Μπροστά σε έναν νέο κόσμο...

 

44 Όλοι δε οι πιστοί έμεναν μαζί και είχαν όλα κοινά,

45 και επωλούσαν τα κτήματά των και τας περιουσίας των και τα εμοίραζαν εις όλους κατά την ανάγκην που είχε ο καθένας.

46 Και κάθε ημέραν προσήρχοντο όλοι με μια ψυχή εις τον ναόν, έκοβαν τον άρτον εις τα σπίτια τους, και έτρωγαν με αγαλλίασιν και απλότητα καρδιάς (*),

47 δοξολογούντες τον Θεόν και αγαπώμενοι από όλον τον λαόν. Ο δε Κύριος επρόσθετε εις αυτούς κάθε ημέραν εκείνους που εσώζοντο.

Πράξεις των Αποστόλων

Η λέξη αναρχία, όπως τη χρησιμοποιούν οι περισσότεροι αναρχικοί, δηλώνει μια αρμονική αντιεξουσιαστική και αταξική κοινωνία, που στηρίζεται στις δυνατότητες της εθελοντικής συνεργασίας και αμοιβαίας βοήθειας των ανθρώπων με βάση τον ατομικό αυτοπροσδιορισμό και την προσωπική συμμετοχή. Στη θέση των σημερινών ιεραρχικών, εξουσιαστικών πολιτικών δομών και οικονομικών θεσμών, οι αναρχικοί προτείνουν κοινωνικές σχέσεις θεμελιωμένες στην «εκούσια» ομαδική συγκρότηση αυτόνομων ατόμων, την αλληλεγγύη και την αυτοδιαχείριση

Από τη Βικιπαίδεια, λήμμα "Αναρχισμός"

Από τα δύο παραπάνω αποσπάσματα μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς πως και ο αναρχισμός έχει βιβλικές ρίζες σαν "σύστημα", σαν ιδέα αλλά και πως η πρώτη Εκκλησία είχε αναρχική οργανωτική δομή. Μπορούν και οι δύο πλευρές (αναρχικοί και Εκκλησία) να συσκοτίσουν αυτή την εικόνα με πιο πολύπλοκες φιλοσοφικές, θεολογικές, κοινωνιολογικές και πολιτικές αναλύσεις αλλά η ουσία δε μπορεί να κρυφτεί ακόμα και από τον πιο ερασιτέχνη ερευνητή. Τώρα, δε με ενδιαφέρει ο "προσηλυτισμός" των αναρχικών ή όποιας άλλης ιδεολογικής ομάδας από τα αριστερά ή από τα δεξιά μια και δεν είμαι και πολύ φίλος των ιδεολογιών γενικά. Αλλά πολύ θα ήθελα να δω την Εκκλησία να κάνει βήματα προς μια τέτοια οργάνωση ξανά. Σίγουρα, κάποια από αυτά τα στοιχεία έχουν διατηρηθεί στην ενοριακή ζωή αλλά, έχουν προστεθεί τόσα άλλα ανά τους αιώνες και έχουν διαφοροποιηθεί και τα ίδια τα στοιχεία αυτά που είναι δύσκολο πια να αναγνωριστούν. Καταλαβαίνω πως έπρεπε να γίνει μια εναρμόνιση με την Αυτοκρατορία όταν ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία αλλά και αργότερα στα πλαίσια των κρατών-εθνών . Και η εναρμόνιση αυτή προφανώς και θα είχε επιπτώσεις. Προφανώς και κάποιες φορές θα ήταν επιτυχημένα και άλλες όχι και τόσο. Και δημιούργησε και μια παράδοση. Αλλά οι συνθήκες σήμερα είναι πολύ διαφορετικές και από τον 4ο και από τον 9ο και από τον 16ο και από τον 20ο αιώνα. Και αφού στα πλαίσια μια παραδόσεως έγιναν οι προηγούμενες εναρμονίσεις και αλλαγές, έτσι μπορούμε και σήμερα να χαράξουμε μια διαφορετική πορεία. Και ναι, θα μπορούσαμε να συμβουλευτούμε και εγχειρίδια αναρχικών συγγραφέων για να βοηθήσουν προς μια οργάνωση νέα, που θα θυμίζει περισσότερο την πρώτη Εκκλησία. Τις πρώτες κοινότητες. Και έχοντας και την παράδοση της Εκκλησίας(Απόστολοι, Πατέρες της Ερήμου κλπ) θα μπορέσουμε να αποφύγουμε σκοπέλους όπως την δημιουργία μιας μορφής οργάνωσης που να θυμίζει σοβιετική απολυταρχία. Πιθανότατα θα καταφέρουμε να αποφύγουμε και καταστάσεις κατάχρησης εξουσίας, παράνομων ενεργειών και ηθικών παρεκτροπών που ταλανίζουν αρκετές φορές το σώμα της Εκκλησίας. Βέβαια, για να προχωρήσουμε σε κάτι τέτοιο, σημαίνει ότι θα χάσει η Εκκλησία κάποια πράγματα. Θα πρέπει να αφήσουμε το κράτος, ίσως να απωλέσουμε πράγματα που δικαιούμαστε(πχ τη μισθοδοσία των κληρικών από το κράτος η οποία είναι αντίδωρο του κράτους προς την Εκκλησία επειδή αυτή έδωσε την περιουσία της για να μπορέσει να δημιουργηθεί αυτό το κράτος και να έχουν και οι ακτήμονες κάποια χωράφια, άλλο ότι σε λίγα χρόνια τα χωράφια των ακτημόνων πέρασαν στους μεγαλοτσιφλικάδες), θα χάσουμε και την ασφάλεια που προσφέρει μια τέτοια σχέση, θα απωλέσουμε επιρροή αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς, όλα αυτά δεν είναι ζητούμενα για την Εκκλησία, ή μάλλον δεν πρέπει να είναι ζητούμενα, και εκτός των άλλων, τα προνόμια τούτα αποτελούν πλέον και τροχοπέδη πολλές φορές στο ποιμαντικό έργο. Είμαστε μπροστά σε έναν νέο κόσμο, με νέες και παλιές ανάγκες τις οποίες πρέπει (και) η Εκκλησία να καλύψει και αυτό θα γίνει μόνο με αποφάσεις γενναίες και οδυνηρές. Ο Μέγας Κωνσταντίνος έθεσε την Εκκλησία ένα μεγάλο πειρασμό, αυτόν της κρατικής προστασίας και αγκάλης, έναν πειρασμό ο οποίος μέχρι και σήμερα έχει αποδειχτεί δυσεπίλυτος γρίφος για την Εκκλησία μας. Όμως τέτοιου είδους γόρδιοι δεσμοί συχνά δε μπορούν να λυθούν. Οφείλουν να κοπούν. Με γενναίες και οδυνηρές αποφάσεις, όπως οδυνηρός είναι και ο τοκετός.