Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της ζητιανιάς.Ακόμα και της ψεύτικης,όταν δηλαδή δεν υπάρχει ανάγκη πραγματική αλλά μάλλον πονηριά.Με αφοπλίζει αυτή η πράξη απόλυτης ταπείνωσης,αυτή η κίνηση του χεριού με την παλάμη προς τα πάνω και τα δάχτυλα ενωμένα και λίγο κυρτωμένα προς τα μέσα.Και ακόμα απογοητεύομαι σε βαθμό απόγνωσης βλέποντας "ανθρώπους της Εκκλησίας" να αποστρέφονται και να φέρονται άσχημα μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους της απόλυτης (αυτο)ταπείνωσης
Ταπείνωση η ζητιανιά.
ΑπάντησηΔιαγραφή1.Αν αναφέρεσαι στο φαινόμενο Νικηταρά, συμφωνώ απόλυτα.
2.Αν αναφέρεσαι σε Αθηναϊκούς ζητιάνους, μην μπερδεύεις το επάγγελμα με την αρετή.
3.Αν η ζητιανιά είναι ταπείνωση πως ορίζεις την αξιοπρέπεια; Κυρίως, εδώ στην Ελλάδα και στην κουλτούρα του τόπου μας.
Μην τρελαθούμε.
Άπλωσε μια φορά το χέρι σου και θα σου λυθούν οι απορίες . Ακόμα και "επαγγελματικά".Η αξιοπρέπεια δεν εμπλέκεται με τη ζητιανιά.Πολλές όμως φορές συγχέεται με την περηφάνια . Ειδικά στην κουλτούρα του τόπου μας
ΑπάντησηΔιαγραφή