Μια βόλτα στην Ομόνοια έκανα πρόσφατα.Προς τα κάτω,στον Άγιο Κωνσταντίνο και το εθνικό θέατρο. Υπάρχει , πως να το θέσω τώρα, μια περίεργη παρακμιακή πολυχρωμία στη περιοχή.Ετερόκλητα πλήθη στα όρια της νομιμότητας και της παρανομίας(πιθανότατα η ζυγαριά να γέρνει περισσότερο στο δεύτερο) αλλά και μια αίσθηση δημιουργικότητας,ζωντάνιας αλλά και σύγκρουσης δύο κόσμων που ενώ κινούνται στον ίδιο χώρο,δεν συναντιούνται και δεν θέλουν να συναντηθούν.Ναι, σου δημιουργεί μια κάποια αδιόρατη νευρικότητα να κινείσαι στα γύρω στενάκια αλλά υπάρχει και μια οικειότητα,μια θέρμη.Βέβαια,αν είσαι παπάς χρειάζεσαι και κάμποσα κέρματα για όλους αυτούς που θα σε πλησιάσουν για να ζητιανέψουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου