεί μέσα. Ποτέ τα όνειρά μου δεν τα οδήγησα ούτε προσπάθησα να τους δώσω συγκεκριμένη μορφή(εκτός από μία καταστροφική φορά). Τα άφηνα αυτά να διαλέγουν τη μορφή τους και την ουσία τους. Αλλά, από την άλλη, σπανίως κάνω κάτι σωστό όπως ξέρουν όσοι με γνωρίζουν από παλιά...