Η συγκύπτουσα ως άλλος Ιώβ

 

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Χριστός θεραπεύει μια γυναίκα ή οποία για 18 χρόνια δεν μπορούσε να σταθεί με την πλάτη της ίσια και ήταν συνεχώς σκυφτή. Τη θεραπεύει ο Χριστός στη συναγωγή ημέρα Σάββατο κάτι που κάνει τον αρχισυνάγωγο να τον κατηγορήσει για παράβαση του Νόμου των Ιουδαίων. Ο Χριστός τότε του απαντά: «Υποκριτή! Ο καθένας σας δε λύνει το βόδι του ή το γαϊδούρι του από το παχνί το Σάββατο και πάει να το ποτίσει; Κι αυτή, που είναι απόγονος του Αβραάμ, και ο σατανάς την είχε δεμένη δεκαοχτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί απ’ αυτά τα δεσμά το Σάββατο;».

Αυτή η περικοπή είναι συνήθως μια καλή αφορμή για να ασχοληθούμε με δύο μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν την εκκλησιαστική -και όχι μόνο- ζωή. Με την υποκρισία και την προσήλωση στο γράμμα και όχι στο πνεύμα των κανόνων. Και ειδικά σε περιόδους κρίσης και μεγάλων δυσκολιών και τα δύο αυτά φαινόμενα γνωρίζουν μεγάλη άνθηση. 

Αλλά ας μην ασχοληθούμε με αυτά τα δύο θέματα σήμερα. Ας δώσουμε προσοχή σε κάτι που συνήθως μας διαφεύγει. Στην ίδια τη συγκύπτουσα γυναίκα. Δεκαοκτώ χρόνια νοσεί. Δεκαοκτώ χρόνια υποφέρει και δε βρίσκει θεραπεία. Δε βρίσκει θεραπεία ούτε στην ιατρική ούτε στη προσευχή. Οι γιατροί αποτυχαίνουν και οι προσευχές της δεν εισακούγονται. Όμως αυτή δεν απογοητεύεται, Δεν δυσανασχετεί με το Θεό. Συνεχίζει να πηγαίνει στη συναγωγή και να συμμετέχει στις τελετές, να ακούει τα κηρύγματα και να προσεύχεται. Και παραμένει ασθενής. Δε γιατρεύεται, δε βλέπει καμία βελτίωση στη ζωή της. Και όμως, είναι ξανά εκεί. Με ταπείνωση, με πίστη, με υπομονή.

Πόσοι από εμάς, αν βρισκόμασταν στη θέση της θα κάναμε το ίδιο; Πόσοι από εμάς δε θα απογοητευόμασταν; Πόσοι δε θα τα βάζαμε με τον Θεό ή και με τους ανθρώπους γύρω μας για το κακό που μας βρήκε ή για τη θεραπεία που δεν έρχεται; Πόσοι θα είχαμε το κουράγιο, να ταλαιπωρούμαστε όχι δεκαοκτώ χρόνια αλλά δεκαοκτώ μήνες και να συνεχίσουμε να προσευχόμαστε και να ευχαριστούμε τον Θεό;

Η συγκύπτουσα της περικοπής είναι μια άλλη εκδοχή του Ιώβ. Υποφέρει χωρίς να εξεγείρεται εναντίον του Θεού. Υπομένει χωρίς να ρίχνει ευθύνες αλλού. Προσεύχεται χωρίς να απελπίζεται. Και στο τέλος δικαιώνεται και θεραπεύεται. 

Σε δύσκολες καταστάσεις, σε άσχημες συνθήκες, ο Θεός δε ζητά ούτε θυμό, ούτε επαναστάσεις, ούτε εξεγέρσεις. Ζητά υπομονή, ταπείνωση και προσευχή. Ας κοιταχτούμε λοιπόν στον καθρέφτη και ας είμαστε ειλικρινείς. Μοιάζουμε περισσότερο με την συγκύπτουσα ή με τον αρχισυνάγωγο της σημερινής περικοπής;