Με τα πόδια

 

Το περπάτημα δεν είναι για εμένα υποχρέωση. Δεν είναι κάτι στο οποίο καταφεύγω επειδή δεν έχω αυτοκίνητο(ποτέ μου δεν τα χώνεψα τα ρημάδια). Δεν είναι ανάγκη. Δεν περπατάω επειδή μου το είπε ο γιατρός(αν και ο γιατρός μου το λέει κάθε φορά που πηγαίνω). Το περπάτημα εκτός από τρόπος ζωής είναι και τρόπος προσευχής. Είναι τόπος φιλοσοφίας και κινητήριος δύναμη της σκέψης μου. Την ώρα που περπατώ μιλάω με το Θεό(συνήθως Του λέω πως τα έχει κάνει μαντάρα, ευτυχώς δε μου έχει απαντήσει ακόμα) πολύ ευκολότερα από όταν είμαι στο ναό ή όταν ακολουθώ κάποιο τυπικό ή είμαι μπροστά σε μια εικόνα. Είναι την ώρα του περπατήματος που, βλέποντας το περιβάλλον γύρω μου, φιλοσοφώ για την πολιτική, την κοινωνία, τη καθημερινότητα. Εκείνη την ώρα έρχομαι αντιμέτωπος με φαντάσματα του χθες, με όνειρα του αύριο, με γεγονότα του σήμερα. Όταν τα πόδια μου σπρώχνουν το έδαφος, ανοίγει το μυαλό και ζεσταίνεται η καρδιά. Εκείνη την ώρα με πιάνει και διάθεση για παιχνίδι. Πηδάω πάνω σε πεζούλια, γλιστράω ανάμεσα από παρκαρισμένα αυτοκίνητα, στριφογυρνάω ανάμεσα σε λακκούβες και παγκάκια. Όταν με ρωτάνε πώς είμαι, η απάντηση είναι πάντα πως όσο περπατάω είμαι καλά. Δεν είναι σχήμα λόγου. Είναι κυριολεκτικό. Και ναι, κάποιος διαβάζοντας όλα αυτά θα μπορούσε εύκολα να σκεφτεί πως όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια. Αν πάντως δείτε κάποιον ρασοφόρο να περπατά κάνοντας κάτι σαν ήπιο παρκούρ στο δρόμο, εγώ είμαι. Σας επιτρέπω να με κεράσετε έναν καφέ...