Είπε ο Κύριος «Ένας άνθρωπος ετοίμασε μεγάλο δείπνο και κάλεσε πολλούς. Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, έστειλε το δούλο του να πει στους καλεσμένους: ελάτε, όλα είναι πια έτοιμα. Τότε άρχισαν ο ένας μετά τον άλλο να βρίσκουν δικαιολογίες: Ο πρώτος του είπε: έχω αγοράσει ένα χωράφι και πρέπει να πάω να το δω· σε παρακαλώ, θεώρησέ με δικαιολογημένον. Άλλος του είπε: έχω αγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια και πάω να τα δοκιμάσω· σε παρακαλώ, δικαιολόγησέ με. Κι ένας άλλος του είπε: είμαι νιόπαντρος και γι΄ αυτό δεν μπορώ να έρθω. Γύρισε ο δούλος εκείνος και τα είπε αυτά στον κύριό του. Τότε ο οικοδεσπότης οργισμένος είπε στο δούλο του: πήγαινε γρήγορα στις πλατείες και στους δρόμους της πόλης και φέρε μέσα τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους κουτσούς και τους τυφλούς. Όταν γύρισε ο δούλος του είπε: κύριε, αυτό που πρόσταξες έγινε και υπάρχει ακόμη χώρος. Είπε πάλι ο κύριος στο δούλο: πήγαινε έξω από την πόλη στους δρόμους και στα μονοπάτια κι ανάγκασέ τους να έρθουν, για να γεμίσει το σπίτι μου· γιατί σας βεβαιώνω πως κανένας από κείνους που κάλεσα δε θα γευτεί το δείπνο μου. Γιατί, πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί».
Αυτή η παραβολή, την οποία διαβάζουμε σήμερα, Κυριακή των Προπατόρων έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Είναι μια παραβολή η οποία αν την διαβάσουμε προσεκτικά, θα μας ξεβολέψει, θα μας βγάλει από τις βεβαιότητες και τη σιγουριά μας. Θα μας κάνει να σκεφτούμε πράγματα, τα οποία συνήθως αποφεύγουμε να σκεφτόμαστε.
Έχει ετοιμαστεί λοιπόν το μεγάλο τραπέζι και ο άρχοντας που το ετοίμασε, ο Θεός δηλαδή, στέλνει τον δούλο του να ενημερώσει τους καλεσμένους πως ήρθε η ώρα να προσέλθουν. Και όμως οι καλεσμένοι, ο ένας μετά τον άλλον αρνούνται με διάφορες δικαιολογίες. Άλλος αγόρασε χωράφι, άλλος αγόρασε βόδια, άλλος είναι νιόπαντρος. Όλοι αυτοί που αρνήθηκαν ήταν καλεσμένοι. Γνώριζαν τις Γραφές, ήταν θρησκευόμενοι, έδειχναν να έχουν ευσέβεια, είχαν ζωές τακτοποιημένες σύμφωνα με τα κριτήρια της κοινωνίας τους, ήταν αυτό που λέμε αξιοπρεπείς και αξιοσέβαστοι. Και όμως αυτοί έμειναν σε αυτά τα εξωτερικά χαρακτηριστικά και τελικά έμειναν και έξω από το δείπνο.
Τη θέση τους πήραν κάθε λογής αναξιοπαθούντες. Φτωχοί, ανάπηροι, άνθρωποι που βρίσκονταν εκτός της πόλεως. Άνθρωποι που ούτε σεβασμού έχαιραν ούτε εκτιμήσεως. Άνθρωποι περιθωριακοί. Αυτοί όμως απάντησαν θετικά στην πρόσκληση του Κυρίου και βρέθηκαν να κάθονται στο μεγάλο γιορτινό τραπέζι. Δεν πρόβαλαν καμία δικαιολογία, γιατί είχαν επίγνωση της κακής τους κατάστασης και δέχθηκαν με χαρά το δώρο του δείπνου.
Έτσι γίνεται. Αυτοί που είναι σίγουροι για την πίστη τους και την ευσέβειά τους πολλές φορές γίνονται σκληροί και απαθείς. Γίνονται κατήγοροι των άλλων και αισθάνονται μια ανωτερότητα απέναντί τους. Και έτσι χάνουν την επαφή με τον Θεό.
Και υπάρχουν και άλλοι, που γνωρίζουν πως είναι αμαρτωλοί, πως είναι αυτό που η κοινωνία μας σήμερα χαρακτηρίζει αποτυχημένοι, πως είναι βασανισμένοι. Αυτοί έχουν όμως μια έμφυτη ταπείνωση, μια απλότητα, έχουν συγχωρητικότητα και έτσι κερδίζουν την είσοδο στο δείπνο.
Ο δείπνος είναι ο Παράδεισος, είναι η Σωτηρία μας και όταν έρθει η ώρα θα εκπλαγούμε μόλις δούμε ποιοι κάθονται στο τραπέζι και ποιοι επέλεξαν να μείνουν μακριά από αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου