Στη λίμνη Βικτώρια της αφρικανικής ηπείρου βρίσκεται το νησάκι Μιγκίνγκο, το οποίο φιλοξενεί περίπου πεντακόσιους κατοίκους.
Παρότι το μέγεθος του δεν ξεπερνά τα δύο χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα, μέγεθος που ισοδυναμεί με μια αποθήκη σε ένα λιμάνι, φιλοξενεί περίπου πεντακόσιους κατοίκους. Στην Ελλάδα υπάρχουν αμέτρητες τέτοιες ακατοίκητες βραχονησίδες.
Την τελευταία δεκαετία έχει αποτελέσει πεδίο διαμάχης μεταξύ Ουγκάντας και Κένυας, καθώς και οι δύο χώρες διεκδικούν την κυριότητά του. Στην πυκνοκατοικημένη βραχονησίδα οι κάτοικοι ζουν στριμωγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, σε καλύβες από αλουμίνιο. Ένα μικροσκοπικό λιμάνι, μερικά μπαρ, ένας οίκος ανοχής και ένα υπαίθριο καζίνο συμπληρώνουν την εικόνα του ιδιαίτερου αυτού κρατιδίου, που φωνάζει φτώχεια από μακριά.
Ωστόσο, στα βαθιά νερά που το περιβάλλουν βρίσκεται ο λόγος που το νησί απέκτησε
αξία και προσέλκυσε εκατοντάδες κατοίκους. Πρόκειται για τα άφθονα είδη ψαριών, τα οποία μετέτρεψαν την περιοχή σε μοναδικό αλιευτικό κόμβο.
Τα τελευταία χρόνια, οι ντόπιοι αλιείς έχουν δει να περιορίζεται σημαντικά η ψαριά τους, λόγω της υπεραλίευσης και της εισβολής των φυτών υάκινθου. Ωστόσο, τα ολοένα και πιο κερδοφόρα αλιευτικά είδη, όπως η πέρκα του Νείλου, εξακολουθούν να αφθονούν στα νερά του Μιγκίνγκο, καθιστώντας το οικονομικά ελκυστικό για τις γειτονικές χώρες.
Ο μικρότερος πόλεμος
Το 2004, όταν το νησί ήταν ακόμα αραιοκατηκοιμένο, η Ουγκάντα άρχισε να στέλνει
ένοπλους αστυνομικούς και πεζοναύτες, για να φορολογήσει τους ψαράδες και να τους
προσφέρει προστασία από τους πειρατές.
Οι Κενυάτες ψαράδες άρχισαν να διαμαρτύρονται ότι οι απεσταλμένοι της Ουγκάντα
τους εκμεταλλεύονταν και τους απειλούσαν με διώξεις. Σε απάντηση, η κυβέρνηση της
Κένυας έστειλε μερικά τάγματα πεζοναυτών, γεγονός που κόντεψε να φέρει τα δύο κράτη σε σύγκρουση.
Καθώς ο οικισμός άρχισε να μεγαλώνει στο Μιγκίνγκο, η Κένυα και η Ουγκάντα
αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια κοινή επιτροπή για τον καθορισμό των συνόρων, με βάση ορισμένους χάρτες που χρονολογούνταν από τη δεκαετία του 1920.
Ωστόσο, η επιτροπή δεν κατέληξε σε κάποιο συμπέρασμα, με αποτέλεσμα να
συνδιαχειρίζονται το νησί και οι δύο χώρες. Οι εντάσεις συνέχισαν να αναζωπυρώνονται κατά καιρούς, με ορισμένους ντόπιους ψαράδες να κάνουν λόγο για «τον μικρότερο πόλεμο της Αφρικής».
H κρίση συνεχίζεται
«Δεν έχουν αποφασίσει σε ποιον ανήκει αυτό το νησί», είπε ένας ψαράς από την
Ουγκάντα και κάτοικος του Μιγκίγνκο. Στη διπλωματία αυτό θα το χαρακτηρίζαμε, «noman’s land». Αλλά τα πράγματα είναι πιο σύνθετα.
Η τελευταία κρίση σημειώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2018, όταν η Κένυα επιχείρησε να
υψώσει τη σημαία της στο νησί, όπου κυματίζει εδώ και αρκετά χρόνια μόνο η σημαία
της Ουγκάντα. Κενυάτης αστυνομικός εξήγησε πως η Ουγκάντα ξεκίνησε ένοπλες
περιπολίες στο νησί, τρομοκρατώντας τους κατοίκους. Οι Αρχές της Ουγκάντα αν και παραδέχθηκαν πως υπήρξε ένταση, υποστήριξαν πως το θέμα λύθηκε γρήγορα.
Η άτυπη συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών ανέφερε πως στο νησί θα αποστέλλονται
ίσες αστυνομικές δυνάμεις, όμως οι Κενυάτες συνέχισαν να υποστηρίζουν πως η
δύναμη της άλλης πλευράς υπερτερεί.
Αρκετοί ήταν οι Κενυάτες ψαράδες που κατήγγειλαν πως αστυνομικές μονάδες από την
Ουγκάντα κατάσχεσαν τον εξοπλισμό τους.
Η βραχονησίδα παραμένει διεκδικούμενη περιοχή, με αχαρτογράφητη κυριαρχία,
συνιδιοκτησία και μοιάζει με χειροβομβίδα που την κρατούν δύο άνδρες. Όταν κάποιος την απασφαλίσει, το βέβαιο είναι ότι θα τιναχτούν, όχι μόνο οι δυο τους,
αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού.
Πηγή: mixanitouxronou.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου