Μετά την "αποκάλυψη", η αλλαγή του χρόνου

 

Η καινούρια χρονιά πλησίαζε. Είχε βρει ένα καταφύγιο για να περάσει το βράδυ. Να ξεκουραστεί και να περιποιηθεί λίγο τις πληγές που του είχε κάνει εκείνος ο μανιακός. Έμοιαζε πολύ με άνθρωπο μα ήταν και τόσο διαφορετικός. Τα μάτια του, το βλέμμα του ήταν τόσο κτηνώδη, τόσο απάνθρωπα. Σαν να μην είχε μείνει ίχνος λογικής μέσα του. Έπρεπε να πάρει τον άλλο δρόμο. Τον έρημο. Από τα ουρλιαχτά έπρεπε να είχε καταλάβει ότι ό,τι κι αν συναντούσε θα ήταν επικίνδυνο. Είχε όμως τόσο καιρό, τόσους μήνες να δει άνθρωπο, που τον έκανε να ενεργήσει τόσο απρόσεκτα η λαχτάρα για μια κουβέντα.

 Όταν όμως τον είδε εκείνο το πλάσμα, όρμηξε κατά πάνω του και τον γρατσούνισε. Προσπάθησε να του δαγκώσει το λαιμό! Ευτυχώς μπόρεσε και του έδωσε μια γερή κλωτσιά στο πρόσωπο και κατάφερε να ξεφύγει. Τι ήταν κι αυτό Θεέ μου, σκέφτηκε. Γιατί μας εγκατέλειψες έτσι; Τι σόι νέος κατακλυσμός είναι αυτός που έπεσε πάνω στα κεφάλια μας; Και αυτός ο άνθρωπος; Τι τον έκανε έτσι; Η τρέλα της μοναξιάς και του πόνου ή κάτι άλλο; Η ραδιενέργεια; Κάποια παράξενη ασθένεια; Ποιος να ξέρει. Εδώ ακόμα δεν ήξερε γιατί διαλύθηκαν τα πάντα. Θυμάται τις εκρήξεις αλλά από τι προήλθαν δεν ήξερε. Ήταν η αιτία ή το αποτέλεσμα;

Έβγαλε κάτι γάζες και κάμποσο ιώδιο που είχε στη τσάντα του. Τα είχε πάρει, μαζί μα μερικά αντιβιοτικά από ένα μισογκρεμισμένο φαρμακείο. Κοίταξε ψηλά. Ούτε αστέρια, ούτε φεγγάρι, ούτε ήλιος πουθενά. Μόνο σκοτάδι. Τι εποχές είναι κι αυτές. Πόση απώλεια. Πόσος θάνατος. Πόση θλίψη. Και πόσος τρόμος.

Ξάφνου, η ησυχία διακόπηκε από έναν θόρυβο. Κάτι κινούταν εκεί κοντά του. Θεέ μου, λες να είναι κι άλλο ένα τέτοιο πλάσμα; Κι αν είναι κάτι τέτοιο, να αντισταθεί ή να το αφήσει να τον σκοτώσει και να τον λυτρώσει από τον πόνο και την αγωνία του; Όχι, ο θόρυβος δεν πρόδιδε κάποιο τόσο μεγάλο πλάσμα. Κάτι μικρότερο ήταν σίγουρα. Μέσα στο σκοτάδι κατάφερε να το διακρίνει καθώς πλησίαζε. Που να πάρει! Ήταν ένας σκύλος! Ένας αξιαγάπητος ημίαιμος κοπρίτης! Έβγαλε ένα κομμάτι αλλαντικό, έκοψε λίγο και το έδωσε στο τετράποδο. Τι χαρά που έκανε! Όμως η δική του χαρά ήταν μεγαλύτερη.

"Λοιπόν φίλε μου, φαίνεται πως βρήκαμε και οι δυο παρέα για να γιορτάσουμε την αλλαγή του χρόνου" του είπε και γέλασε μόνος του. Ο σκύλος κουλουριάστηκε στα πόδια του. Ο νέος χρόνος ερχόταν ολοταχώς.