Η ώρα

 

Είχαν έρθει από μακριά. Από μια πατρίδα που αναγκάστηκαν να αφήσουν. Δε θυμούνται πότε ξεκίνησε το ταξίδι τους. Αυτός ήταν κουρασμένο πια. Ίσως και λόγω ηλικίας. Αυτή ετοιμόγεννη. Έψαχναν καταφύγιο. Στη πρώτη πόρτα που χτύπησαν, ο ιδιοκτήτης κοίταζε τη γυναίκα με βλέμμα λαίμαργο. Αρπακτικό. Έφυγαν γρήγορα. Στο δεύτερο σπίτι που ζήτησαν καταφύγιο τους αντιμετώπισαν με αηδία. Τους φάνηκαν πολύ βρώμικοι. Και μια ετοιμόγεννη γυναίκα μόνο μπελάδες και τρεχάματα θα έφερνε. Στο τρίτο τους έβρισαν. Δεν ήταν δικοί τους. Καταπατούσαν την ιδιοκτησία τους. Κάποιος είπε πως πάει να πάρει την καραμπίνα του.

Πέρασαν έξω από εστιατόρια με ακριβά πιάτα με λιγοστό φαγητό μέσα. Από κέντρα που ξέφρενα διασκέδαζαν οι άνθρωποι χωρίς να ακούν τι λένε μεταξύ τους και χωρίς να καταλαβαίνουν καν τη μουσική που ακούνε. Πέρασαν από πολυτελή ξενοδοχεία αλλά και από πιο φτηνά που γίνονταν διάφορα περίεργα μέσα. Μέχρι και από ένα γήπεδο πέρασαν αλλά οι εχθροπραξίες μεταξύ των οπαδών τους ανάγκασαν γρήγορα να απομακρυνθούν. Ποιος κυβερνούσε σε τέτοιες χώρες; Γιατί τις αφήναν έτσι; Περπάτησαν πολύ. Πολλές πόρτες χτύπησαν, καμία δεν άνοιξε. Και ένα παχνί που υπήρχε κάποτε εκεί κοντά είχε γκρεμιστεί για να πάρει τη θέση του ένα σούπερ μάρκετ που εκείνη την ώρα ήταν κλειστό. Μια σπηλιά για την οποία κάποιος τους είπε για να τους ξεφορτωθεί βιαστικά, είχε φραχτεί με κάγκελα ενώ ένα εκδοτήριο εισιτηρίων υπήρχε δίπλα. Ξημέρωνε και στέγη δε βρήκαν πουθενά. Τότε ακούστηκε φωνή από ψηλά. "Δεν είναι πια η εποχή Σου Υιέ μου. Γύρνα πίσω. Ας έρθει ξανά η ώρα του Κατακλυσμού"...